این رویکرد حتی در ارتباط با سریال‌هایی که سازندگان آن‌ها برای تولید اثر در چند فصل برنامه‌ریزی کرده‌اند نیز وجود دارد. برای مثال سال گذشته شبکه نتفلیکس اعلام کرد که ساخت چند سریال خود از جمله «مارکوپولو» و «حس هشتم» را متوقف خواهد کرد. سریال‌هایی که هزینه‌ بالا و مخاطب محدودی دارند و تولید آن‌ها اقدام منطقی نیست.

اما این قاعده منطقی و جهانی گویا در میان مدیران رسانه ملی چندان مورد قبول نیست! چرا که این روزها شاهد نمایش فصل دوم سریالی هستیم که فصل اول آن یکی از ضعیف‌ترین سریال‌های تولید شده در تاریخ تلویزیون است!

شبکه اول سیما این شب‌ها در حالی فصل دوم سریال «پرستاران» را به روی آنتن فرستاده است که سری اول این مجموعه به واسطه ضعف شدید فنی آن و همچنین حضور پررنگ اسپانسر که همان وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی بود؛ مورد انتقاد بسیاری از رسانه‌ها قرار گرفت.

اما با این همه فصل دوم این سریال بلافاصله پس از پایان فصل اول و با همان حال و هوا و البته همان کیفیت، تولید شد و این روزها در ساعت طلایی آنتن اصلی‌ترین شبکه رسانه ملی پخش می‌شود تا رسانه ملی به بهترین شکل به مخاطبان خود اثبات کند که اگر پای پول و اسپانسرهای گردن کلفتی مثل وزارت بهداشت در میان باشد؛ کیفیت و خواست مخاطب دیگر اهمیتی برای مدیران این رسانه ندارد.

نکته جالب توجه در ارتباط با این سریال تبلیغات گل‌درشت وزارت بهداشت در آن است. تبلیغاتی که باعث شده «پرستاران» به معنی واقعی کلمه تبدیل به یک سریال سفارشی شود که در جای جای آن می‌توان حضور پررنگ پول‌های داده شده از سوی وزارت بهداشت به سازندگان این مجموعه و رپورتاژ آگهی سازندگان برای طرح‌های مختلف وزارت بهداشت را دید. 

هر چند که سرمایه‌گذاری وزارت بهداشت در حوزه تولید آثاری با محوریت بهداشت و سلامت در کشور اقدامی خوب و قابل تقدیر است ولی به نظر می‌رسد سازندگان مجموعه «پرستاران»، فرآیند تولید سریال را با فرآیند تولید آگهی‌های تبلیغاتی در تلویزیون اشتباه گرفته‌اند و از همان تکنیک‌های مورد استفاده در ساخت تبلیغات بازرگانی در سریال خود استفاده می‌کنند وگرنه نگارش این حجم از دیالوگ‌های شعاری و تکراری درباره مزایای طرح‌های اجرا شده از جانب وزارت بهداشت و تمجید از آن‌ها در یک اثر نمایشی به هیچ‌وجه قابل قبول نیست.

گذشته از این دیالوگ‌های شعاری؛ پرستاران حتی در نامگذاری و فضاسازی نیز تکراری است. معضلی که در ارتباط با فصل اول این سریال نیز توسط رسانه‌های مختلف مطرح شد ولی این روال در فصل دوم نیز همچنان ادامه پیدا کرد.

سریالی که به لحاظ ظاهری یک کپی دسته چندم از نمونه استرالیایی آن یعنی « All Saints» است. اثری که سال‌ها پیش از همین شبکه اول سیما به روی آنتن می‌رفت و مخاطبان بسیاری هم داشت ولی حالا پس از سال‌ها تولید نمونه‌ای داخلی از آن به ضعیف‌ترین شکل ممکن صورت گرفته است. نمونه‌ای که حتی نامش را از نام ابتکاری انتخاب شده برای نسخه استرالیایی اثر یعنی «پرستاران» عاریه گرفته است ولی نتوانسته ذره‌ای از موفقیت آن سریال را برای مخاطبان ایرانی تکرار کند.

در این شرایط ساختن دنباله این اثر چه فایده‌ای برای تلویزیون دارد؟ تلویزیونی که بخش زیادی از مخاطبانش را از طریق ساخت سریال‌های پرمخاطب جذب می‌کند، بر مبنای چه سیاستی راضی به ادامه تولید مجموعه‌ای می‌شود که فصل اول مخاطب چندانی نداشته است؟ آیا صرف تامین سرمایه از جانب نهادی خارج از صداوسیما توجیهی برای آن می‌شود که تلویزیون مجوز ساخت چنین آثار سطحی و بی‌مخاطبی را بدهد؟

ایکاش مدیران تلویزیون با عزم جدی‌تری بر تولید این آثار سفارشی نظارت می‌کردند تا کیفیت محصول نهایی از حداقل‌های فعلی آثار نمایشی تلویزیون پایین‌تر نباشد.

* فردا