به گزارش سینماپرس، خبرگزاری نسیم طی یادداشتی آورده است: در سینمای ایران و در بخش تولید سالهاست گروههایی را داشته ایم که در کنار هم به کار تولید محصول برای رسانه های مختلف دست زده اند. گروهی که ایرج طهماسب-حمید جبلی-برادران مدرسی تشکیل داده اند از جمله چنین گروههایی است که طی سالیان هم در سینما و هم در تلویزیون محصولات پرمخاطبی را تولید کرده اند.

متاسفانه گروه گرایی نوع دوم هم سالهاست هم در سینمای ما و به خصوص در نهادهایی که آبشخور دولتی دارند وجود داشته است. این گروه گرایی که سعی می کند امتیازات و منابع مالی سینمایی را به جای توزیع عادلانه در میان عموم سینماگران در حلقه ای از دوستان و آشنایان توزیع کند همواره با نقد صریح هم مواجه شده است اما متاسفانا کم یا زیاد در همه این سالها به حیات خود ادامه داده است.

گعده گرایی؛ معضلی که از تولید تا اکران و داوریها را به خود گرفتار کرده

این گعده گرایی منفعت طلبانه البته که فقط به تولید معطوف نشده و تا اکران را درنوردیده و حتی به حوزه هایی مانند داوریهای جشنواره های فجر و جشن خانه سینما رسیده است. همین جشنواره سی و چهارم فجر را درنظربگیرید تا دریابید چطور نامزدی غیرمنتظره یکی دو محصول کاملا دولتی و البته زیر حد استاندارد در رشته های مختلف انتقادات فراوان مخاطبان را به دنبال داشت.

در فاصله ای کوتاه مانده به جشن خانه سینما هم نرم نرمک صدای اعتراضات سینماگرانی بلند می شود که داوریهای این جشن را جهت دار می دانند.

از جمله این سینماگران علی ملاقلی پور است. کارگردان جوان "قندون جهیزیه" با اشاره به روند داوریها در این جشن به ظاهر صنفی گفته است: امسال در جشن خانه سینما گفته اند تمام فیلمها داوری نمی شود فقط فیلمهای شاخص؛ حالا شاخص حتما یعنی نزدیکان! صنف دستیاران کارگردان و برنامه ریزان هم مردانه در برابر این ارتباط بازیها ایستادو داوری را به جشن معرفی نکرد. تا اعتراض خود را به این تقسیم جوایز به نزدیکان اعلام کند. در واقع روند بایکوت فیلمهای جوانهای مستقلی مثل بنده که در بخش خصوصی فیلم ساختیم کلید خورد... اما کرم اوستا کریم تا هر جا که بتوانم می جنگم. "قندون جهیزیه" چون سینما رو نقد کرد کنار گذاشته شد. اصلا سینماگران قدیمی تحمل نقد دارند که خودشان مدعی اند بقیه اقشار جامعه نقد پذیر باشند ؟!

این گعده گرایی ها صنف را به انحلال کشاند

اینکه چور میشود یک سینماگر جوان که اتفاقا فرزند یک چهره سرشناس و صریح اللهجه سینمای جنگ است و البته هیچ گاه به دنبال استفاده از رانت پدر نبوده این قدر صریح و بی پرده داوریهای جشن خانه سینما را به چالش می کشد برآمده از همان گعده بازی است که سالها در این نهاد جریان دارد.

خانه سینما سالهاست که نه فقط در توزیع جوایز جشنهای خود که در توزیع امکانات رفاهی که از سوی بخش دولتی به آن سرازیر می شود یک اقلیت نزدیک به حلقه بالادستی را ارجح می شمرد و نتیجه هم اینکه سال به سال دامنه سینماگران معترض به این نهاد بیشتر می شود.

فقط کافیست به فهرست تکراری مسافرانی که همه ساله از سوی این نهاد به سفرهای مختلف سیاحتی-زیارتی از جشنواره کن گرفته تا مشهد مقدس اعزام می شوند نگاهی بیندازیم تا دریابیم چطور الویت منافع یک حلقه بر منافع صنف، هویت آن صنف را به چالش می کشد؟

همین بی توجهی به بدنه صنف بود که باعث شد زمانی به سادگی یک آب خوردن خانه سینما به انحلال کشیده شود. آیا امکان داشت صنفی با بدنه قدرتمند به آن راحتی به انحلال کشیده شود و از آن سو اعضای صنف هم برای دریافت اقلام رفاهی که سالها از آنها دریغ شده بود در برابر صنف جایگزینی صف ببندند که رئوس خانه سینمای منحل شده آن را "جعلی" می دانستند؟

این گعده گرایی اعتبار جشن را کاهش می دهد

متاسفانه رئوس خانه سینما دایره را آن قدر تنگ کرده اند که حتی یک صدای مخالف و منتقد در هیات مدیره این نهاد وجود ندارد و نتیجه هم اینکه برگزاری جشن سپرده می شود به کارگردانی که نقدی حداقلی در برنامه تلویزبونی را تاب نیاورده و سریالی را بخاطر یک نقد تعطیل می کند.

طبیعی است که در این سازوکار جایی برای امثال ملاقلی پورها در داوریهای یک جشن مثلا صنفی نباشد.

پرسش اما اینجاست جایگاه پیشکسوتان سینمای ایران در برخورد با این گعده گرایی چه بوده است؟ به عنوان یک مثال سرراست سعید سعدی تهیه کننده پیشکسوت سینمای ایران که تولید فیلم "قندون جهیزیه" را برعهده داشته چرا در مقابل این گعده گرایی مفسده برانگیز کنار کارگردان فیلمش قرار نمی گیرد؟