کارگردان فیلم سینمایی «آبجی» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: من در رابطه با خودم می توانم این را بگویم که برای بنده جشنواره فیلم فجر بسیار جدی بود، این جشنواره برای من نقطه مطلوب جذابی بود که دوست داشتم به آن برسم و حضور در این رویداد را به مثابه قله ای می دانستم که آن را فتح کرده ام اما امروزه اجحاف فراوان و عدم وجود عدالت این رویداد سینمایی را به شدت برایم بی اهمیت کرده است و دیگر آن حس و حال و اشتیاق نسبت به جشنواره درونم کمرنگ شده است.

اشرفی زاده سپس با انتقاد از اینکه جشنواره فیلم فجر از فقدان سیاست گذاری مشخص و مدون رنج می برد اظهار داشت: زمانی که یک جشنواره با اعمال سلیقه برگزارکنندگانش مرتباً دستخوش تغییرات اساسی می شود معلوم است که اهمیتش برای سینماگران از بین می رود. وضعیت جشنواره به گونه ای شده که حتی معلوم نیست در سال آینده چه اتفاقی در آن رخ می دهد! به عنوان مثال یک سال می آیند و بخش فیلم های اول را از جشنواره حذف می کنند و یک سال دیگر آن را اضافه می کنند؛ یک سال تعداد فیلم های بخش مسابقه ۱۳ تا است و سال دیگر می شود ۱۰ تا!

وی در همین راستا ادامه داد: تعارف و تملق در جشنواره زیاد است و همین مسأله باعث می شود تا فیلم های جدی و ارزشمند از گود رقابت بیرون بمانند و فیلم های افرادی که مسئولان جشنواره با آن ها تعارف دارند وارد جشنواره شوند، فیلم هایی که در اندازه و قواره هیچ جشنواره ای نیستند و تنها به خاطر تملق گویی و تعارفات مرسوم به جشنواره راه پیدا می کنند.

این سینماگر خاطرنشان کرد: از سوی دیگر معلوم نیست جشنواره برای چه جور فیلم هایی است؟ هنری؟ تجاری؟ اصلاً این جشنواره برای چه کسانی است؟ اگر جشن است همه تولیدات سالانه سینمای ایران بدون انتخاب باید بیایند و در آن شرکت کنند؛ اگر جشن افراد به خصوصی است که مورد توجه مدیران هستند این را اعلام رسمی کنند تا سایر سینماگران اسیر نشوند.

کارگردان فیلم ویدیویی «نامه های خیس» تأکید کرد: تا زمانی که جشنواره همینطور بی ساز و کار باشد قطعاً تعداد افراد ناراضی از آن زیاد و زیادتر می شود؛ همین است که باعث می شود تا کسانی که فیلم های شان در جشنواره پذیرفته شده این جشنواره را یک اعتبار و فرصت برای خوشان و فیلم شان ندانند و آثارشان را از آن خارج کنند.

اشرفی زاده متذکر شد: بنده معتقدم باید یک شورای سیاست گذاری جدی با حضور کارشناسان دغدغه مند سینما و سینماگران فرهیخته تشکیل شود و سیاست های جشنواره فیلم فجر مورد بازنگری عمیق، دقیق و جدی قرار بگیرد. در واقع باید تکلیف اهالی سینما با این رویداد روشن شود. این جشنواره باید اساسنامه و قوانین جدی و لازم الاجرا داشته باشد و دبیران نتوانند با اعمال سلیقه های شخصی شان این جشنواره را برگزار کنند. ما باید بر اساس نیازهای روز سینمای کشور طرحی نو برای جشنواره ترسیم کنیم تا همه سینماگران بتوانند از مواهب داشتن چنین رویدادی بهره مند شوند.