افتتاحیه نمایش فیلم های سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر لحظاتی پیش با اکران فیلم سینمایی خانه دیگری ساخته مهنوش صادقی در سالن همایش های برج میلاد به پایان رسید. افتتاحیه ای بی رمق با نمایش اثری ضعیف از کارگردان فیلم اولی سینمای ایران که در بخش چشم انداز حضور داشت.

فیلم در رابطه با افراد خانواده ای است که از لحاظ اقتصادی در رنج هستند و از سال ها پیش به عنوان سرایدار و خدمه مردی متمول به نام پارسا با بازی ناصر هاشمی گذران عمر می کنند. پارسا که پیرمردی رنجور است با اطلاع از بیماری کهنه خود از خارج کشور به ایران آمده تا سال های پایانی زندگی خود را در خانه قدیمی خود در محله پایین شهر زندگی کند. خانه ای که پیش از این همین خانواده به عنوان مستأجر در آن زندگی می کرده اند، حالا با آمدن پارسا به اتفاق با او زندگی می کنند و مسئولیت نگهداری و پرستاری او را هم بر عهده می گیرند.

فیلمنامه با شرح یک مشکل خانوادگی آغاز می شود، پسر بزرگ خانواده به نام تیمور به دلیل شکایت پیرزن همسایه به زندان افتاده است، چراکه با موتور تصادف کرده و پیرزن را زمین گیر کرده است. پارسا به عنوان فردی شناخته شده و معتبر در محله قدیمی ضمانت خانواده را پیش خانواده شاکی کرده تا با کاهش دیه به مبلغ پانزده میلیون تومان و پرداخت آن تا ده روز دیگر، آن ها رضایت دهند و تیمور به این واسطه از حبس بیرون بیاید تا بتواند به موقع در مراسم عروسی برادرش هرمز شرکت کند.

اما مشکل اصلی که قرار است موتور پیش برنده فیلمنامه باشد فراهم کردن این مبلغ برای خانواده در مهلت مشخص شده است. موتور محرکی که تا پایان فیلم هم روشن نمی شود و هیچ گاه نمی تواند نقطه عطف مناسبی را در طول فیلم بنا کند.

دختر خانواده مرجان که سعی شده در پدر دوستی او تأکید شود با سر زدن هر روزه به پدرش در جریان مشکل خانواده قرار می گیرد و به خواست پدر متعهد می شود که این مبلغ را در مهلت تعیین شده برای آن ها جور کند. در حالی ظاهر زندگی مرجان  از وضع خوب مالی او و همسرش گواهی می دهد، او نیز به دلایلی در مضیغه مالی است و فراهم کردن این مبلغ برایش کاری است بس دشوار.

این مسأله هنگامی بغرنج تر می شود که عدم تفاهم مرجان و همسرش سهیل با بازی پژمان بازغی عیان می گردد. با این حال تمام تلاش فیلمنامه نویس و کارگردان برای ارائه داستانی گیرا و جذاب از زندگی و تفاوت هایش در طبقات مختلف جامعه و نیز اشتراکاتشان نمی تواند داستانی را بنا کند که مخاطب با آن ارتباط برقرار کرده و با باور کردن آن با شخصیت های داستان همذات پنداری کند.

پیش از هر چیز صداگذاری و صدابرداری فیلم مخاطب را آزار می دهد و مانع از ارتباط گیری اولیه با فیلم می شود، هر چند کارگردان در ابتدا از وجود این مشکل در فیلم ار تماشاگران عذرخواهی کرده است اما الزاما این عذرخواهی دردی از درهای فراوان فیلم کم نمی کند.

بازی های های متوسط و گاه اغراق شده، کارگردانی ضعیف و دوربین سرگردان و نیز بی رمقی رنگ و نور فیلم همه و همه به کمک داستان بی بنیه فیلم آمده اند تا فیلمساز فیلم اولی ما در اولین قدمش نتواند گامی محکم برداشته و جایگاه خود را در سینمای ایران تثبیت کند.

همچنین می توان امتیازی منفی را برای دبیر جشنواره و مدیران مربوطه قائل شد که چنین فیلم بی رمق و آشفته ای را برای افتتاحیه فیلم هایشان در جشنواره سی و پنجم در نظر گرفته اند.