به گزارش سینماپرس، بیست و ششمین جلسه شورای صنفی نمایش در روز یکشنبه ۷ آبان در سازمان سینمایی تشکیل شد.

بعد از بررسی درخواست‌ها و موارد مطرح شده، قرارداد ۲ فیلم ثبت شد:

- فیلم سینمایی «سرهنگ ثریا» به کارگردانی لیلی عاج و تهیه‌کنندگی جلیل شعبانی با پخش بهمن سبز به سرگروهی پردیس سینمایی ملت

فیلم سینمایی «حدود ساعت ۸ صبح» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی منوچهر هادی با پخش هدایت فیلم به سرگروهی پردیس سینمایی مگامال

اکران فیلم سینمایی «سرهنگ ثریا» از چهارشنبه ۱۰ آبان در سینماهای سراسر کشور آغاز خواهد شد.

به گزارش سینماپرس، قاب گرفتن از مظلومیت خانواده اعضای یک «گروهک تروریستی» و تصویرسازی از مادران برخی از ایشان به گونه‌ای همسان «مادر شهیدان» و ... از جمله ندانم‌کاری‌های محرز و غیرقابل توجیه یکی از نهادهای فرهنگی انقلاب اسلامی بود که منجر به تولید و نمایش یکی از آثار مهم در «جشنواره چهل و یکم فیلم فجر» گردید. اتفاقی بسیار مهم و قابل بررسی که در پس روایت الکن فیلم سینمایی «سرهنگ ثریا» از «سازمان مجاهدین خلق» و اعضای آن و خانواده ایشان و بالاخص نسل جدید پرورش‌یافته با هویت سرزمینی اشرف به وقوع پیوست و موجب شد تا این اثر با زیرکی و حرکت بر بستر «روایتی مادرانه» و ایجاد فضای حسی و عاطفی و ... حتی به نوعی بتواند شانی تبلیغی و به نوعی «سمپاتی» برای این گروهک تروریستی پیدا نماید! این در حالی است که «سازمان مجاهدین خلق» یک «گروهک تروریستی» شناخته شده در تاریخ ایران است که ترور و کشتار ۱۷ هزار انسان مظلوم ایرانی تنها بخشی از عملکرد ننگین و غیرقابل جبران این گروهک طی بیش از چهل سال اخیر محسوب می‌شود. گروهکی مخوف که مرور مستندات تاریخی و بررسی کیفیت جنایت‌های گسترده و عدیده ایشان سبب می‌شود تا هر ارزش‌یاب منصفی، تروریست‌های وابسته به تفکر «داعش» را در رتبه پایین‌تر از «سازمان مجاهدین» قرار دهد! البته نکته جالب‌تر این حضور در گیشه آن است که «سرهنگ ثریا» دقیقا در شرایطی که «سازمان مجاهدین خلق» به دنبال تغییر نسل و ترمیم چهره و ننگ‌زدایی از اقدامات تروریستی خود و نیروهای وابسته به خود می‌باشد تولید شده و ناخواسته به نوعی هم‌سو و هم‌گام با این سیاست سعی دارد تا تمام جنایت‌های صورت گرفته توسط ۱۴ هزار نیروی رسمی و حقوق‌بگیر این سازمان را نادیده و عامل همه این جنایت‌ها را محدود و خلاصه به حضور اغواگرایانه دو کاراکتر «مسعود» و «مریم» نماید و این همه را در جای جای اثر فریاد زده و در نهایت با سکانس «قبرستان اشرف» قاب گرفته و در حافظه مخاطب سینمایی خود هک می‌نماید.