حسین پورقادری/ فیلم سینمایی «پدران» ماجرای زندگی پدرانی است که پسرانشان تصادف سختی می کنند. پسرانی که یکی از آن ها بر اثر این حادثه فوت نموده و دیگری به شدت آسیب می بیند و در این میان به جهت آنکه مشخص نیست کدام یک از آن ها پشت فرمان بوده اند، خانواده پسر کشته شده به دنبال این هستند که ثابت کنند پسری که گواهینامه نداشته و پشت فرمان نشسته است مقصر و راننده ماشین بوده است که در پایان این موضوع رد شده و مشخص می شود که دوست دختر یکی از پسرها در واقع راننده ماشین بوده و چون کمربند بسته است جان سالم به در برده و از محل حادثه فرار کرده است.
فیلم سینمایی «پدران» کلیشه معمول سنت- مدرنیته است؛ کلیشه ای در ادامه سریال های نازل با موضوع شکاف نسلی تلوزیون و اختلافات خانواده ها با فرزندان خود. فرزندانی که در دنیای مدرن سیر می کنند و در عین حال خانوادهای سنتی از درک آنها عاجز می باشند. از این جهت است که سه جوان روایت شده در فیلم نماینده نسل جدید معرفی می شوند که اگر چه از لحاظ خانوادگی در طبقات مختلف قرار گرفته اند؛ اما هر یک به نوعی ویژه از گرفتاری ها و مشکلات خاصی در برقراری ارتباط با خانواده برخوردار می باشند. |
فیلم سینمایی «پدران» اثری ساده، نمادین و البته ضعیف و ابزورد (Absurd) است. اثری که به وضوح از پتانسیل سینمایی بودن برخوردار نیست و اساسا تا به پایان معلوم نیست که فیلمساز با چه رویکردی می خواهد در دل این داستان پیام خود را به مخاطب ارایه دهد. پس باید توجه داشت که صرف داشتن حسننیت و دغدغههای اصلاح جامعه به وسیله ابزار سینما اگر چه امر مطلوب و مثبتی است، اما مشکل اینجا است که وقتی مثبت در فکر منفی ضرب شود، نتیجهی منفی می دهد نه مثبت!
ارسال نظر