چندی پیش ایمیلی به طور گسترده برای کاربران ارسال شد که در آن به نوع جدیدی از آدم ربایی و سرقت اشاره شده بود. بحرانی اجتماعی و رو به ازدیاد که درونمایه اصلی فیلم "هیچ کجا، هیچ کس" شده است.

چهار جوان که هر کدام به دلایلی از وضعیت موجود خسته شده‌اند و برای رهایی از آن مرتکب جرم می‌شوند.

پسری که به دنبال انتقام از مردی است که به زعم او زندگی پدرش را نابود کرده، دختری که پنهانی ازدواج کرده و حالا باردار است و شوهری که برای گذران زندگی دچار مشکل شده همگی انگیزه های کافی را برای ارتکاب جرم دارند.

اما آنچه این فیلم را متقاوت می کند، ساختار غیر خطی آن است که به نوعی مخاطب را در یک بی زمانی سیال قرار می دهد.

با شروع فیلم و سکانس های کوتاه و بی نظم، مخاطب در زمان کوتاهی با شخصیت های اصلی داستان آشنا می شود اما ارتباط شخصیت ها تا اواسط فیلم همچنان نا مشخص است و مخاطب همواره در پی یافتن این ارتباط از طریق نشانه هایی چون یک کوله پشتی است که از ابتدای فیلم در دست شخصیت های داستان می چرخد.

هر چند تقطیع سکانس های زیاد در ابتدای فیلم ممکن است موجب کلافگی و سردرگمی مخاطب شود اما در این فیلم به دلیل ساختار غیر خطی آن به نظر اجتناب ناپذیر می آید، به طوری که در اوسط فیلم با روشن شدن بخشی از داستان، این موضوع فراموش می شود.

استفاده از این تکنیک در کنار روایت غیر خطی داستان موجب می شود که مخاطب از اصل موضوع فیلم، یعنی دزدی و آدم ربایی و در واقع محور اجتماعی فیلم دور شده و همواره در جستجوی ارتباط شخصیت ها و سرانجام پول دزدیده شده باشد.

البته تصویر پلیسی که در مقابل نگرانی مالباخته با آرامش در حال ناهار خوردن است نیز مخاطب را مطمئن می کند که نباید به دنبال اتفاقی پلیسی باشد و اساسا لازم نیست به عواقب جرم مرتکب شده در طول فیلم بیندیشد.

اما به نظر می رسد اصلی ترین مشکل این فیلم نگاه سطحی به اصل داستان و  بازی های نه چندان چشمگیر ستارگان سینمایی است که احساس می شود فدای تکنیک فیلمساز شده است.

در واقع می توان گفت بار اصلی این فیلم بر دوش نوع روایت و ساختار بصری آن است که در کنار حضور چهره های مطرح سینمایی همچون رضا کیانیان، مهناز افشار، محمد رضا فروتن و ... این فیلم را فیلمی متفاوت کرده است. چرا که در غیر اینصورت مخاطب تنها با یک داستان خطی و یک درام اجتماعی معمولی روبرو بود.