به گزارش سینماپرس، نزول کیفی کمدی های سالهای اخیر سینمای ایران یکی از بحث های جدی در حوزه مخاطب شناسی و فروش و اکران آثار است که لزوم تجدید نظری جدی را از سوی سیاستگذاران فرهنگی و سینماگران مطرح می کند. کمدی های لوده ای که ماندگار نیستند و به ضرب و زور انواع ابزارهای مطرود اعم از شوخی های جنسی و کلمات و اصطلاحات رکیک در صدد خنداندن سینماروها بر می آیند. متاسفانه شمار این دست کمدی ها نیز روز به روز در حال افزایش است.

مهدی فخیم زاده در این باره به بانی فیلم گفت: اتفاقاً من چند تا از کمدی های اخیر روی پرده را تماشا کردم و به نظرم آمد اغلب دچار بحران فیلمنامه هستند و یا شاید اصلاً فیلمنامه خاصی ندارند. این فیلمها ناگزیر برای خنداندن تماشاگر، متوسل به کمدی لوده و هنرپیشه های لوده شده اند. لودگی هم که چارچوب و اصولی ندارد. بر همین اساس چون پایه فیلم بر ادا و اصول کاراکتر بنا شده و فکر می کنند مجاز به انجام هر کاری هستند تا تماشاگر را بخندانند، نتیجه ساخت چنین تولیداتی می شود.

او افزود: این در حالی است که ساخت کمدی کار آسانی نیست، چون همزمان با پیشبرد روایت باید تماشاگر را هم بخندانی و موقعیت کمدی ایجاد کنی. ضمن اینکه تماشاگر هم نباید با زور قلقلک بخندد، بلکه باید به این دیدگاه برسد که موقعیت کمدی به صورت کامل شکل گرفته و خنده را درک کند و خودخواسته بخندد. این هم کار دشواری است. در دو کمدی «خواستگاری» و «همسر» که شما مثال زدید، من برای نگارش فیلمنامه و پردازش موقعیت های کمدی، چند ماه وقت گذاشتم، چون می دانستم در غیر این صورت به بن بست می خوریم.

مهدی فخیم زاده در بخشی دیگر از گفته هایش عنوان کرد: در حوزه کمدی نمی شود هردمبیلی و بدون برنامه کار کرد. نگارش فیلمنامه و کارگردانی کمدی تسلط و ظرافت بیشتری را می طلبد. یک بار در تلویزیون مصاحبه ای از مهران غفوریان دیدم که می گفت «گاهی سر صحنه می رویم، ولی فیلمنامه کاملی نداریم و می گویند خودتان کاری بکنید! ما هم ناچار می شویم بداهه برویم و همزمان با بازی کردن فیلمنامه هم بنویسیم!» نتیجه چنین وضعی می شود یک سری کارهای شبه کمدی که ساختار نازلی دارند. مردم هم با ذهنیت کمدی وارد سینما و با بازیگرانی مواجه می شوند که در نبود فیلمنامه، مدام در حال لودگی، استفاده از الفاظ زشت و شوخی های جنسی و شلنگ تخته انداختن های بی هدف هستند و احساس می کنند به زور هم که شده باید بخندند! در حالی که در یک فیلمنامه اصولی و فکر شده، همه اجزا بر اساس هدف مشخصی چیده شده اند و هنرپیشه نمی تواند و به عبارت بهتر، از او خواسته نمی شود تا برای خنداندن تماشاگر، هر حرف نامربوطی را به زبان بیاورد و یا متوسل به انجام هر حرکت زشتی شود.