اما در این میان نیز بی‌انصافی است که این بی‌برنامگی و سردرگمی را مطلق جلو داده درحالی‌که به همت برخی سینماگران متعهد و معتقد هرازگاهی ولو کم و محدود نیز شاهد تولید و پخش آثار مهم و تأثیرگذار در قالب اکران‌های عمومی و جشنواره‌ ای هستیم به‌عنوان نمونه در ادوار گذشته جشنواره فیلم مقاومت اثری با عنوان «پادشاه شن‌ها» اکران شد، فیلمی که انصافاً فوق استراتژیک و از منظر زیباشناسی و فنی نیز به‌شدت قابل دفاع تولید و اکران شده است.

 در وصف تأثیرگذاری فیلم همانا که پادشاهان سعودی در اقدامی قابل‌تأمل و عجیب سازندگان فیلم را تهدید به قتل کردند و تمام سعی و اهتمام خود را برای عدم اکران و دیده نشدن فیلم در سرتاسر دنیا به کار بستند درحالی‌که با تلاش فراوان برخی دوستان متعهد در سینمای ایران آن‌هم علی‌رغم فشارهای متعدد و مختلف برای عدم اکران شاهد پخش این فیلم و صدالبته استقبال مخاطبین از آن بودیم.

اما امسال نیز در پانزدهمین دوره از جشنواره بین المللی فیلم مقاومت گروه رصد بین‌المللی این جشنواره مستندی با عنوان «فقط خاشقجی نیست» را آماده اکران کرده‌اند، اثری ضد سعودی که درواقع پرده از واقعیت‌های دل‌خراش پیرامون قتل روزنامه‌نگار منتقد حکومت سعودی کنار زده و این مورد را در کنار از ده‌ها موردی که از سوی حاکمان این شبه‌جزیره به وقوع پیوسته در مقابل دیدگان ملت نمایان کرده، فیلمی که بی‌تردید اکران آن در ایام جشنواره نه‌تنها با استقبال مخاطبان مواجه خواهد شد بلکه حقایق بسیاری را از خاندان سعودی و رفتارهای بدوی و خوی وحشیگرایانه ایشان را برملا می‌سازد.

البته که می‌بایست دست‌مریزاد گفت به برو بچه‌های جشنواره فیلم مقاومت که انصافاً این روزها آبروی سینمای ایران شده‌اند سینمایی که در جشنواره فیلم کوتاهش در اوج بی‌تدبیری و سیاست‌گذاری غلط به‌سادگی آب خوردن و باافتخار در نشست خبری خود بیشترین اثر متقاضی خارجی برای شرکت در جشنواره را از کشوری که سالیان سال است در حوزه فرهنگ و هنر کشور آشکارا دخالت کرده و البته بانفوذ در برخی مدیران و جایگاهی حساس فرهنگی مشغول مهره چینی نیز شده‌اند اعلام می‌دارند و این ظرفیت مهم و سرنوشت‌ساز را جولان گاه دلالان سابقه‌دار و البته مدیران نان به نرخ روز خور بدل کرده است و یا در جشنواره فیلم فجر که تنها کافی است در ایام برگزاری سری به کاخ جشنواره زده تا شاهد به هدر رفتن پول مردم با ایجاد بستری برای جلوگری برخی «خودهنرمندپندار» آن‌هم در دورهمی سالیان سینمای ایران باشیم درحالی‌که در وصف تأثیرگذاری همان‌قدر کافی است که بگوییم به‌محض تمام شدن مراسم اختتامیه گویی نه خانی آمده و نه خانی رفته است و دقیقاً باوجود چنین وضع اسفناک و تأسف باری ست که باید خدا قوت جانانه‌ای گفت که این روزها نه‌تنها جشنواره‌های مقاومت به‌نوعی آبرودار فرهنگ و هنر این سرزمین شده‌اند بلکه به‌نوعی جورکش عقب‌ماندگی‌های مهم‌ترین فستیوال‌های هنری با هزینه‌های چند ده‌میلیاردی نیز می‌باشند