شهرام پوراسد بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون  درباره دلایل کم‌کاری خود گفت: متاسفانه پیشنهاداتی که برای بازی به من داده می‌شود از کیفیت خوبی در متن برخوردار نبوده و فیلمنامه ضعیفی دارند به اندازه ای که هیچ جذابیتی برایم ندارند.

وی در همین راستا افزود: نمی‌دانم نسل جدید فیلمسازی با چه پشتوانه‌ای و از کجا روی کار آمده‌اند که نسل گذشته را نمی‌شناسند و تنها دورهمی‌های خود را در آثار نمایشی به بازی می‌گیرند و همان‌ها در همه آثار حضور پیدا می‌کنند و این معضل اصلی است. به عنوان بازیگری که ۲۷ سال است در این عرصه کار می‌کنم در گذشته از ۱۰ متن یا فیلنامه به ۶ مورد آن فکر می‌کردم اما در حال حاضر از ۱۰ فیلمنامه تنها یک مورد شاید کمی جذابیت داشته باشد.
 

بازیگر "آخرین شناسایی" درباره دلایل ضعف فعلی عرصه فیلمنامه نویسی اظهار کرد: درکنار سرعت در نگارش یک فیلمنامه یا همزمانی در نگارش چند فیلمنامه برای کسب در آمد بیشتر و نیز نداشتن مطالعه یا سطح ضعیف از سواد نویسندگی، فیلمسازی و سینما به سمتی رفته است که جنبه صنعتی آن هنر را پشت سر گذاشته و هنر زیر سوال رفته است در حالی که در همه دنیا با وجود صنعتی بودن سینما هنر در اولویت است. اما در ایران تهیه کننده و سرمایه گذار تنها به این مسئله فکر می‌کنند که با هزینه کمتر سود بیشتر به جیب بزنند و این متاسفانه لطمات زیاد به هنر زده است.

پور اسد ادامه داد: وضعیتی که این روزها بر عرصه بازیگری حاکم شده خرید و فروش نقش برای بازی است. بازی در نقشی به بنده پیشنهاد شد و من فیلمنامه را پذیرفتم اما در بحث مالی به توافق نرسیدیم، بعدها شنیدم بازیگر دیگری برای همان نقش نه تنها پولی نگرفته بلکه پولی هم پرداخت کرده و قرارداد بسته است. اگر در گذشته روزی یکی دو مورد بدین شکل وجود داشت متاسفانه در حال حاضر این وضعیت با میزان بالا وجود دارد.

وی به تهیه بودجه فیلمسازی از طربق بازیگران اشاره و بیان کرد: امروز با پول‌هایی که از بازیگران تازه وارد برای ایفای نقش می‌گیرند بخشی از بودجه تولید فیلم را فراهم می‌کنند.

بازیگر سریال "رنج و سرمستی" درباره احتمال بهبود وضعیت سینما خاطرنشان کرد: باید سینما را به دست افراد حرفه ای و پیشکسوت این عرضه سپرد و برای آن اساسنامه تنظیم شود که هر کسی از هر جایی وارد سینما نشده، تهیه کنندگی کند. اگر در گذشته تهیه‌کننده پول خوب می‌گرفت ابتدا اثر ساخته می‌شد و جنبه‌های هنری آن در نظر گرفته می‌شد در نهایت اگر پولی باقی می‌ماند تهیه‌کننده ماشین یا خانه می‌خرید اما در حال حاضر تهیه‌کنندگان اول فکر می‌کنند از چه کسانی پول دریافت کنند سپس سرمایه‌گذاری جمعی خود را می‌کنند و در پایان اگر چیزی ماند فیلمشان را می‌سازند.