بگذارید واضح تر بگویم حجت الله ایوبی رییس سازمان سینمایی ویا همان معاونت وزارت فرهنگ و ارشاد با استناد به ماده ۴ «آئین نامه بررسی فیلمنامه» که بیان دارد «صدور پروانه فیلمسازی منوط به بررسی فیلمنامه توسط شورای بررسی فیلمنامه و تائید آن میباشد باستثنای مواردی که توسط معاونت امور سینمائی و سمعی و بصری اعلام میگردد. » پروانه ساخت «ارادتمند؛ نازنین بهاره تینا» خارج از روال دیگر فیلم ها و تنها اتکا به طرح اولیه فیلم با حکم حکومتی صادر کرده است، اما بر قرار خود نمی ایستد و اکنون که فیلم توسط «شورای عالی نظارت» توقیف شده است تنها پاسخ ایشان این چنین است: «امیدوارم که آقای کاهانی که خیلی هم از ایشان ممنونم که با متانت از این ماجرا گذشتند، فیلم بعدی‌شان را بسازند.» اما چند نکته:

یک: ابتدا باید پرسید چگونه می توان در جمع حلقه یاران قرار گرفت تا راه پرپیچ و خم صدور پروانه ساخت را نپیمود واز عنایات آقای رییس بهرمند شد، آیا تنها چند دیدار با رایزن های فرهنگی سفارتخانه ها که شاید بعدها رییس سازمان سینمایی می شوند کافی است؟

دوم: ماهیت شورا پروانه ساخت را چه می توان نامید؟ آن هم زمانی که تمامی اعضا با صدور پروانه فیلمی مثل «ارادتمند؛ نازنین بهاره تینا» که روایت یک پدر بی غیرت است که دختران خود را برای کسب در آمد پیشکشی می‌کند، مخالفت می کنند اما خبر تصویر برداری آن را با دستور حکومتی مقامی بالاتر از خود را از رسانه ها می شنوند.

سوم: استثنا بیان شده در قانون چه زمانی اعتبار پیدا می کند، آیا رییس سازمان سینمایی نباید ابتدا  به افرادی که آیین نامه آن ها را «مرکب از ۵ نفر از افراد بصیر و مطلع در زمینه فیلم و سینما» معرفی می کند و از سوی دیگر طبق نظر خود انتخاب می شوند، استناد کند نه دیدار با کارگردان در فستیوال های جهانی آن هم با سابقه فیلم های توقیفی و سفارتخانه ای

چهارم: چگونه مجری قانون که خود با شعار عدالت محوری وبا رای مردم بر مسند قدرت قرار گرفته است، حال این گونه خارج از روال دستور حکومتی برای نور چشمی های خود صادر می کند، اما با منتقدین سینمایی ورسانه ای به گونه دیگری رفتار می کند، همان گونه که رییس جمهور در نمایشگاه مطبوعات گله از شکستن قلم می کند اما «چون به خلوت می‌رود، آن کار دیگر می‌کند».

پنجم: سینما کشور بایدچند بار دیگر شاهد چنین حکم های حکومتی باشد که مهره توقیف و بایگانی شده نصیبشان می شود که کنون تنها از دونمونه اش پرده  برداشته شده است.

اولی پارادایس علی عطشانی بود که  همایون اسعدیان در برنامه ۳۵ از آن پرده برداشت «یک نوع آشفتگی در اجرا می بینم که باعث بسیاری از مشکلات شده. در شورای پروانه ساخت به دلایلی با صدور پروانه ساخت فیلمی مخالفت شد و فیلمساز رفت پیش آقای ایوبی و آقای ایوبی به ما گفتند پروانه ساخت ایشان را بدهید و ما گفتیم تا حکم حکومتی ندهید این کار را نمی کنیم و این فیلم که برایش حکم حکومتی دادند امروز غیر قابل نمایش است...»  ودومی فیلم «ارادتمند؛ نازنین بهاره تینا» که افخمی در برنامه هفت برملا کرد.

ششم: بهتر نیست که پروانه ساخت ملغا، نابود ویا محو شود تادیگر چنین ناعدالتی هایی در سینما به چشم نخورد وباعث ناراحتی و ناامیدی سینماگران نشود  واگر تهیه کننده ای بر این باور است که با صدور پروانه ساخت، اکران فیلم به مشکل برنمی خورد کافی است به فیلم های کاهانی و عطشانی با وجود بالاترین مرجع رسمی صدور مجوز ساخت ویا فیلم رستاخیز با وجود پروانه نمایش که سرنوشت اکرانش نامعلوم است، نگاه کند  تا بیابد در این دولت و از این وزارت خانه اشباع شده از سیاست همه چیز امکان پذیر است حتی لغو اکران فیلم بعد از دوروز نمایش به دلیل جشن هسته ای که به گفته دولت مردان «تقریبا هیچ» نصیب ملت شده است.

هفت: این سکوت و توهین به مردم تا چه زمانی ادامه پیدا می کند؟ آیا سینماگران باید تجربه صبر ایوب را در زمان ایوبی بدست آورند؟

در هر حال تا زمانی که مجوز ها و فعالیت ها بر اساس بند «پ» و بر اساس رابطه نه ضابطه صادر شود وحتی پشت همین رابطه هامدیران فرار را به قرار ترجیح دهند، نباید بیشتر از این توقع داشت، مسیری که رو به انحطاط است وبه همین دلیل با ترعیب قداره بدستان سینمایی که وزارتخانه را تهدید به پخش فیلمشان در فضای مجازی می کنند رو به رو شده ایم.

اما در آخر باید پرسید بهای این بی اعتمادی  که تیشه به ریشه سینما کشور می زند را چه کسی می پردازد؟ آن هم زمانی که تنها چند ماه از پایان دولت یازدهم مانده است.