به گزارش سینماپرس، میزگرد بررسی حضور بین المللی سینمای ایران با حضور محمدرضا عباسیان و محمد اطبایی برگزار شد.

در ابتدای این برنامه اطیابی به عنوان پخش کننده بین المللی سینمای ایران گفت: از اولین حضور سینمایی ایران در بخش بین الملل در سال ۱۳۳۰ تا الان ۶۸ سال گذشته و طیف گسترده ای از اهالی سینما در این حوزه زحمت کشیده‌اند. با تاسیس بنیاد فارابی و حضور افرادی مثل علیرضا شجاعی نوری تلاش‌های شبانه روزی سعی کردند سینمای ایران را به جهان بشناسانند. مشکلات زیادی برای ارسال فیلم وجود داشت ولی با پشتکار سینمای ایران معرفی به جهان شد و یک سیستم متمرکز برای معرفی و ارسال فیلم ها برای پخش بین‌الملل عرضه شد. ولی بعد از مدت ها تمام بخش‌های دولتی سینما قسمت بین الملل خود را معرفی کردند و نوعی موازی کاری شد و جای خصوصی تقریبا پر شد.

از دهه ۱۳۷۵ تا ۸۵ این نهادها فعالیت خود را مستمر کردند. قرار بود بخش اقتصادی حوزه بین الملل سینما تقویت شود. بخشی از بچه های خصوصی هم از میان بخش های دولتی کار را از سر گرفتند. از ۸۵ به بعد با بالارفتن تولید و فناوری و... بخش خصوصی بهتر کار کرد و توسط همین چند نفر در بخش خصوصی سینما را در قسمت های بین المللی بیشتر معرفی کردند و موفق بودند.

عباسیان به عنوان طرف دیگر میز کارشناسی بعد از اطیابی اظهار داشت: ما در جشنواره‌های خارجی خیلی موفق بودیم و قله‌های زیادی را فتح کردیم و شکی نیست ولی به اصطلاح جشنواره‌ای بودیم و آن نوع نگرش آقای بهشتی را سینماگران جلو بردند و این سیاستگذاری به نتیحه رسید ولی شاید من نوعی با این نگاه موافق نباشم. اما در هر صورت نکته مهم این است که الان می‌بینیم چه کسی چه طرحی آورده است تا خود طرح!

در دنیا بر اثر تبلیغات ضد ایرانی که تروریسم را به ما می‌چسباند توانستیم این تابو را عوض کنیم. با تولیدات تلویزونی حضور خوبی داشتیم هرچند که ضعف‌هایی در سازمان وجود داشت ولی نتوانستیم به خوبی محصولات سازمان صداوسیما را عرضه کنیم. سریال یوسف میلیون بارها دیده شد یا مریم مقدس، حضرت مسیح، مردان آنجلس و دیگر سریال‌هایی که بر اساس قرآن ساخته شده است. در سینما در این حوزه صفر بودیم و نتوانستیم که محتوای مورد مطلوب را برای منطقه عرضه کنیم و به تعبیری آن سید محمد بهشتی که در حوزه خود موفق بود را نداشتیم و از بخش خصوصی هم نمی توان انتظار زیادی داشت چون محتوا تولید نشده است. عموم تلاش‌ها برای این است که برویم به جشنواره‌های خارجی تا منطقه‌ای. سهم ما واقعا در گردش مالی خوب برای آورده مالی در ایران از این طریق چه بوده است؟

از مشکلات سینمای ما این است که محتوای مورد پسند مخاطب بین المللی فیلم بسازند و مشاوران خوبی برای ارائه و تولید محتوا هم ندارند و آنهایی هم که هستند غالبا آشنایی خوبی با محتوا و مقوله تولید ندارند.

اطیابی در ادامه یبان کرد: ما تولید مشترک نمی‌توانیم داشته باشیم. ما توافقنامه فرهنگی داریم ولی باید در میان دولتمردان اتفاق بیافتد تا بتوانیم تولید مشترک داشته باشیم. مشکل دیگر کپی رایت است که بیشترین ضربه را از آن خوردیم. تا قانون آن وضع نشود این مشکل باقی خواهد بود.

او درباره تعداد حضور ما در جشنوراه‌های خارجی و بردن جوایز گفت: ما تا الان ۴۲۰۰۰ حضور بین الملی داشتیم از این میان ۴۷۰۰ بار جایزه بردیم و ۹۸۰ داوری داشتیم.

ما سه نوع جشنواره داریم واقعی، شبه واقعی و کاذب. ما الان ۱۰۵۰۰ جشنواره فیلم داریم که ترکیب از اینهاست و تعداد زیادی از آنان در چند سال اخیر رخ داده است که حضور ما در ۲۰ در صد جشنواره‌های واقعی و ارزشمند بوده است و حضور ما در ۸۰ درصد جشنوراه‌های بی ارزش بوده است. خیلی از این جشنواره ها حتی جایی برای نمایش ندارند و تعداد زیادی از فیلم های ویدئویی و کوتاه ما به آنجا می روند.

در همه جهان پخش کننده‌ها مورد حمایت دولت‌ها هستند ولی در ایران این حمایت صورت نمی‌گیرد. ما در این شرایط تحریم که افسران جنگ نرم هستیم نمی توانیم به خوبی کار کنیم و حمایت لازم را نداریم.

عباسیان در پایان گفت: مخاطبین ما در منطقه بسیار مهم هستند ولی متاسفانه حتی برخی از نهادهای ارزشی ما که می توانستند محتوای خوب تولید کنند کار نمی کنند. حوزه انیمیشن بسیار امیدوار کننده است و می‌تواند در فضای بین الملل بدرخشد ولی سرمایه گذاری جدی باید صورت بگیرد تا بتواند به خوبی رشد کند.