به گزارش سینماپرس در سینمای عریض و طویل کشور، پرداختن به موضوعات مهم دینی و مذهبی و حتی مسائل ملی و تاریخی جایگاه چندانی ندارد. این در حالی است که طرح مباحث دینی در سینمای ایران از گذشته تا امروز مطرح بوده اما در اتفاقی عجیب کمتر فعالیتی در این حوزه صورت گرفته است!

این مسأله در حالی است که کشور ما کشوری دینی است و مردم آن ۴۰ سال قبل برای روی کار آمدن دین و شریعت انقلابی شکوهمند کردند؛ در واقع مردم بستر دین را برای تمام ابعاد زندگی خود برگزیدند که سینما هم جزئی از این بستر است. بنابراین علاوه بر مسئولان، مردم هم در این سینما سهم دارند و تجربه ثابت کرده ژانر تاریخی و مذهبی در کشور ما همواره با استقبال بسیار خوبی از سوی مخاطبان مواجه است اما متأسفانه به دلیل عدم توجه کافی به این تولیدات از طرف مدیران و سازندگان، آنچنان که شایسته است در این راه قدم برداشته نشده.

ما باید آگاه باشیم که اگر جاذبه سینما و فیلم را با جذابیت‌های معنوی و اعتقادات مردم هماهنگ و همسو کنیم، آثار بزرگی خلق خواهد شد؛ همچنان که در مسیحیت نیز آثار بزرگی درباره زندگی حضرت مسیح (ع) ساخته و ماندگار شده است . ما هم از این سوژه‌ ها به فراوانی در مکتب اسلام داریم و نباید با سهل انگاری از کنار آن ها عبور کنیم؛ تاریخ درخشان اسلام قطعاً می تواند دستمایه تولید صدها اثر سینمایی و تلویزیونی ماندگار و درخشان شود و این وظیفه متولیان فرهنگی است که در این راستا گام اساسی بردارند.

سینمای ایران این روزها با استناد بر سخنان بسیاری از اهالی دغدغه مند سینما و کارشناسان فرهنگی در تسخیر فیلم های نازل و مبتذل و سخیفی درآمده که نه با فرهنگ ایرانی قرابتی دارند و نه فرهنگ اسلامی؛ سینمای ایران این روزها کاملاً به ورطه ابتذال سقوط کرده و مدیران فرهنگی هم که گویا برایشان تنها نکته حائز اهمیت مبحث اقتصاد و گیشه و فروش در سینماها است چشم خود را روی ابتذال های گسترده در سینما بسته اند و به جای حمایت از سینمای دینی و تاریخی و مذهبی از فیلم ها و فیلمسازانی حمایت می کنند که هیچ گونه سنخیتی با ارزش ها ندارند.

همین اتفاقات باعث شده بسیاری از هنرمندان سینه سوخته و دغدغه مند و مومن و انقلابی این روزها فریاد اعتراض شان بیشتر شنیده شود؛ برخی از این سینماگران با بیان اینکه: «از مدیرانی که بدون دانش و تجربه و مهارت اداره سینما را در دست گرفته اند و هم و غم شان عکس گرفتن با «سلبریتی ها» است و می خواهند به این وسیله برای خود کسب اعتبار کنند نمی توان انتظار تولید آثار ارزشی و استراتژیک داشت، متأسفانه ما بعضاً با افرادی در سیستم مدیریتی روبرو هستیم که هیچ سنخیتی با انقلاب اسلامی ندارند و قطعاً نمی توان انتظار داشت که این افراد برای توسعه و ترویج فرهنگ اسلام و انقلاب تلاشی داشته باشند.» خواستار تغییر جدی در سیستم مدیریتی سینمای کشور هستند.

قطعاً اگر همه عوامل خوب سینمای ما در کنار هم قرار بگیرند اما ساختار و مدیریت و وضعیت تولید در سینمای ما نامناسب و الکن باشد هرگز نخواهیم توانست به آنچه که مورد نظرمان است دست یابیم؛ ما باید در ابتدا پایه های سینمای کشورمان را مستحکم کنیم و سپس به این فکر بیفتیم که فیلم های دینی و ارزشی تولید نماییم.

دیدن ایمان روی پرده نقره ای برای مردم بسیار دارای جذابیت است و به همین دلیل است که در جهان مسیحیت بارها این کار را انجام داده اند و موفق شده اند که دین را روز به روز در میان مردم کشورهایشان قوی تر کنند؛ قطعاً سیستم درست مدیریتی است که در این کشورها درست عمل می کند و این امکان در این کشورها فراهم است که هر فیلمسازی در هر زمینه ای که مایل باشد کار انجام داده و کسی مانع تولید فیلم هایش نشود.

در کشور ما اگر بهترین و با ارزش ترین و شریف ترین انگیزه ها را هم داشته باشید نهایتاً با ناکارآمدی مواجه شده و محصول نهایی اثری ضعیف می شود چرا که سینمای ما سینمایی بی تأثیر است؛ ما چه فیلم راجع به حضرت رسول (ص) بسازیم و چه هر موضوع دیگری فرقی ندارد؛ در سینمای کشور ما هیچ گونه گفتمانی قالب نیست. سینمای ایران تأثیری روی تماشاگر نمی گذارد و هیچ تماشاگری با دیدن آثار سینمایی ما نمی تواند به چیزی پایبند شده و یا از آن بری شود.

با توجه به این نکات درمیابیم که مسئولان فرهنگی و سینمایی کشور در قدم اول بایستی اقدامی اساسی، عاجل و جدی برای گفتمان دینی را در سینمای کشور به وجود آوردند و سپس با تخصیص بودجه مناسب سعی کنند تا آثار شایسته ای در این راستا تولید کنند.