به گزارش سینماپرس، جشنواره فیلم سارایوو یکی از معروف‌ترین جشنواره‌های سینمایی اروپا است. این جشنواره در سال ۱۹۹۵ و در روزهای محاصره این شهر برگزار شد و تا به امروز میزبان مهمانان زیادی از سرتاسر دنیا است. اما این جشنواره علی رغم اینکه در قلب بوسنی است و حتی نشانی که به مهمانان خود اهدا می‌کند یک قلب است نشانی از فرهنگ پایداری و مقاومت مردم مظلوم این دیار ندارد.  اما سوالی که وجود دارد این است که آیا از مسلمانان و فجایعی که نظام لیبرال علیه مردم محاصره شده این شهر انجام داده است خبری است یا خیر؟

درباره اینکه هدف اولیه این جشنواره در روزهای محاصره چه بوده است مطلبی بدست نمی‌آید. اینکه آیا هدف اولیه این جشنواره زنده نگه داشتن آرمان‌ها و اهداف بلند مقاومت و مبارزه و ترسیم مظلومیت مسلمانان بوده است یا از ابتدا این جشنواره در خدمت اهداف نظام سرمایه داری بوده است؛ معلوم نیست. ولی از حال و هوای فعلی این جشنواره و اسپانسرهای آن معلوم است که یاد و نامی از کشته‌ شده‌های این فاجعه خونبار نیست که نیست.

در اسامی فهرست اسپانسرهای این جشنواره عناوین و برندهایی چون کوکاکولا که یک برند صهیونیستی است به چشم می‌خورد. همینطور در سایت این جشنوراه می‌بینیم که این برنامه فرهنگی تحت برنامه‌ریزی و احاطه اتحادیه اروپا قرار دارد. طبیعا با این اوصاف نمی‌توان انتظار داشت که در چنین برنامه‌ای پاسداشت خون‌های مظلومان این فاجعه انسانی که در حد یک هولوکاست بزرگ تاریخی است انجام شود.

از سوی دیگر در این جشنواره هیچ جایزه‌ای با نام شهدا و جان‌باختگان این فاجعه اهدا نمی‌شود که حتی افراد معلوم‌ الحالی مانند ایزابل هوپر به این برنامه می‌آیند و درباره سینما و هنر و انسانیت صحبت می‌کنند. بهترین فیلم این سری جشنواره با یک پوستر مستهجن از هلند برنده شده و این نشان دهنده آن است  که رسما این جشنواره که باید یادمانی از شهدای بوسنی باشد تبدیل به محفل روشنفکری و هنری شده است و این یعنی کرم‌خوردگی از درون. تهاجم فرهنگی یا همان ناتویی که شبانه اجرا شده و حالا بعد از گذشت ۲۰ سال رسما تسلط و استیلای فرهنگی را در این شهر به دست لیبرال‌ها و غربیان انداخته است.

اینها همه به ما می‌گوید که اگر مقاومت و پایداری و فرهنگ آن نباشد جشنواره‌های فرهنگی و هنری ما نیز می‌تواند دچار همین بلا شود. اما این بلا تا حدودی با دلسوزی و تلاش هنرمندان متعهد و مسئولین برطرف شد و نتیجه آن شد که جشنواره‌هایی مانند فجر با همه فضای شبه روشنفکری که دارند کمی آبروداری می‌کند نه مانند این جشنواره که در آن ارزش‌های ملی و دینی کلا دچار فراموشی شده است.

*تسنیم