شاید مهمترین دلیلی که فیلم افتتاحیه جشنواره جهانی فجر را به فیلم خوبی بدل نکرده است، نبود محتوای مشخص و حساب شده در فیلم است، به نوعی که برای مخاطب مشخص نیست با داستان بالغ شدن پسری نوجوان روبرو است یا با آثار فقر بر زندگی خانواده هندی یا حتی خشونت علیه زنان و چندین و چند مورد دیگر که هر کدام می‌تواند مبنای قضاوت مخاطب قرار گیرند که این اتفاق باعث سردرگمی مخاطب می‌شود، به نوعی که حتی اگر هدف مجیدی نشان دادن سبک زندگی هندی بوده است جز اینکه با نشان دادن وضعیت اسف‌بار زندگی در هند ترس را برای مهاجرت دانشجویان ایرانی به ارمغان آورد، به دستاوردی نرسیده است چراکه در طول سال‌های متمادی کشور ما دانشجویان زیادی را برای ادامه تحصیل به هند بورسیه کرده است و همواره از این کشور به عنوان کشوری قابل اتکا نام می‌بردند.

فیلم سینمایی آنسوی ابرها درباره پسری به نام امیر با بازی ایشان کاتار، یک خلافکار و توزیع‌کننده مواد مخدر است. جوانی که بیشتر زندگی‌اش پرسه زدن با موتور و پخش مواد در گذرها و بندرهای بمبئی است. در پشت این لذت‌گرایی او جوانی است که به شدت کمبود خانواده‌اش را حس می‌کند.  پیگیری یک بسته مواد مخدر باعث می‌شود که امیر سر از خانه خواهرش درآورد که مدت‌ها از هم دور بوده‌اند. او در طی تعقیب و گریز پلیس به رختشورخانه‌ای فرار می‌کند که خواهرش تارا در آن کار می‌کند. تارا به کمک یکی از همکاران مرد خود به نام آکشی، برادر خود امیر و مواد مخدر همراه او را از دید پلیس پنهان می‌کند و از این جا به بعد است که خواهر و برادر سعی می‌کنند با هم در آپارتمان زندگی کنند، اما گذشته‌ی از دست رفته و پر از ناامیدی این کار را دشوار می‌کند. با این حال، هنگامی که تارا (خواهر امیر) تا مرز کشتن مردی که که قصد آزار او را داشته است، پیش می‌رود و به این دلیل در زندان می‌افتد، ناگهان تنها امید خود برای آزاد شدن را در امیر می‌بیند.

از نکات قابل توجه در باب جشنواره بین المللی فیلم فجر، فلسفه حضور بخش بین‌الادیان یا بین المذاهب (Interfaith Award) است. اینطور که به نظر می‌رسد بخش‌های مختلف جشنواره از جمله همین بخش نیز بیش از هرچیز از عدم وجود سیاست مشخص و تبیین صحیح در رنج است و ظاهراً چنین تفکیکی فقط برای مطرح ساختن تکثر بخش ها و قسمت‌های مختلف در جشنواره صورت گرفته‌ است؛ موضوعی که به وضوح با مرور انتخاب فیلم های ایرانی در بخش‌های مختلف به راحتی می‌توان فهمید. به طوری که همین فیلم آنسوی ابرها که هیچ فاکتور مشخصی برای حضور در بخش بین‌الادیان ندارد و به نظر می‌رسد صرفاً به جهت آنکه فیلم مجید مجیدی فیلمساز ایرانی بوده، باید در یکی از بخش‌های مسابقه قرار می‌گرفت و جایزه ای را از آن خود می ساخت و از این جهت در این بخش پذیرفته شد و در نهایت نیز به همین دلیل این اثر در کمال ناباوری جایزه محمد امین (Muhammad Al Ameen Award) را به سبب همین حضور از آن خود ساخت.

اگر چه ممکن است از منظر برخی تمایل مجیدی به ساخت اثری در سینمای هند برآمده از دغدغه های شخصی و تمایل همیشگی ایشان به سینمای بالیوود نباشد و صرفاً برای فعالیت در آنسوی مرزها، آن هم در فضا و اتمسفری متفاوت از آثار قبلی خود است که سبب می شود تا پدیدآورنده ی رنگ خدا و بچه های آسمان را چند پله پایین‌تر از جایگاه قبلی خود و یعنی فیلم سینمایی محمد (ص) ، قرار دهد و البته که این نمونه‌ای کامل از پدیده نفوذ فرهنگی کشورهای دیگر بر سینمای کشورمان است.

آنسوی ابرها نمونه ای روشن از شرایط ولنگاری فرهنگی است، شرایطی ویژه که طی آن سینماگری که در آخرین ساخته خود به زندگی پیامبر اسلام پرداخته است با بی تدبیری مسئولان فرهنگی کشورمان در تغییری ۱۸۰ درجه‌ای در کشور دیگری به فعالیت می‌پردازد و سرمایه‌ای که می‌توانست با تجربیات اندوخته از پروژه پُرهزینه محمد (ص) در کار جدیدی پیرامون تاریخ اسلام خرج شود، اما کارگردانی با سابقه مثل مجیدی به بیراهه رفته است؛ همانند کارگردان های زیادی که با عوض کردن ناگهانی مسیر خود نه تنها دستاوردی به دست نیاورند، بلکه مورد انتقادهای بسیاری قرار گرفتند.

به راستی که محیط متکثر و چندفرهنگی هند بستری مناسب برای ساخت آثار سینماگری همچون مجیدی است؛ فیلمسازی که معنویت‌گرایی و وجدانی گرایی در قبال دینداری را در عمده آثار خود نشانه رفته است.

مجید مجیدی در مصاحبه با روزنامه مومبای میرور (Mumbai Mirror) از علاقه وافر خود به تصویرسازی در سینمای هند پرده برداشته و اعتراف می کند که کاملاً شیفته‌ فضای کشور هند می باشد و آن را جادویی و بی‌نظیر توصیف کرده و در رابطه با این کشور می‌گوید: در اینجا رابطه فوق‌العاده‌ای میان انسان و طبیعت وجود دارد و روح فناناپذیر مردم در اینجا علی‌رغم همه سختی‌ها باور نکردنی است. همه این‌ها موجب شد که فیلم جدیدم را نیز در هند بسازم و روایت گر تلاش این مردان، زنان و کودکانی باشم که عشق آنها به زندگی مشوق آنها برای قوی ماندن و عبور از هر مانع موجود در مسیرشان است. هند با فرهنگ متنوع و با مردمانی با محیط‌های اجتماعی گوناگون، همواره داستان‌های زیادی برای روایت کردن دارد.

با بررسی درون مایه فیلم آنسوی ابرها و البته پایان‌بندی آن به این نتیجه می‌رسیم که مجیدی در آخرین اثر خود نه تنها از مضامین و محتوای آثار قبلی خود فاصله گرفته است، بلکه اساساً درون مایه مشخصی برای فیلم جدید خود در نظر نگرفته و تا حد زیادی به آخرین اثر اصغر فرهادی یعنی فیلم سینمایی فروشنده نزدیک شده است. در این فیلم هم پای پیرمردی در میان است که با تجاوز به دختری جوان، جهان شخصیت‌های داستان را بهم می‌ریزد و حتی به مانند فروشنده، یک زن بدکاره در داستان حضور دارد با این فرق که او را می بینیم و اتفاقاً همان دختری است که مورد تجاوز قرار می‌گیرد.

شاید اتفاق جدید و نوآوری ویژه آنسوی ابرها، روی آوردن اثر به پایان باز قلمداد شود. به نوعی که در پایان ما متوجه نمی‌شویم که شخصیت زن داستان بعد از مرگ متجاوز در پایان داستان چه سرنوشتی پیدا می‌کند. نکته جالب توجه این است که در طول داستان مدام با بهبود وضعیت جسمانی پیرمرد متجاوز روبرو بودیم اما نمی‌دانیم چطور در پایان قصه او می‌میرد و این قطعاً از ضعف‌های منطق روایی فیلمنامه این اثر سینمایی محسوب می شود.