به گزارش سینماپرس امیررضا مافی مدرس دانشگاه و منتقد مجله نقد سینما در یادداشتی که در صفحه شخصی خود تحت عنوان «بزنگاه تاریخی ما» منتشر کرده، آورده است:

ترامپ تهدید کرده پنجاه و دو نقطه را می‌زند. از صبح کسانی را دیدم که تا دیروز دم از انتقام می‌زدند و حالا بدون اینکه به رویشان بیاورند، به خاطر این تهدید، از درون می‌لرزند و مدام از خود می‌پرسند: حالا چه می‌شود؟
۱. آن‌ها که از نقاط فرهنگی کشور می‌ترسند، بدانند که ما بیش از آجرها و ستون‌ها که میراث تاریخی مادی ماست، به سلیمانی‌ها که میراث زنده‌ی معنوی ما بودند نیاز داریم. ما از ترس از دست دادن آجر و ستون از خون نباید بگذریم. چون هویت امروز ما (که ایستادگی و مقاومت است)، هویت تاریخی آیندگان‌مان را می‌سازد.
۲. آن‌ها که می‌روند سراغ مصداق آوردن جنایات جنگی علیه میراث فرهنگی، حواسشان نیست که ترور یک فرمانده‌ی رسمی نظامی، خارج از منطقه‌ی عملیاتی و در زمان غیر تخاصم بالاترین جنایت جنگی است و کسی‌که این جنایت را مرتکب می‌شود، ممکن است هر کار دیگری انجام دهد.
۳. جنگ قطعا بد است و هیچ انسان عاقلی به استقبال آن نمی‌رود. اما وقتی جنگ خودش را بر سر ما آوار کند، چاره‌ای جز دفاع نداریم. امروز با ترور آیکون امنیت و اقتدار سرزمین‌مان، جنگ رسما آغاز شده است و در صورت سکوت و انفعال، آینده‌ی ما با حقارتِ تحمل «تجاوز» گره خواهد خورد.
۴. ما امروز دو راه و دو صف داریم. یا باید بایستیم و مقابله کنیم، یا باید بگذریم. اگر بایستیم هزینه‌های جنگ بر ما تحمیل خواهد شد، اما از وطن و نمادهایش دفاع کردیم و اگر پس بکشیم و سکوت کنیم، بخشی از هزینه‌های جنگ را نمی‌دهیم، اما راه را برای ورود آمریکا در هر مقطعی باز می‌کنیم. به عبارت دیگر یا می‌ایستیم و یا تن‌ به هر خفتی می‌دهیم. یادمان باشد، ما برای مصالحه با آمریکا، هر چه لازم بود پیش‌تر انجام دادیم، برجام را امضا کردیم و از منافع‌مان پا پس کشیدیم و در دولت ترامپ عقب‌نشینی دیگری ممکن نبود، چون هیچ کشوری بر سر توان دفاعی‌اش مذاکره نمی‌کند. ضمن آنکه آن‌ها با احمقانه‌ترین رفتار، دست به تروری زدند که برای سال‌ها راه گفتگو را می‌بندد.
۵. همچنین لازم به یادآوری است که آمریکا بیش از شانزده سال است که افغانستان و عراق را اشغال کرده و وضع هر دوی این کشورها، دموکراسی و نحوه‌ی اداره‌شان، امروز پیش چشم ماست. پس اگر به گزینه‌ی «نه به جنگ / نه به مقاومت» فکر می‌کنید، در اندیشه‌ی «جناب آمریکا بفرمایید» نیز باشید.
۶. تهدید امروز ترامپ یعنی در صورت هر کنشی از سوی ایران، واکنش نشان خواهد داد و ۵۲ نقطه را می‌زند. مخالفان با جنگ استدلال می‌کنند، خب چشممان را ببندیم و کاری نکنیم تا این دیوانه بگذرد. راستش اگر کاری نکنیم، از فردا ممکن است هر اتفاق دیگری، توسط دول خارجی در این مملکت رخ بدهد و این به جمهوری اسلامی ربطی ندارد.
۷. امروز یک بزنگاه تاریخی است که ما باید تصمیم بگیریم کجای این ماجرا می‌ایستیم. یا ما جمهوری اسلامی را به عنوان حکومت می‌پذیریم و با همه‌ی اشکالاتش از ایران دفاع می‌کنیم و پس از آرام شدن اوضاع به نقد و اصلاح آن می‌پردازیم، یا راه را برای آمریکا باز می‌کنیم تا همچون همسایگان عزیزمان بشویم. قطعا راه اصلاح توسط خود ما، هر چند زمان‌بر و سخت، بهتر از راه حضور هر خارجی در وطن است.
۸. ما می‌توانیم منتقد وضع موجود باشیم، معترض حاکمیت و حکومت باشیم، با بسیاری از اتفاقات مبارزه کنیم. اما همه‌ی این‌ها بین خود «ما» ست و این ما در برابر هر متجاوز بیگانه باید یکپارچه و متحد باشد و برای ماندگاری «ما»، چاره‌ای جز اتحاد و نترسیدن نیست.
۹. امروز ممکن است خیلی‌ها از جنگ و عواقب آن بترسند که حق دارند، ممکن است آینده‌ی مبهم برایشان اضطراب ایجاد کند که حق دارند، اما اگر مقاومت نکنیم، اگر مقابله نکنیم، اداره‌ی سرنوشت خودمان را که ممکن است مملو از سختی و مشقت باشد، دست «دیگری» غیرقابل اعتماد مجنونی سپردیم که قطعا جهان سخت‌تر، حقیرتر و اضطراب‌آورتری را برایمان و برای ایران رقم می‌زند.
۱۰. پس همه ما ضمن پاسداشت و احترام به نظرات داخلی‌مان نسبت به جمهوری اسلامی، چه له و چه علیه، نیز، تاثر از اتفاقات گذشته که بحث بر سر آن‌ها فراوان است، برای «ایران» می‌ایستیم.