در این نگاه انسان مسلمان در مقیاس فردی و دولت اسلامی در مقیاس حکومتی با تکیه بر منابع معتبر دینی سعی در رعایت، حفظ و بسط ارزش های خود می نمایند. برای مثال ارزش هایی نظیر حرمت خانواده، اصرار بر لقمه و نطفه ی حلال، آزادگی و حریت، صداقت و شرافت و.... را می توان به عنوان ارزش هایی مبتنی بر باورهای دینی برشمرد.

عُرْف، به مجموعه ای از توافق‌ها یا معیارها و هنجارها گفته می‌شود که در صورت وضعیت کُلی عادات، رفتارها و باورهای یک جامعه (صرف نظر از درستی یا نادرستی آن‌ها در جوامع دیگر) از سوی عموم افراد یک جامعه پذیرفته شده و اساسا عادت‌ها و رسومی را در برمی گیرد که عقلای جامعه آن را به‌طور کلی پذیرفته‌اند و آن را روا می‌دارند.

اگر چه عُرْفیات در عموم جوامع به صورت امری لازم‌الاجرا نمی باشد و حتی می تواند به واسطه قوانین (Statute) منسوخ یا پذیرفته گردد؛ اما باید توجه داشت که اساس وضع قانون در روش حکومتی دموکراسی، عرف بوده و در این میان به عنوان مثال بخش اعظم قوانین و بالاخص قوانین مدنی (Civil code) در جوامع آنگلوساکسون (Anglo-Saxons) را عرفیات رایج و پذیرفته شده توسط عموم ایشان تشکیل می‌دهد.

عموم مراسمات مذهبی و یا جشن هالووین (Halloween)، مراسم سیزده بدر، چهارشنبه سوری، روز ولنتاین (Valentine's Day)، مناسبات مربوط به عید نوروز ایرانی (اعم از سفره هفت سین، عمونوروز و ... و همچنین مراسم کریسمَس (Christmas) یا نوئل غربی (اعم از درخت کریسمس و پاپانوئل و...)، همگی مثال هایی از برای این دست ارزش ها می باشند؛ ارزش هایی که می توانند به صورت تلفیقی از هم پوشانی میان ارزش های مذهبی و عُرفی پدید آمده باشند و یا آنکه صرفا به عنوان ارزشی مذهبی و یا در جای دیگر به صورت یک مراسم سکولار و کاملا نشات گرفته از توافق‌ها یا معیارهای اجتماعی باشد.

مجموعه فیلم های سینمایی اره (Saw) را می توان به عنوان نمودی روشن از ابتذال در صنعت سینمای جهان مورد ارزیابی قرار داد؛ مجموعه ای در ژانر وحشت (Horror fiction) که محصول بنگاه فیلم سازی آمریکایی توییستد پیکچرز (Twisted Pictures) بوده و تا کنون در هشت قسمت و بر محوریت جیمز ون (James Wan) در نقش های مختلف کارگردانی، نویسندگی و ... تولید شده است.

مجموعه فیلم های سینمایی اره (Saw) پس از عرضه ی نخستین قسمت در سال ۲۰۰۴ میلادی توانست به موفقیت ویژه ای در کسب گیشه در قلمرو حاکمتی سرگرمی (Entertainment) نایل گردید و موفق شد تا سودآوری ویژه ای از برای سرمایه گذاران خود به ارمغان آورد و حدود صد برابر نسبت به هزینه ساخت خود را در موعد فروش پولسازی نماید و همین موضوع سبب شد تا به امروز هفت دنباله ی دیگر بر قسمت نخست این اثر سینمایی ساخته شود که آخرین آن در قالب همین عنوان سینمایی در سال۲۰۱۰ میلادی و با نام اره سه‌بعدی (Saw 3D) یا اره ۷ به مخاطبان جهانی این اثر عرضه گردید.

البته بنگاه فیلم سازی آمریکایی توییستد پیکچرز (Twisted Pictures) در سال ۲۰۱۷ میلادی با حذف نقش موثر جیمزون (James Wan) درکارگردانی و نویسندگی، اقدام به اعمال تغییراتی گسترده در این مجموعه نمود و توانست فیلم سینمایی جیگ‌ساو (Jigsaw) را به عنوان دنباله ای از برای مجموعه فیلم های سینمایی اره (Saw) به مخاطبان خود عرضه نماید؛ دنباله ای که داستان آن مربوط به یک دهه پس از مرگ جیگ‌ساو و تحقیقات درباره ادامه قتل‌ها رخ می‌دهد.

مجموعه فیلم های سینمایی اره (Saw) فیلم‌های سخیفی هستند که در هر قسمت خود چندین کاراکتر و شخصیت داستانی را انتخاب و به بدترین شکل ممکن در برابر بینندگان خود قربانی نموده و مجددا این روند را در قسمت بعد با انتخاب های جدید تکرار می‌نماید؛ مجموعه ای سینمایی که می توان از آن به عنوان نمودی آشکار از ابتذال در صنعت سینمای جهان تعبیر نمود؛ مجموعه که تحت عنوان ژانر وحشت (Horror fiction) از ترسیم هیچ صحنه ای مضایقه نمی کند و به تصویر سازی جنایت می پردازد و از برای جذب گیشه سعی می نماید تا کارکترهای خود را به بدترین شکل ممکن سلاخی نموده و تمامی این مراحل را به صورت داستانی مبتذل به مخاطبان خود آموزش دهد؛ ابتذالی که در قلمرو حاکمتی اینترتیمنت (Entertainment) و قالب جذاب سرگرمی کاملا موجه بوده و می تواند به عنوان یک فیلم کم خرج مبتذل، مخاطبان بسیاری را مشغول خود سازد و ضمن جذب طرفداران اندک، سود اقتصادی سرشاری را از برای تولید کنندگان خود به ارمغان آورد.

البته باید توجه داشت که ادعای حاکمیت سرگرمی و به طور کُل محدود نمودن عملکرد سینما به حوزه اینترتیمنت (Entertainment) انحرافی ویژه از برای نادیده انگاشتن ماهیت و نقش ویژه  و رسالت رسانه ای سینما است.

در این میان سینمای کاسب کار و به طور کل سینمای گیشه محور در ایران نیز با سوء استفاده از این موضوع تمام شان خود را محدود به سرگرم ساختن مخاطبان خود از هر طریق و به هر روشی نموده و به نحوی شاخص خود را موجه مطرح و همواره به صورتی طلبکار به خوبی از شگردهای رسانه ای مطلع بوده و توانسته با راه اندازی انواع جریان های رسانه ای هرگونه مخالفت و مواجهه ای را به شدیدترین وجه ممکن مقابه نماید و در این میان بهره گیری از انواع و اقسام اصطلاحات و تثبیت آنها جهت بهره برداری در زمان های خاص، یکی از این شگردهاست. "سینمای سفارشی"، "سینمای مستقل"، "سینمای دولتی"، "سینمای نفتی"، "خودارزشی پندار"، "جریان‌هایی افراطی"، "تندرو" ،"متحجران"، "افراط گرایان"، "گروه های فشار"، "نیروهای دولتی"، "مزدوران فرهنگی" و امثال آن نمونه هایی کاملا مشهود از القاب و برچسب هایی می باشند که به کرات در سال های اخیر مورد استفاده جریان وابسته به سینمای گیشه محور در ایران از برای از برای سرکوب هرگونه مخالفتی صورت پذیرفته و به صورتی برجسته در رسانه های حامی این سینما به کار گرفته شده تا هنگام مطالبه گری  از سینمای گیشه محور، ارتزاق کنندگان از این جریان به واسطه ی این القاب و برچسب ها، اقدام به هوچی گری رسانه ای نموده و با فرار رو به جلو، هر منتقد و انتقاد کننده ای را به شدیدترین وجه ممکن نیست و نابود سازند.