نظام لیبرالیسم (Liberalism) که پس از جنگ سرد رویای تسلط بر عالم را در سر می پروراند ، سال هاست که به صورتی منضبط موج جهانی‌سازی (Globalization) و همگرایی همه جانبه کشورها با مبانی نظام لیبرالیسم غربی را آغاز کرده است. البته می توان این ادعا را مطرح نمود که نظام سلطه به دنبال ارائه و پیاده سازی الگویی تقلبی از آن چیزی است که در مبانی اسلام از آن با عنوان جهانی سازی یاد می شود. چرا که اسلام برترین و کامل ترین نوع مدیریت جهانی یعنی جهانی سازی دینی را بر مدار امتی واحد و یگانه و تحت حاکمیت الله مطرح نموده است اما در مقابل نظام لیبرالیسم نوع مدیریت کاپیتالیسم (Capitalism) را بر مدار جهان بینی امانیسم (Humanism) و بر محور انسان قدرتمند، مطرح می سازد.

در این پروژه نظام سلطه در صدد است تا مبانی نظام لیبرالیسم (Liberalism) را از طریق ساختارهای جهانی و تحت نفوذ خود، در ذیل انواع پروتکل ها و قراردادهای بین المللی تحقق بخشد و از این طریق سیاست های خود را در جهان پیاده سازی نماید. در این راستا نهادهایی نظیر یونسکو (UNESCO) به عنوان مهم ‌ترین مرجع اجرای طرح‌های علمی و فرهنگی، وظیفه تغییر و تحول نظام‌های آموزشی در کشورهای مختلف دنیا را بر عهده دارد، چرا که اگر بخش آموزش در اختیار قدرت های سلطه گر قرار گیرد، دستیابی به بسیاری از اهداف دیگر به سادگی محقق خواهد شد. در پی این راهبرد در سال ۲۰۱۵ میلادی، سازمان ملل قطعنامه‌ای را برای دگرگون کردن جهان و توسعه پایدار تا سال ۲۰۳۰ میلادی تصویب کرد. قطعنامه ای که با عنوان سند توسعه پایدار ۲۰۳۰ یا همان سند ۲۰۳۰، دارای ۱۷ هدف بند اصلی و ۱۶۹ هدف ویژه است.

با بررسی و فهم متن سند ۲۰۳۰ و پی بردن به معانی و واژ گان لعاب شده و تزیین شده آن، آنچه از محتوا و نیّات طراحان این سند به خوبی قابل برداشت است، این موضوع است که نظام لیبرال غربی به شکل کاملا حساب شده و زیرکانه‌ای سعی در اجرای پروژه نفوذ در ممالک مختلف، خاصه نظام‌های آموزشی و تربیتی اسلامی دارد. حال دشمن در پی شکست ها و ناکامی های خود و به دنبال آن با اتخاذ سیاست جنگ نرم در عرصه کنونی، از طریق برخی مسئولان غرب زده و مهره‌ها و نفوذی های داخلی و به بهانه توسعه، در پی استحاله و تغییر اصول و باورهای ملت ایران است. اما متاسفانه برخی مسئولان امر در سطوح مختلف فرهنگی کشور، با وجود اسناد بالادستی و بدون توجه به آموزه ها و اقتضائات فرهنگی و دینی و آرمان های مقدس انقلاب اسلامی، ضمن پذیرش این سند در تلاش برای پیاده سازی آن در سطوح ملی و به شیوه های گوناگون از جمله شکل دهی محتوا و تنظیم رویکرد رویدادهای فرهنگیِ تاثیر گذاری همچون جشنواره جهانی فیلم فجر، بر مدار آن هستند.

در دوره‌ی طاغوت، آدمی مثل تقی‌زاده، به این مضمون گفت که ایران باید از فَرقِ سر تا ناخن پا غربی بشود؛ یعنی سبک زندگی در ایران باید غربی بشود. امروز هم تقی‌زاده‌های جدید از این حرفها میزنند؛ البتّه به این صراحت نمیگویند امّا مضمون حرفشان این است. آنهایی که افکار غربی را، سبک زندگی غربی را، روش های غربی را، لغات غربی را به طور پیوسته در داخل، در ادبیّات ما، در افکار ما، در دانشگاه‌های ما، در مدارس ما تزریق میکنند، پمپاژ میکنند، اینها همین تقی‌زاده‌های جدیدند. آنهایی که پشت سر سند ۲۰۳۰؛ سند ۲۰۳۰ یعنی برگرداندن سبک زندگی اسلامی به زندگی غربی؛ می‌ایستند، همان تقی‌زاده‌های امروز هستند؛ البتّه امروز به توفیق الهی جوانهای مؤمن ما و مردم انقلابی ما نخواهند گذاشت این تقی‌زاده‌ها حرفشان به کرسی بنشیند.

(امام خامنه ای در اجتماع زائران و مجاوران حرم مطهر رضوی- ۱ فروردین ماه ۱۳۹۸ هجری شمسی)

البته پُرواضح است که استکبار جهانی تحت لوای دفاع از حقوق زن و با وضع اسنادِ به اصطلاح بین المللی، سودای همراهی حاکمیت های مختلف و سایر کشورها را تحت مدیریت خود و به منظور حقنه سبک زندگی مدنظر خویش دارد در حالی که به تعبیر امام خامنه ای، این انقلاب اسلامی است که باید در قضیه زن از نظام سلطه غرب طلبکار باشد.

انقلاب اسلامی زن را از دوقطبی خارج نمود و به اعتراف خودِ غربی ها زمینه رشد سیاسی_اجتماعی زن را در ایران فراهم نمود. اما حال در سند ۲۰۳۰، این نظام سلطه است که با وجود پیشینه سیاهی که با خود به همراه دارد، درخصوص روابط زن و مرد و خانواده و حقوق زن و سن ازدواج و... برای ملت ها تعیین تکلیف می کند!!

فیلم سینمایی زعفرانیه ۱۴ تیر را می توان به عنوان یکی از نمونه های روشن از پیگیری سند ۲۰۳۰، به واسطه ی صنعت سینمای ایران قلمداد نمود؛ اثر سینمایی مجعولی که به صورتی آشکار بر ترویج انگاره های تفکریِ نظام لیبرالیسم بر عمق جان مخاطب مسلمان ایرانی مبادرت ورزیده و دستیابی به تساوی جنسیتی و توانمندسازی تمام زنان و دختران را به شکل بسیار سخیفی در متن سبک زندگی انسان ایرانی موجه جلوه می دهد. فیلم سینمایی به شدت سخیفی که البته با استقبال ویژه و قابل توجه مهمانان خارجی در سی و هفتمین جشنواره جهانی فیلم فجر مواجه شد.

فیلم سینمایی زعفرانیه ۱۴ تیر با برداشتی آزاد از اثر پیشین کارگردان ساخته شده است که فیلم کوتاهی با عنوان از این خبر خوشحال نیستی بود. فیلمی که بر محوریت زندگی یک خانواده مرفه است و دختر بازیگر خانواده، عاشق استادی می شود که ۳۴ سال بزرگتر از وی بوده و از او خواستگاری می کند. آن ها با طراحی سناریویی برای کسب رضایت و قرار دادن پدر و مادر در عمل انجام شده، ماجرای دروغین ازدواج رسمی و باردار بودن دختر را به آنها اطلاع می دهند و در این بین پدر و مادر با ابراز مخالفت شدید درصدد طلاق و سقط جنین بر می آیند و در این میان دختر با اطلاع یافتن از ازدواج مجدد پدر با دختری جوان در پی تحمیل خواسته خود از طریق برملا نمودن این ازدواج قرار گرفته و به این طریق مانع مخالفت پدر می شود.

فیلم سینمایی زعفرانیه ۱۴ تیر روایتی مجعول از سبک زندگی انسان ایرانی است؛ انسانی بدبخت که اگر چه سال ها در خانواده به ظاهر خوشبخت و موفق ایرانی و در کنار یکدیگر زندگی کرده اند، اما در واقع محصول رفتار و پیگیری سبک زندگی ایرانی برای ایشان، ورود به انحطاطی ویژه و فلاکتی عظیم بوده که در پس نقاب هر یک از ایشان نهفته است. در این میان مادر خانواده بدنبال سرگرمی ها و مهمانی با دوستان خویش و حتی مشکوک به ارتباط با مرد دیگری است و پدر نیز با توجیه محدود بودن فرصت کسب لذت از زندگی، آرامشِ نداشته خود را از طریق ازدواج با زنی که در مقام دخترش است جستجو می کند. از طرفی دختر نیز با بی اعتمادی به مردان جامعه به دنبال ازدواج با مردی همسال پدر خود است.

فیلم سینمایی زعفرانیه ۱۴ تیر یکی از عریان ترین تولیدات سینمایی کشور است که به پیگیری اهداف تبیین شده در سند ۲۰۳۰ می پردازد و مبتنی بر آموزه های نظام لیبرالیسم، در تلاش ویژه برای عادی جلوه دادن و قباحت زدایی از طلاق و دادن اصالت مادی بر مبنای لذت گرایی به امر ازدواج است و آنگونه می نماید که ادامه زندگی مشترک تا هنگام کسب لذت و داشتن عشق و احساس خوب مجاز است. به تناسب از بین رفتن این حس، ازدواج که در حد کاغذ پاره و قراردادی بیش نیست فسخ می شود و اصل وجود خانواده بی معنی بوده و اگر چه طلاق امری عادی تلقی می شود، اما در صورت عدم طلاق نیز زن و مرد به یک نسبت می توانند از زندگی خود لذت برده و روابط عاطفی و جنسی خود را با دیگران رقم بزنند.