مصطفی پازوکی/ وقتی در شروع کار دولت یازدهم آقای ایوبی عهده دار ریاست سازمان سینمایی شد، فعالیتها و کاشتهای فرهنگی دوره هشت ساله دولت قبل را تحت تاثیر رانت خواران و نفت خواران همیشگی به کل نادیده گرفت.
پروپاگاندای تبلیغاتی کار خودش را کرد و سینمای هشت ساله دولت قبل را به ویرانه ای تعبیر کرد.
انگار نه انگار تصمیم گیرندگان و مدیر گردانان آن روز و امروز سینما هویت کاری و کارگردانی و تهیه کنندگی خود را از همان هشت سال به قول خودشان فاجعه آمیز وام گرفته بودند.
آقایان مازیار میری، رضا میر کریمی، همایون اسعدیان، عسگر پور و منوچهر شاهسواری که در دولتهای یازدهم و دوازدهم همه کاره سینما بودند و هستند، تا قبل از آن هشت سال فیلمسازان متوسط و تلویزیونی بودند که به گواه نقدهای مجله فیلم در همان سالها با قابهای تلویزیونی و نفروختن فیلمهایشان معروف بودند.
فراموشی در مورد فیلم درباره الی و همان سوء تفاهم معروف و دخالت آقای شمقدری بعنوان مشاور رییس جمهور و حل شدن مشکل آن فیلم و به دنبال آن مطرح شدن نام آقای فرهادی در دنیا و بالطبع اسکار بعد از آن.
جمله مهم آقای صفار هرندی بعنوان وزیر وقت فرهنگ و ارشاد اسلامی در مورد سانسور، آنجا که گفتند ما از نویسنگان و فیلمسازان خواهش می کنیم تا خودشان مراعات خطوط قرمز را بکنند. همین معروفان گروه هنر و تجربه در دوران آقای صفار و مشاوران جوانشان فیلم بلند ساختند، در همان فصل موسمی.
موارد از این دست بسیار است.
این آقایان مدیون شکستن انحصار بودند.
در بعد از انقلاب دو دوره مدیریت فرهنگی را اصول گرایان عهده دار بودند.
دوران آقای ضرغامی در معاونت سینمایی و همان دوران معروف هشت ساله.
با کمی دقت می شود آثار تولیدی و نمایشی آن دوران را دید و با فجایع این چند سال اخیر مقایسه کرد.
حتی همین آقای حیدریان در همان زمانی که مدیریت سیما فیلم را عهده دار بودند، تحت تاثیر رییس وقت سازمان صدا و سیما و مشاوران جوانش خروجیهای موثر و قابل دفاعی داشتند. اما همین آقای حیدریان امروز به جای اینکه سینما را مدیریت کند، توسط همین چند نفر همیشگی گرداننده و مدیریت می شود. به جای راهکارهای اجرایی مشغول کادر سازی برای دوران بعد از مدیریت خودشان هستند.
افرادی را در شوراهای پروانه ساخت و نمایش تعویض می کنند و به جای آنها ورشکسته های تلویزیونی و دلالان هنری را می آورند. مدیران تلویزیونی را که از گرداندن و مدیریت شبکه خودشان عاجز هستند.
نداشتن راهکار، رفیق بازی افراطی، عدم تعهد، به روز نبودن و سیاسی کاری از شاخصه های مدیریت آقای حیدریان تا امروز است.
تیم امروزی مدیریت فرهنگی این دولت فقط و فقط کارش گذراندن وقت و کادر سازی و رفیق بازیست.
اما نه آقای حیدریان مدیر چهار ساله هستند و نه بزرگان نظام در قبال این بی فرهنگی ساکت می نشینند.
اگر منافع کسانی که در خود سینما آقای حیدریان را مدیر کردند تامین نشود همان سرانجام آقای ایوبی و خنجر از پشت را می توان برای آقای حیدریان متصور بود.
جشنواره فجر امسال و نحوه برگزاری آن و خروجیهای تولیدی سازمان سینمایی برزخ آقای حیدریان خواهد بود!