در حال حاضر همه جشنواره های سینمایی کشور توالی زمانی یک ساله دارند و جشنواره فیلم کودک و نوجوان نیز از این قاعده مستثنا نیست. یک سال فرصت برای برگزاری جشنواره وجود دارد و آن وقت می بینیم که بلیت برخی از مهمانان اشتباه صادر شده یا اصلا صادر نشده است. چمدان یک بازیگر محترم زن سینمای ایران به دلیل پایان یافتن ساعت اتاقش از آن بیرون گذاشته می شود آن هم زمانی که فقط یک روز تا اختتامیه باقی مانده است. هتل خبرنگاران فاقد ابتدایی ترین ابزار اطلاع رسانی یعنی اینترنت است و مجبورند برای این کار به هتل دیگری که برای «از آنها بهتران» تدارک دیده شده بروند تا شاید بتوانند از بین شش دستگاه سالم تعبیه شده با حداقل سرعت موجود اینترنت برای همه خبرنگاران حاضر در جشنواره خبر خود را ارسال کنند، خبری که انتشار آن در نهایت تبلیغ همان جشنواره است. از همه این ها بدتر؛ به دلیل کمبود صندلی برخی از فیلمسازان و بیشتر خبرنگاران به سالن اختتامیه را پیدا نکردند!

از این موارد بسیار است و همین چند مورد ذکر شده کافی است تا نتیجه بگیریم که جشنواره امسال کودک و نوجوان بدترین کمیته اجرایی در طول برگزاری این جشنواره از ابتدا تاکنون را داشته است. اجرایی که در نهایت به بی احترامی به سینماگران و اهالی رسانه منجر شده است.

مشخص است که مسئولان جشنواره فقط به برگزاری آن به صورت نمادین و رفع تکلیف اقدام کرده اند و اگر کاسه کوزه ها بر سر مسئولان قبلی نشکند که "بیشتر کارها در دولت قبل انجام شده بود" لازم است فارابی در اجرای جشنواره در سال آینده تجدید نظر کند.

نکته ظریف در اینجاست که مهدی مسعودشاهی؛ دبیر محترم جشنواره تجربه زیادی در برگزاری جشنواره ها دارد و تاکنون کارنامه قابل قبولی از خود به جا گذاشته است و همین موضوع باعث شده است شگفتی شرکت کنندگان در جشنواره فیلم کودک و نوجوان امسال از این بی نظمی مشهود دو چندان شود چرا که خارج از انتظار همه صورت گرفته است.

مطلب قابل توجه دیگر بین المللی بودن جشنواره و حضور مهمانان خارجی است که مشخص نیست از این نوع اجرا چه برداشتی کرده اند و چه خاطراتی برای سوغات از این جشنواره و کشور ما برای تعریف به کشور خود خواهند برد.

مسئولان مربوطه محترم جشنواره کودک و نوجوان امسال! لطفا با خواندن موارد فوق جای جبهه گرفتن و توجیه و انگ زدن به نویسنده آن یا ذکر مصیبت مشکلات برگزاری یک جشنواره که بر هیچ کس پوشیده نیست، به فکر چاره باشید و به این سطور که فقط از سر دلسوزی و تذکر و وظیفه نوشته شده است کمی فکر کنید.