به گزارش خبرنگار تلویزیون سینماپرس، یکشنبه نوزدهم خردادماه دومین فیلم مستند «سعید جلیلی» از شبکه یک سیما به نمایش درآمد. این مستند تلویزیونی فیلمی ساده با سکوتی از جنس مردانه و بدون هیچ تزیینی در فرم و ظاهر ارائه شد.انتخاب نماها، صداگذاری و مونتاژ آنقدر ساده است که مخاطب را به تعجب وا می دارد. البته این سادگی در پایان فیلم به سرانجام مناسبی می رسد و مخاطب از ورای تماشای این فیلم با سعید جلیلی به عنوان شخصیتی ساده زیست آشنا می شود. 

در طول فیلم نادر طالب زاده در اتاق مونتاژ  روی یک صندلی نشسته و در نمایی رو به دوربین از مردی می گوید که صامت بودنش او را جذب کرده. مردی که تنها و بی سرو صدا آمده تا خدمت کند. مردی که تن به هیاهوی رسانه ها نمی دهد و در ادامه مونولوگ طالب زاده، این صحنه به نمایی از میکروفن ها پیوند می خورد که در مقابل جلیلی قرار گرفته و خبرنگاران منتظر شنیدن پاسخ جلیلی تنها مانده اند. ولی مرد صامت این فیلم به همان آرامی که آمده بود، رفته است تا خدمت کند.

فیلم با تاکید بر روی سکوت این کاندیدا، از منش رئیس جمهور فعلی که علاقه ی زیادی به اطلاع رسانی دارد فاصله می گیرد. طنین این سکوت آنقدر بلند است که لزوم طنین موسیقی و تاثیرگذاری آن را در این مستند به صفر رسانده. فرم اصلی این فیلم بر اساس مونولوگ افرادی است که از ویژگی های جلیلی تعریف می کنند، گویی شخصیت محوری فیلم بر این باور است که تعریف از خود تاثیری ندارد برای همین از صدای اشخاصی نظیر استاد دانشگاه، شاعر، داستان نویس، هم رزم قدیمی، گروهی از مراجع قم و مردمی که شعار می دهند استفاده می کند.

استاد اقتصاد دانشگاه تاکید دارد که جلیلی اهل شعار دادن نیست و جلوی فرهنگ شعار دادن می ایستد و مردم مرتب در این فیلم با شعارهایشان از جلیلی حمایت می کنند؛ «نه سازش نه تسلیم، یار جلیلی هستیم»

جلیلی با داعیه ی سادگی و مبارزه با کاخ نشینی و تاکید روی طبقه پایین - نزدیک به آنچه که در دو دوره از دکتر محمود احمدی نژاد درتبلیغات انتخاباتی اش دیده بودیم – در پرایدش «با تاکید نادر طالب زاده بر روی پراید بودن ماشین» با تن صدای مونوتون و بدون هر حس و هیجانی از باورهایش می گوید و حرکت این پراید نماها را پیش می برد. حرکتی کند که با شعارهای مردم و کات های مداومی که به مونولوگ اشخاص مختلف می خورد کمکی به ریتم روایی فیلم نمی کند و همین کندی ریتم و عدم جذابیت تصاویر و خلا نبود موسیقی گاه فیلم را  از ریتم می اندازد. جلیلی حرف هایش را از درون پراید می زند و همین سادگی او را به دل مردم عشایر می کشاند. زن عشایر از معدود نماهایی است که از زنان در این فیلم دیده می شود. زن هایی که به شیوه ی اکثر فیلم های انتخاباتی با صدای بلند حق خود را مطالبه می کنند.

در نماهایی از این فیلم مستند فیلم ساز با هوشمندی بخشی از برنامه های شبکه های سیاسی خارج از کشور را که بر علیه جلیلی صحبت کرده اند را انتخاب کرده تا از طریق حرف هایی که علیه جلیلی زده می شود به طور غیر مستقیم برای تبلیغ به نفع او استفاده کند. در مونولوگ یکی از روحانیان فیلم نیز تاکید می شود نامزدی که بیش از حد از طرف دشمن کوبیده شود اصلح تر است.

جلیلی به عنوان نامزدی که با وفاداری فوق العاده به اصول ولایت فقیه و فقاهت شیعی و مخالف سازش با غرب در فیلم خود هر آنچه بود را توسط فیلم ساز به نمایش گذاشت و با بیان گری خود را نامزدی برخواسته از دل مردم معرفی کرد.

شعارها آنقدر پررنگ می شوند که فیلم در پایان با همهمه ایی از شعار و نوای نوحه خوانی با پایانی تامل برانگیز به انتها می رسد.

انتهای پیام/ ع. ن ـ ب.ب