صدابردار فیلم های سینمایی «مهمان مامان» و «کاغذ بی خط» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: جشنواره فیلم فجر در سال های ابتدایی برگزاری اش جایگاه و ارج و قرب ویژه ای داشت. به خصوص سینماگران در ایام برگزاری جشنواره جایگاهی ویژه داشتند و می توانستند در هر سینما و هر سانسی که دلشان می خواست به تماشای فیلم ها بنشینند و همه جا به آن ها عزت می گذاشتند اما امروزه برای دریافت تعدادی بلیت برای یک سینمای خاص باید گردن خود را کج کنند!

وی ادامه داد: علاوه بر سینماگران در آن زمان مردم هم عشق و علاقه ای عجیب به سینما و فیلم ها داشتند. من به خوبی به خاطر دارم که برای نمایش برخی فیلم ها در سرمای شدید زمستان و زیر بارش برف صف های طویل چندصدمتری پشت گیشه سینماها شکل می گرفت و مردم اشتیاق این را داشتند که فیلم های تازه از تنور درآمده را ببینند.

میرشکاری با بیان اینکه فضای جشنواره فجر در سال های ابتدایی برگزاری اش بسیار استاندارد، حرفه ای تر و باکلاس تر از جشنواره فجر کنونی بود اظهار داشت: یکی از دلایل افت جشنواره و به طور کل سینمای ایران فیلم های بسیار ضعیف و کپی شده از یکدیگرند که دیگر هیچ شوقی برای مخاطب باقی نمی گذارند. من شخصاً طی سال های اخیر تنها یکی دو بار به صورت بسیار محدود و با اصرار زیاد برخی اهالی سینما که از دوستانم بودند به تماشای فیلم های شان در جشنواره نشسته ام و به طور کل رغبتم را برای حضور در این رویداد از دست داده ام.

صدابردار فیلم های سینمایی «سگ کشی» و «دست های آلوده» خاطرنشان کرد: متأسفانه این روزها نه تنها حال جشنواره فجر چندان خوب نیست که به طور کل حرمت ها در سینما از بین رفته و این اتفاق برای ما قدیمی ها بسیار تلخ و ناراحت کننده است.

این صدابردار برجسته سینمای ایران در بخش دیگری از این گفتگو به بیان خاطرات دریافت اولین سیمرغ بلورین خود پرداخت و گفت: اولین جایزه من از جشنواره فجر برای فیلم های «اجاره نشین ها» و «خانه دوست کجاست؟» بود. در واقع آن سال اولین باری بود که به صدابرداری جایزه تعلق می گرفت و پیش از آن سابقه نداشت که در جشنواره به «صدا» جایزه بدهند.

وی ادامه داد: از آنجا که هیچ اطلاع رسانی قبلی صورت نگرفته بود در شب اختتامیه جشنواره من در تلویزیون سر ضبط یک تله تئاتر بودم که ناگهان اصغر شاهوردی آمد و خبر داد که جایزه «لوح زرین» که بعدها به سیمرغ بلورین تغییر پیدا کرد را به من داده اند. خوب مسلماً بنده مثل خیلی از جوانان آن روزگار خوشحال شدم. اصولاً جایزه همیشه آدم را خوشحال می کند چرا که انسان احساس می کند که کارش مورد قبول بوده و از این نظر به خود افتخار می کند.

میرشکاری در پاسخ به این پرسش که گرفتن جایزه چقدر باعث شد دیدگاه حرفه ای تری به سینما پیدا کنید اظهار داشت: من همیشه برای همه کارهایم از جان و دل مایه می گذارم. اینطور نبود که بعد از دریافت جایزه دقت بیشتری روی کارم داشته باشم. من حتی همین حالا هم اگر کاری را می کنم مانند اولین تجربه کاری ام که در فیلم «باشو غریبه کوچک» بود استرس دارم و از این نظر هیچ تفاوتی با گذشته نکرده ام.

وی افزود: دریافت جوایز متعدد از جشنواره فجر تنها باعث شد تا من انتخاب های آگاهانه تری داشته باشم و سعی کنم تنها با کارگردانان خوب و کاربلد همکاری داشته باشم که خوشبختانه این توفیق را پیدا کردم.

رکورددار دریافت سیمرغ بلورین بهترین صدابرداری از جشنواره فیلم فجر در پاسخ به این سوأل که آیا همچنان به گرفتن جایزه از جشنواره فجر فکر می کنید یا خیر گفت: قطعاً مشتاق هستم که این اتفاق برایم رخ بدهد اما از ته دل آرزو دارم جوانانی که کارشان خوب است امکان کار و فعالیت بیشتر داشته باشند و جایزه را به آن ها بدهند تا اشتیاق به ادامه کار در نسل جوان بیشتر شود.

میرشکاری در پایان این گفتگو تأکید کرد: من معتقدم داوری ها در جشنواره فیلم فجر باید حرفه ای و تخصصی تر از گذشته شود، به پیشکسوت و یا جوان بودن افراد توجه نشود، به توصیه ها توجه نشود و اگر قرار است کسی جایزه ای از این جشنواره دریافت کند تنها بر اساس توان و تخصص اش باشد.