به گزارش سینماپرس، روزنامه صبح نو نوشت: «من سرهنگ نیستم، حقوقدان هستم و هیچ‌وقت پادگانی فکر و عمل نکردم.» این جمله‌ای بود که آقای حسن روحانی ۱۷ خرداد ۱۳۹۲ در برنامه مناظره ریاست جمهوری گفت. زمانی که در برابر آقایان محمدرضا عارف، سعید جلیلی، علی‌اکبر ولایتی، محمدباقر قالیباف، محسن رضایی، غلامعلی حداد عادل و سیدمحمد غرضی ایستاده بود و از دیدگاه‌های خود در حوزه‌های اجتماعی و فرهنگی دفاع می‌کرد. بحث به حوادث کوی دانشگاه در سال ۷۸ رسیده بود و روحانی سعی داشت با این عبارت، ورق را به نفع خود برگرداند.

با این حال عملکرد روحانی در ماه‌های بعد که حالا به‌عنوان یازدهمین رییس جمهوری اسلامی ایران بر مسند ریاست جمهوری تکیه زد، تطابق چندانی با ادعایی که در خرداد ۹۲ کرده بود، ندارد. بخش عمده‌ای از یاران رییس‌جمهور در کابینه او از چهره‌های امنیتی بودند. در این میان معلوم نیست که باید با آن جمله تبلیغاتی روحانی کنار آمد یا عملکردی که در چینش کابینه از خود نشان داده است. آخرین اقدام روحانی در این رابطه، پیشنهاد گزینه‌ای به‌نام «سیدرضا صالحی امیری» به‌عنوان وزیر پیشنهادی فرهنگ و ارشاد اسلامی به مجلس است.
صندلی آقای علی جنتی که بعد از استعفا، به‌عنوان سرپرست تحویل آقای سیدعباس صالحی شده بود حالا باید منتظر بماند که ببیند آیا صالحی امیری به او تکیه خواهد زد یا نه. فردی که عمده سابقه‌اش بیش از آنکه فرهنگی باشد، اجتماعی و امنیتی است. وزارت اطلاعات، شواری عالی امنیت ملی، مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری، شورای اجتماعی کشور و مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام از عمده‌ترین گزینه‌هایی‌اند که در کارنامه کاری صالحی امیری به چشم می‌خورند. نهادهایی که بیش از آنکه فرهنگی باشند، امنیتی و سیاسی‌اند.
موضوعی که البته در جلسه رأی اعتماد مجلس به صالحی امیری برای وزارت ورزش و جوانان هم توسط تعدادی از نمایندگان مخالف به آن اشاره شد و آخرالامر، مانع او برای رسیدن به مسند وزارت ورزش و جوانان شد. تندترین انتقادات را در آن زمان آقای الیاس نادران به صالحی امیری داشت. انتقادات نادران از برخی اتهامات مالی تا سوءاستفاده از جایگاه شغلی صالحی در زمان مدیرکلی وی بر اداره اطلاعات استان خوزستان را شامل می‌شد. بخش پایانی اتهامات وارد به صالحی امیری هم به اقدامات وی در فتنه ۸۸ باز می‌گردد.

ناآشنایی با مسائل فرهنگی و هنری
محور دیگر در کارنامه و سابقه کاری صالحی امیری، وارد نشدن جدی او به مسائل مرتبط با فرهنگ و هنر است. سابقه وی در عمده موارد، بیش از آنکه فرهنگی یا هنری با مفهوم امری مرتبط با صنایع فرهنگی باشد که از بطن موضوعات مرتبط با فرهنگ و هنر جوشیده باشد، مواردی است که از حوزه مسائل نظری و اجتماعی نشان دارد. نگاهی که اگر هم برخوردی با مقوله فرهنگ دارد از نگاه کلان مدیریت اجتماعی و مسائل نظری است نه امری مرتبط با صنایع فرهنگی که در زمره ماموریت‌های اصلی وزارت ارشاد محسوب می‌شود. بی‌جهت هم نیست که در ابتدای دولت به‌عنوان وزیر پیشنهادی ورزش و جوانان به مجلس معرفی می‌شود. شاید در این میان مرور عناوین پایان‌نامه‌ها و تحقیقاتی که توسط وی به انجام رسیده هم خالی از لطف نباشد.
عناوین برخی از کتاب‌های وی به این شرح است: «مهاجرت نخبگان، امنیت اجتماعی، مفاهیم و نظریه‌های فرهنگی، مدیریت منازعات قومی در ایران، مبانی سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی فرهنگی، سرمایه اجتماعی و...» عناوین پایان‌نامه‌های کارشناسی ارشد و دکترای او هم که به ترتیب در دانشگاه تهران و واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد دفاع شده‌اند؛ به این شرح است: «کالبدشکافی فرقه‌گرایی در ساختار سیاسی پاکستان» و «مدیریت تنوع قومی در ایران و جهان». دغدغه و تخصص نظری صالحی امیری گویا بیشتر بر مباحث قومی و انسجام ملی متمرکز شده است.
مباحثی اجتماعی که البته در نگاه‌های کلان ارتباطات با مسائل امنیتی هم دارند و در جای خود شایسته احترام و ارزش هم هستند.  این مقال نیز هرگز در پی نفی زحمات و تلاش‌های نیروها و نهادهای امنیتی و کم‌ارزش نشان دادن زحمات آنها نبوده و نیست. سخن آنجاست که مدیریت بر فضای فرهنگ و هنر این دیار، فهم و نگاهی می‌طلبد که با رویکرد نگاه‌های امنیتی بیگانه است.

تسویه‌حساب در وزارتخانه
جلسه رأی اعتماد به سیدرضا صالحی امیری، وزیر پیشنهادی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی فردا در بهارستان برگزار می‌شود. اینکه او بالاخره موفق به پوشیدن قبای وزارت و راهیابی به کابینه می‌شود یا نه باید منتظر رأی نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی ماند. نکته جالب در این میان آنکه برخی مسوولان وزارت ارشاد که پیش از این هم جنتی را همراهی می‌کردند، اخیراً مذاکراتی با صالحی امیری و برخی مقامات دولتی داشته‌اند. سرفصل این جلسات اما راهنمایی‌ها و مشاوره‌هایی بوده است که بیشتر بوی تسویه‌حساب‌های داخلی درون مجموعه وزارت ارشاد را می‌دهد. گویا در دوران پساجنتی، چند پادشاه قرار نیست در یک اقلیم ارشاد بگنجند.