اگرچه سپاس و تقدیر از تلاش مدیران مدبر، متعهد و دلسوز که جز خدمت به مخاطبان خود در طول مدت مسئولیتشان هدف دیگری را دنبال نکرده اند از اقدامات ضروری و مورد تحسین و تأکید آموزه های اخلاقی و دینی ماست تا برای مدیران بعدی انگیزه خدمت رسانی بیشتری را فراهم نماید؛ اما این روزها قدردانی از زحمات مدیران بدون در نظر گرفتن سطح خدمات عمومی ایشان  آنهم طی جشن و ضیافت و اهدای جوایز و هدایای سنگین و گرانقیمت از جمله عادات و برنامه های ثابت بسیاری از دستگاهها و سازمانها گردیده که همواره به جهت هزینه کردن از بیت المال از سوی افکار عمومی و رسانه های دغدغه مند مورد انتقاد جدی بوده است.

منظور از طرح این موضوع، جلسه تقدیر از هیأت مدیره قبلی خانه سینماست که عصر دیروز یکشنبه با حضور تعدادی محدود از اعضای اصلی این خانه و نیز حجت الله ایوبی رئیس سازمان سینمایی در محل خانه سینما برگزار شد و طی آن علاوه بر طرح سخنانی کنایه آمیز و جانبدارانه و بی توجه به افکار عمومی حاکم بر فضای سینمای کشور، به زعم نگارنده از تمامی کسانی که طی چند سال گذشته بطور ویژه در جهت لجبازی با دولت وقت و عدم ثبت قانونی صنوف سینمایی در مراجع ذیصلاح گام برداشته بودند، بطور ویژه تقدیر بعمل آمد!

شاید اولین پرسشی که در ذهن آگاه خانواده بزرگ سینما مطرح شود میزان خدمت رسانی هیأت مدیره قبلی خانه سینما به اعضای صنوف سینمایی در رفع عملی مشکلات معیشتی، رفاهی و اقتصادی حدود ۵ هزار عضو این خانه در طول سالهای استقرار خود در این تشکیلات صنفی باشد که پاسخ آن چندان دشوار به نظر نمی رسد؛ شاید کمتر کسی از فعالان سینمایی است که نداند طی سالهای گذشته و در طول دولت های قبلی اعم از اصلاح طلبان و... تنها در مقطعی که خانه سینما به جهت انواع ابهامات حقوقی تعطیل گردید، اهالی سینما از انواع حمایت های واقعی دولت بطور مستقیم بهره مند شدند و در مقابل تمامی ایده ها و برنامه های مطروحه توسط مدیران قبلی خانه سینما به ویژه در انجام اقدامات صنفی و تأمین امنیت شغلی، تنها نوعی رویاپردازی به دور از واقعیت های موجود در جامعه بوده و از آنها حتی در شرایط فعلی و رفاقت با دولت یازدهم، تنها شعارها و وعده هایی بیش نمانده است.

حال با این شرایط، هیأت مدیره قبلی که می توانست در ارتباطی دوسویه و فارغ از فضاسازی های سیاسی و تسویه حساب های جناحی با مدیران سینمایی دولت پیشین، راه صحیح و منطقی خدمت رسانی به اعضای پرتلاش صنوف سینمایی را در پیش گیرد و مانع از تعطیلی خانه سینما شود، با چه استدلالی مستحق تقدیر و دریافت انواع هدایاست؟ آنهم در وضعیتی که در لایه های پنهان و نادیده صنوف سینمایی، انتقادات تند و بی پرده ای نسبت به عملکرد مدیران قبلی خانه همیشه وجود داشته و هراس از تهدیدها و رفتارهای سلبی برخی جریانات خاص در قبال آنان، مانع از طرح علنی توقعات بوده است.

آیا مدیرانی که بدون هیچ منطق قانونی در طول سالهای ۹۰ تا ۹۲ اجازه ثبت قانونی صنوف سینمایی در مراجع مربوطه را به دست اندرکاران صنوف ندادند و همواره معدود صنوف قانونی را خیانتکار و فریب خورده معرفی می نمودند!؟ و امروزه بعد از گذشت ۲۰ ماه از بازگشایی، هنوز در پیچ و خم عدم تمکین از قوانین و مقررات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بوده و ثبت قانونی خود را با وجود انواع خلاهای حقوقی در وزارتخانه های غیر مرتبط جستجو می نمایند، در حق اعضای خانه سینما جفا و خیانت کرده اند یا خدمت؟!

در کجای این دنیای پهناور، فرار از قانون و تلاش برای نهادینه کردن رفتارهای غیرقانونی در یک مجموعه صنفی، لوح تقدیر و پاداش و تندیس برای قانون گریزان همراه دارد که مدیران خانه سینما به این رفتار خود می بالند و رئیس سازمان سینمایی دولت جمهوری اسلامی ایران نیز بر آن صحه می گذارد؟! آیا به راستی تعطیلی خانه سینما نمی توانست برای مدیران آن فرصتی تلقی شود تا با طی مراحل قانونی و زیر چتر ضوابط جاری و ساری نظام جمهوری اسلامی از حمایتهای دولتی بهره مند شوند؟ آیا عدم پیگیری این موضوع و بجای آن تحریک احساسات اعضا که منجر به اعتراض خیابانی و رو در رویی با ماموران انتظامی می‌شود، محلی برای تشکر و قدردانی باقی می‌گذارد؟

آیا بهتر نیست حال که خانه سینما به رغم عدم رفع ابهامات حقوقی و تنها در فضای انعطاف نهادهای نظارتی،  موفق به انتخاب هیأت مدیره جدید شده است، مدیران برگزیده جدید بجای تبعیت از یک عادت نسنجیده در تقدیر بی دلیل از مدیران پیشین خود، مطالبات و انتظارات بر زمین مانده فعالان سینمایی کشور را مورد واکاوی جدی قرار دهند و متولیان قبلی را به جهت لجبازی و رفتار های غیرقانونی مورد مواخذه قرار دهند؟ آیا شایسته نیست تنها یکبار به دور از همه جنجال های ژورنالیستی و فضاسازی های ناعادلانه و فریب کارانه جریانی خاص و تمامیت خواه در سینما، از خود بپرسیم به راستی اگر خانه سینما با ثیت قانونی و رفع مشکلات حقوقی بازگشایی می شد بهتر بود یا تنها بر اساس یک وعده انتخاباتی و عجولانه؟