اُکسیدان داستان زندگی پسر محجوب و با شرافتی به نام اصلان (با بازی جواد عزتی) است که به عنوان جوانی از طبقه ی متوسط اجتماعی ایران، در یک تعمیرگاه ماشین (تعمیرگاه گارانتی شرکت کرمان موتور، یا همان سرمایه گذار و اسپانسر اصلی اثر) مشغول به فعالیت است؛ پسر جوانی که نامزدی به نام نگار (با بازی لیندا کیانی) دارد.

البته اُکسیدان شاید به ظاهر در ابعاد کُمیک بخش مسیحی شدن اصلان موفق‌تر عمل کرده باشد اما باید توجه داشت که عدم وجود منطق در کیفیت مسیحی شدن و اصولاً چرایی راهب شدن یکباره ی اصلان، به همراه بازی ها و کارگردانی‌ آشفته اثر، همه و همه سبب می شود تا موقعیت های طنز فیلم یکی پس از دیگری ضایع شود و اصولاً کیفیت کُمیک آن در سطحی غیربیادماندنی برای مخاطب سینمایی باشد.

اُکسیدان پس از ناکام نشان دادن اصلان در اجرای نقشه  تغییر دین و همچنین راهکار قرار دادن متقاضی ویزا به عنوان مجرم سیاسی، به سراغ سومین روش اخذ ویزای اروپا، یعنی شگرد ترنسکشوال (Transsexual) و هموسکشوال (Homosexuality) نشان دادن اصلان می رود و دراین بخش است که جوان معتقد ایرانی مجبور می شود تا برای همجنس باز نشان دادن خود، اقدام به رنگ کردن مویش نماید و برای این امر بایستی اُکسیدان مصرف نماید!

پس شاید به زعم دست اندرکاران؛ اُکسیدان در ظاهر هر سه روش تغییر (تغییر دین؛ مجرمیت سیاسی؛ هموسکشوال) را به نوعی مردود و غیر قابل حصول برای مهاجرت قانونی و اخذ ویزای قانونی اروپا بیان می کند؛ اما باید توجه داشت که به سبب ترسیم بی لیاقتی اصلان در اجرا و پیشبرد نقشه های دلالان ویزا، این امر از زاویه دیدی دیگر می‌تواند اُکسیدان را به اثری کاملاً مُخرب تبدیل نماید و آن را به عنوان فیلمی برای آموزش شگردهای اخذ روادید و ویزای قانونی اروپا برای جوانان بیکار در عصر تدبیر و امید مبدل سازد. به ویژه آنکه راهبرد و شگرد هم جنس گرا شدن و هموسکشوال نشان دادن را موفق ترین و تضمین‌شده ترین راهکار برای اخذ مجوز اقامت قانونی در غرب تصویرگری می کند؛ راهکاری که حتی اصلان ساده دل نیز توانایی به سرانجام رساندنش را دارد، اگرچه وی نهایتاً این روش را به انجام نمی‌رساند.

پس اگرچه می توان دیالوگ های پایانی اثر در تببین هجوگونه این موضوع که وقتی فرمون در دست اسلام است، آب تو دلت تکون نمی خورد و یا حواس روحانیت به همه امور است را به نوعی در سطح سایر دیالوگ های جنسی و سکس پیدا و پنهان اثر مورد ارزیابی قرار داد؛ اما در واقع دقت در محتوی اثر به وضوح نشان می دهد که اُکسایش محمدی ها به سطح تقابل با دین و مفاهیم دینی افزایش پیدا کرده است. در این میان اگر چه زمانی ایشان در لوا و پوشش سازمان صدا و سیما و یا حوزه ی هنری و با بودجه ی سازمانی که تبلیغات اسلامی و رسانه ای جمهوری اسلامی را متولی و عهده دار بودند و... سعی در حقنه و بسط تفکر اسلام منهای روحانیت داشتند؛ اما فی الواقع وجود آن پشتوانه‌ها، اسباب حضور امروزی و متکی به سرمایه ی شخصی و اُکسایش ویژه ایشان شده و موجب شده تا عملاً تبلیغ سکولاریسم بر بستر باورهای انسان‌گرایی سکولار (Secular Humanism) در قاب تصویر ایشان از شفافیت برخوردار شود و حقنه ی پلورالیسم دینی (Religious pluralism) آن هم به شکل زننده ی آن، سرلوحه ی تصویرسازی و تصویرگری ایشان بر پرده ی نقره ای سینمای جمهوری اسلامی قرار گیرد.

در مجموع باید توجه داشت که فلاکت مذهب در آخرین اثر ترسیم شده توسط محمدی ها به نحوی ویژه و خاص است که می بایست اُکسیدان را اثری شاخص در سینمای تا به امروز ایران دانست؛ اثری ضعیف از لحاظ فُرم سینمایی که در محتوای خود به وضوح ماهیت ادیان الهی در جامعه امروز را به چالش می کشد و حتی در برخی از دیالوگ های طنز، نفی می کند و ضمن حقنه ی پلورالیسم دینی؛ اصل موضوعیت داشتن دین و اعتقاد به ادیان الهی برای انسان امروزی و بویژه طبقه ی متوسط اجتماعی را در ذهن مخاطبان خود با تردید مواجه می سازد و ایشان را به پوچ انگاری ادیان الهی معتقد می کند. اثر برای این مهم، ضمن ترسیم فرایند مسیحی شدن و هم‌جنس باز شدن اصلان برای اخذ ویزا و رسیدن به نگار و...، به موازات این داستان اصلی؛ به طرح داستان فرعی اسلام آوردن جوان مسیحی می پردازد و جوان مسیحی سربازی را ترسیم می‌کند که عاشق دختر فرمانده ی مسلمان خویش می شود و برای به دست آوردن دختر، راهی جُز مسلمان شدن، مسجد رفتن و شهادیتن گفتن و... ندارد.