این کارشناس سینما در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس بیان کرد: متاسفانه بایدبگویم  که امروز سینمای ایران در بدترین شرایط مالی ممکن به سر می برد و بحران عظیم بخش مالی موضوع حساسی است که گریبان سینمای ایران را گرفته و منجر به حذف سرمایه گذاری بخش خصوصی شده است.

وی ادامه داد: از بیست فیلم اکران شده در شش ماه گذشته ۱۵ فیلم با شکست مالی مواجه شدند و تنها سه یا چهار فیلم هستند که توانستند به گیشه خوبی دست پیدا کنند بنابراین آقایان از کدام رونق مالی در سینمای ایران صحبت می کنند؟

معلم گفت: در حال حاضر دو بخش هستند که به حیات و فعالیتشان در سینما ادامه می دهند؛ فیلم های سفارشی با حجم عظیم سرمایه که بیشترین میزان اکران را به خود اختصاص می دهند و دوم سینمای شخصی و البته مخاطب گریز که با هزینه کم و پول های باد آورده ساخته می شوند؛ به عبارتی فیلم هایی که در گروه هنر و تجربه به نمایش در می آیند به همراه فیلم های دولتی در این طبقه قرار می گیرند.

وی ازبین رفتن بدنه و جریان اصلی سینما را بحث بسیار مهم و حائز اهمیت در سینما دانست و گفت: این روزها تنها دو یا سه فیلم با صدها مشکل به گیشه مالی خوب می رسند  که این میزان فروش هم هیچ تاثیری در نگاه کلی در رونق و اقتصاد سینما نمی تواند داشته باشد. به صراحت میتوان گفت بخش خصوصی سینما این روزها در مرز ورشکستگی قرار دارد.

وی همچنین به محتوا و مضمون داستان فیلم ها اشاره کرد و  افزود: تیتری در روزنامه خواندم که پیدا کردن مواد مخدر در تهران سهل الوصول تر از پیدا کردن نان سنگک است. حال سوال من این است در کدام یک از فیلم هایمان چنین معضلاتی را به سهولت می توانیم به نمایش بگذاریم؟ در این شرایط وقتی سینما با مردم ما کمتر نسبت دارد در تغییر فضا هم نمی تواند تاثیر بگذارد و نمی تواند مخاطبی را هم جذب کند.  به نظر من  سینمای ایران با توجه به ناهنجاری های موجود در جامعه بسیار پاستوریزه عمل می کند؛ لذا به‌ ناچار با آثاری روبرو هستیم که یا منفعل و خنثی هستند و یا بی محتوا و سخبف.

معلم در بخش دیگری از صحبت خود تاکید کرد: آقای روحانی و دکتر جنتی در ابتدای کار نوید امتیازاتی را برای سینما داده بودند که متاسفانه در سیاست های سازمان سینمایی نظرات دولت اعمال نشده و سیاست های این آقایان توسط مسئولان سینمایی دنبال نمی شود. آنچه که در عرصه تولید مدنظر بوده کاهش تصدی گری دولت و واگذاری مسئولیت به بخش خصوصی بوده که در عمل چنین اتفاقی نیفتاده است.

وی گفت: در هر دوره ای تنها جای دوستان و دشمنان دولت عوض می شود گروهی با رفقایشان می روند و گروهی با رفقایشان می آیند و تنها تغییرات در جابجایی دولت ها در چنین فضایی شکل می گیرد و الا سیاست ها و برنامه ها همان سیاست های از پیش تعیین شده است.