جناب عبدالله شهبازی چند سال پیش کتابی را از جناب قلی مجد معرفی کردند با نام "قحطی بزرگ" که بر اساس اسناد وزارت خارجه آمریکا به کشته شدن میلیون ها ایرانی در جریان قحطی عمدی در ایران پرداخته بود. رخدادی که نتیجه بی کفایتی حکمرانان وقت، عدم وجود دولت مرکزی قابل اعتنا و تاخت و تاز سربازان بیگانه در ایران شد.

اما این فیلم از تاجگذاری محمدعلی میرزا شروع می‌شود و به رخدادهای پس از مشروطیت و در آستانه ی جنگ جهانگیر اول می پردازد و بعد با نگاهی که به یادداشت های کنسول انگلستان در بوشهر داستان رییس علی دلواری را روایت می‌کند؛ اشاراتی به وقایع و قتل عام مردم ارومیه دارد و قحطی را از دریچه وضعیت اسفناک همدان تصویر می کند و...
به زبان ساده مخاطب در می‌ماند از این همه درد و رنجی که بر مردم این مرز و بوم در این سال‌های نه چندان دور وارد شده، بلای سیاه نه قحطی بیماری‌های همه گیر، که توبره بدستی کسانی است که علی‌القاعده باید در آخر به فکر منفعت شخصی باشند، نه از اول.

البته باز هم درد دیدن این فیلم نه تاریخ تلخ قتل عام مردم ایران و تسلط اجنبی که بی تاریخی این قوم است. چه، تاریخ تا زمانی که در کنج کتابخانه بماند، دردی دوا نمی کند و مگر جز این است که تاریخ ایران سال هاست حال و روز بهتر ندارد. راستش را بخواهید نگارنده به ارامنه غبطه می خورد که سفت و سخت هر سال واقعه نسل کشی ادعایی شان را در تمام دنیا جار می زنند و آنوقت ایرانی هم نسل من، یا حتی چند نسل قبل از آن حتی کلمه ای درباره ی کشتار مردم اورمیه به دست همین ارامنه ی فراری از عثمانی مسلح شده به دست مسیونر های آمریکایی نشنیده.. البته یکی از نقاط قوت مستند خانه متروک پرداختن به همین واقعه هم، است.

شاید پر بیراه نباشد اگر بگوییم استعمار اولین مالی که از هر ملت به تاراج می برد؛ حافظه تاریخی آن است. به هر جهت، یک بار دیگر؛ خدا کند به بهانه تبلیغ و پروپاگاندا هم شده، خانه متروک پایش به تلویزیون باز شود!