به گزارش سینماپرس، هفتم فروردین۹۷، روز تئاتر، تماشاخانه سنگلج. سید عباس صالحی به همراه شهرام کرمی و معاون هنریش برای تماشای نمایشی از رحمت امینی حاضر می‌شوند. ماشین وزیر با تأخیر حاضر می‌شود و نمایش قرار است با نیم ساعت تأخیر روی صحنه رود. از پیش هماهنگ شده بود خبرنگاران تئاتر با وزیر گفتگویی داشته باشند؛ اما عجله در اجرا همه چیز را برهم می‌زند. کل گفتگو به چند دقیقه در راه‌پله مدور سنگلج ختم می‌شود.
وزیر در جمع خبرنگاران از شفافیت گفت و قول مساعد داد مسائل مالی تئاتر همانند آنچه در سینما رخ داده است، منتشر شود. وی درباره شفاف‌سازی در مؤسسه توسعه هنرهای معاصر نیز گفت: «یکی از حوزه‌های شفافیت، شفافیت فرآیندی است یعنی واسطه‌ها را کمتر و فرآیندها را شفاف‌تر کنیم. این چیزی است که در مسیر مالی ما طبعاً بروکراسی و پاره‌ای از سوءتفاهم‌ها را کمتر می‌کند. یکی از چیزهایی که با آقای حسینی معاون هنری و همچنین دوستانمان در منابع توسعه مطرح کرده‌ایم این است که باید فرآیندها را کوتاه‌تر و واسطه‌ها را کمتر کنیم.»
قول وزیر چندین ماه طول می‌کشد تا در نهایت تابستان فهرستی از هزینه‌های مالی تئاتر ایران در سال ۱۳۹۶ منتشر می‌شود. جدول‌های ارائه شده که توسط وزارت ارشاد، بنیاد رودکی و معاونت هنری منتشر شده است، چندان شفاف نبودند. در فهرست وزارت ارشاد نام موسساتی به چشم می‌خورد که بابت توسعه تئاتر بودجه‌ای دریافت کرده‌اند. موسسه‌ها نام آشنا نیستند و مدیران آن هم برای تئاتری‌ها شناخته شده نیستند. در پیگیری‌ها نیز متوجه می‌شویم این پول خرج تئاتر نشده است. وضعیت درباره بنیاد رودکی نیز چندان جذاب نیست. بودجه‌ای که به اسم توسعه تئاتر گرفته شده است، ناگهان در قالب تخفیف در جدول‌های ارائه شده ظاهر می‌شود. همه چیز به یک جنجال خبری بدل می‌شود و کار به تلویزیون کشیده می‌شود. صفی‌پور در نهایت مجبور می‌شود یک نشست خبری بگذارد و درباره جداولم نتشر شده توضیخ دهد. توضیحات او اما هیچگاه مورد موافقت خبرنگاران قرار نمی‌گیرد؛ اما شرایط منجر به تغییراتی در ساختار بنیاد رودکی می‌شود.
در جداول معاونت هنری وضعیت به ظاهر کمی روشن است؛ اما برخلاف جداول سینمایی مشخص نیست هر فرد به چه میزان از بودجه‌های دولتی بهره‌مند شده است. شهرام کرمی نیز تمایلی ندارد شفافیت را تا چنین مرحله‌ای پیش برد؛ چرا که آن را موجب تفرقه در میان تئاتری‌ها می‌داند. تلاش خبرنگاران برای یافتن سرنخی از دریافتی‌های کلان برخی هنرمندان راه به جایی نمی‌برد و همه چیز در لفافه شایعات پیچیده می‌شود تا نتوان دیگر سره را از ناسره تشخیص داد.
اوج ماجرا زمانی است که برخی نهادهای مرتبط با تئاتر نیز حاضر به انتشار هزینه‌های خود نمی‌شوند. برای مثال در حالی که بالاترین رقم دریافتی برای تئاتر متعلق به موسسه توسعه هنرهای معاصر است، این نهاد هیچ گونه شفافیت مالی از سوی خود منتشر نمی‌کند و آن را وظیفه معاونت هنری می‌داند و در نهایت به حکم خصوصی بودن شرایط را به سوی مبهم کردن ماجرا پیش می‌برد. در حالی که وزیر در هفتم فروردین قول داده بود مسائل مالی موسسه توسعه هنرهای معاصر روشن شود؛ اما این موسسه در پیگیری‌های خبرنگار فرهنگی تسنیم از ارائه آمار طفره می‌رود و حتی با وجود طی مسیر قانونی در سامانه دسترسی آزاد اطلاعات - متعلق به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی -، این موسسه به بهانه خصوصی بودن حاضر به ارائه مدارک مالی خود نشده است.
این وضعیت برای موسسه کمک به توسعه فرهنگ و هنر، از زیر مجموعه‌های به ظاهر خصوصی وزارت ارشاد مبهم‌تر است. در حالی که خبرنگار تسنیم از سامانه دسترسی آزاد اطلاعات، داده‌های مبنی بر چگونگی هزینه‌کرد بودجه تئاتر در این موسسه داشته است؛ اما پس از گذشت چهل روز هنوز این موسسه به درخواست خبرنگار تسنیم پاسخ نداده است.
با گذشت یک سال از قول وزیر هنوز شفافیتی در حوزه مالی تئاتر رخ نداده است و ابهامات بیشتر هم شده است. نام‌هایی اکنون به چشم می‌خورند که یا مدعی‌اند پولی از دولت نگرفته‌اند یا آنکه حاضر به گفتگو با خبرنگاران نیستند. باید دید صالحی در سال جدید باز هم قول شفافیت در تئاتر را می‌دهد یا همانند یک سال گذشته از دست خبرنگاران تئاتر گریزان می‌ماند.
ارسال نظر