این منتقد سینما در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: در واقع نبود هماهنگی مضمونی باعث شده تا در «نفس» درام شکل نگیرد و فیلمساز صرفاً از طریق پراکنده گویی حرف هایش را مطرح کند و در پایان هم با مرگ دخترک از «نفس» تراژدی بسازد. آشفتگی و نبود انسجام داستانی، گره گشایی ها و نقاط اوج و فرود، بحران و عطف آن را متأثر و ضعیف کرده و به رغم درگیر شدن احساسی و عاطفی مخاطب با برخی صحنه ها و حوادث فیلم نتوانسته خود را تا مرز استانداردهای سینمایی بالا بکشد.

وی تأکید کرد: کم کاری در پرداخت محیطی و اجتماعی دوران های مختلف و استفاده از نشانه های شاخص هر دوران به دور از غلو و شعار، کم توجهی بر روی چهره پردازی برخی شخصیت ها به ویژه بهار، رها بودن قصه و کوشش تجربی و کمرنگ برای تلفیق داستان اصلی با محتوایش از جمله نکات ضعف این فیلم است.

آذین سپس با بیان اینکه «نفس» یک نوع نوستالژی و خاطره بازی سینمایی است اظهار داشت: خط اصلی داستان چند پاره این فیلم نمایشگر ماجرای زندگی یک دختر بچه به همراه پدر و مادربزرگ و خواهران و برادرانش در یک روستا به روایت دخترک است. حوادث فیلم «نفس» طی سال های ۵۶ تا ۶۱ با بازگویی و بازسازی تصاویری از مقطع قبل از انقلاب تا دوران پس از انقلاب از منظر نگاه بهار و در واقع نرگس آبیار رخ می دهد.

وی افزود: «نفس» سومین ساخته سینمایی آبیار قصه نویس و سینماگری است که گرچه فیلم نخستش «اشیاء از آنچه در آیینه می بینید به شما نزدیکترند» دیده شد ولی به اندازه فیلم «شیار ۱۴۳» با حمایت ابراهیم حاتمی کیا و دوستداران سینمای دفاع مقدس مطرح نشد و استقبالی که از فیلم دوم او صورت گرفت انتظارات فراوان را از این کارگردان شکل بخشید. «نفس» تجربه سینمایی جدید آبیار با آنکه نشانگر دانش، علاقه و تجربه غنی شده او در زمینه فیلمسازی است و تلاش سازنده اش را برای دستیابی به زبان و بیانی متفاوت در ساختار و روایت سینمایی نشان می دهد ولی به دلایلی از جمله وجود ضعف هایی در داستان و فیلمنامه نتوانسته پاسخی مناسب برای مخاطبان این فیلمساز و آثارش باشد.

این منتقد سینما خاطرنشان کرد: در فیلم «نفس» تماشاگر دوران به تصویر درآمده قبل از انقلاب اسلامی بسیار باورپذیرتر از اوضاع پس از انقلاب و دفاع مقدس میابد و با مسائل مختلف، آدم ها و نحوه زندگی آن ها و جغرافیا و حرف های آن بیشتر ارتباط برقرار می کند. علت اصلی این دریافت و پرداخت سادگی و صمیمیت جاری در روایت رخدادهای آن دوره و تصویرسازی تقریباً مناسب است. آنچه در سال های بعد از انقلاب در این فیلم به نمایش درآمده کم عمق، سطحی و گذرا بوده و تمرکز و قدرت و قوت محتوایی و ساختاری لازم داستانی و سینمایی را ندارد.

آذین در خاتمه گفتگو با تأکید بر اینکه گرچه از لحاظ اجرا و کارگردانی و همچنین هدایت بازی ها کار آبیار در «نفس» به نسبت پذیرفتنی است اظهار داشت: اما چون مشکل اصلی در نبودن انسجام و استحکام دراماتیک فیلمنامه است «نفس» بالاتر از «شیار ۱۴۳» نمی ایستد و تنها اندکی جلوتر از فیلم نخست این فیلمساز متوقف می شود. با این حال گزینش زاویه روایت قصه، کوشش برای تجربه روایت های جدید در سینما، تلاش برای نمایش جریان زندگی یک خانواده در شرایط مختلف اجتماعی، بازی های به نسبت خوب پانته آ پناهی ها، مهران احمدی و شبنم مقدمی و همینطور بازی ساره موسوی در نقش بهار در کنار قوی تر شدن توان کارگردانی نرگس آبیار از امتیازات این اثر سینمایی است. فیلم «نفس» نمایشگر کوشش یک فیلمساز برای روایت زندگی یک خانواده و دیگران در جغرافیای متغیر اجتماعی است و نرگس آبیار به رغم کاستی های فیلمش توانسته در سینما باز هم امیدوار ظاهر شود.

در خلاصه داستان این فیلم آمده است: "نفس" قصه زندگی یک خانواده یزدی بین سال های ۵۷ تا ۶۲ است. روایتی از زندگی چهار کودک با نامهای بهار، نادر، کمال و مریم است که همراه پدرشان غفور (با بازی مهران احمدی) و مادربزرگ (با بازی پانته‌آ پناهی‌ها) در دهه۵۰ خورشیدی نفس می‌کشند! دنیای این کودکان دنیایی است پر از رویاهای زیبای کودکانه که قرار است رنگ حقیقت به خود بگیرد.

عوامل این فیلم عبارتند از: کارگردان: نرگس آبیار، تهیه کنندگان: شرکت سینمایی نور تابان، ابوذر پور محمدی و محمد حسین قاسمی، مدیر فیلمبرداری: ساعد نیک‌ذات، مدیر صدابرداری: عباس رستگارپور، مدیر تولید: بهزاد هاشمی، طراح چهره پردازی: مهرداد میرکیانی، طراح صحنه و لباس: اصغر نژادایمانی، دستیار اول کارگردان و برنامه‌ریز: روزبه سجادی حسینی، تدوین: سجاد پهلوان زاده، صداگذار: آرش قاسمی، آهنگساز : مسعود سخاوت دوست، مدیر تدارکات: امیر یمینی، عکاسان: حمید جانی پور، بهنوش منصوری، مشاور رسانه ای: پریسا ساسانی. بازیگران: مهران احمدی، پانته‌آ پناهی ها، گلاره عباسی، سیامک صفری، شبنم مقدمی، سیامک عبادی زاده، ساقی زینتی، محمدرضا شیرخانلو، سیده ساره نورموسوی، علی خانبابایی، جمشید هاشم پور