به گزارش سینماپرس، نویسنده «اگه بابا بمیره»؛ داستانی که فیلم «جاده‌های سرد» مسعود جعفری‌جوزانی بر اساس آن ساخته شده است، درباره تجربه خود در نوشتن این داستان و داستان‌های دیگری که به ساخت فیلم منجر شده‌اند به ایسنا گفت: همه داستان‌ها جنبه تصویری بالا ندارند، البته هر داستانی باید این‌گونه باشد، ولی ضعف‌های نویسندگان در نگارش یا نشناختن درست قالب داستان باعث می‌شود تعدادی از داستان‌ها فاقد این جنبه باشند و به راحتی نشود داستان آن‌ها را به نمایش درآورد.

سرشار با بیان اینکه به نظر می‌رسد کارگردانان سینمای ما زیاد اهل مطالعه داستان نیستند یا اینکه داستان ایرانی نمی‌خوانند، گفت: ظرفیت‌های بسیاری در داستان‌های ایرانی وجود دارد که می‌تواند سینمای ورشکسته ما را از این وضع نجات دهد. همه آن‌هایی که اهل فن هستند می‌دانند که ما کارگردانان خوب و بازیگران خوبی داریم و صنعت سینمای ما در حد کشور خودمان قابل قبول است، اما متأسفانه معمولاً استعدادهای کارگردانان و بازیگران و سرمایه‌های تهیه‌کنندگان پای فیلمنامه‌های ضعیف و بعضاً سخیف هدر می‌رود.

این داستان‌نویس ادامه داد: نیاز نیست کارگردان حتماً نویسنده باشد تا اعتبارش بالا برود. یک کارگردان حرفه‌ای یک هنرمند بزرگ است، یک فیلمنامه‌نویس حرفه‌ای هم همین‌طور. برای همین نیاز نیست فیلمنامه‌نویسی را برای اعتبار پیدا کردن، ضمیمه کارگردانی کنیم. نکته دیگری هم که برای کارگردانان ما ظاهراً خیلی مهم است، وجه مالی است، یعنی کارگردانان ما نمی‌توانند از وجه مربوط به تالیف فیلمنامه بگذرند و حاضر نیستند این کار را به شخص دیگری جز خودشان بسپارند و می‌خواهند هر دو را با هم تصاحب کنند.

او در عین حال به کارگردانانی که در فیلمنامه‌نویسی موفق بوده‌اند، اشاره کرد و گفت: تعداد معدودی از کارگردان‌ها واقعاً توانایی فیلمنامه‌نویسی دارند که کار این‌ها مشکلی ندارد، آن‌ها معمولاً کسانی هستند که ابتدا داستان‌نویس یا نمایشنامه‌نویس بوده‌اند و بعداً وارد عرصه کارگردانی سینما شده‌اند که شاید تعدادشان به انگشتان یک دست هم نرسد، اما بقیه راه را اشتباه می‌روند، یعنی اگر هنری هم در کارگردانی دارند آن را با فیلمنامه ضعیفی که می‌نویسند هدر می‌دهند.

* جوان