محمدرسول محمدی/ انقلاب اسلامی ایران قطعاً بر مبنای یک تئوری شکل گرفت و البته امداد خاصه الهی موجب شد که این تئوری در آن زمان به نتیجه برسد و بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی ایران، حضرت امام خمینی (ره) در آن مقطع زمانی بتواند این نور را به این کشور منتقل کند. وقتی ایشان در دهکده نوفل‌لوشاتو بودند، کسانی از ایران رفتند و با ایشان به نوعی بیعت کردند و از سینما نیز افرادی از همان سینمای قبل از انقلاب به محضر ایشان رسیدند و مثلاً با ایشان بیعت و اعلام کردند که سینمای رژیم پهلوی، سینمای مطلوبی نیست و ما به نمایندگی از سینمای جایگزین و آن سینمایی که شأن ملت ایران است با شما عهد می‌بندیم که در مسیر اهداف و مصالح نهضت شما فعالیت‌های سینمایی‌مان را تنظیم کنیم.

سوای نظر از فحشای آشکار در قاعده ترسیم علنی صحنه های خشونت، سکس، مشروب و ... که متاسفانه می رود تا در روزگار بنفش ملت ایران به صورتی بی پروا در تولیدات سینمایی و سریال های تلویزیونی و بالاخص شبکه نمایش خانگی رسمیت پیدا نماید و ... اگر بخواهیم به بیان برخی مصادیق فحشای پنهان در قاعده ابتذال در سینمای پس از انقلاب اشاره کنیم، ‌ قطعا می توانیم چند مورد قطعی را به عنوان شاخصه های فراگیر آن عنوان نماییم:

۱- حذف قهرمان

حذف قهرمان از سینما یکی از مصادیق ابتذال فرهنگی است. در سینمای فارسی ابتذال بسیار رواج داشته است و در این میان سینمای روشنفکری که در قبل از انقلاب شاید خیلی مسئله ابتذال در آن بارز نبوده است؛ این سینما بعد از انقلاب مسیر خود را ادامه می‌دهد و اتفاقی که می‌افتد این است که با حمایت مدیریت مرموز فرهنگی در دهه ۱۳۶۰ هجری شمسی به سهولت می تواند عنصر قهرمان را از فیلم‌ها حذف نماید و سینمای ایران را مجبور نماید تا اگر قهرمان هم دارد، این شخص فردی بی هویت و غیر کنشگر باشد.

۲- ترویج و القای حس نومیدی و رکود

چند سالی هست که کشورمان یکی از ظالمانه‌ترین حصرهای اقتصادی را تحمل می‌کند،  اما عکس‌العمل عمومی سینما این است که دقیقاً متناسب و هماهنگ با دستگاه فرهنگی رقیب این تحریم‌ها برجسته می‌شوند،  مدام از فقر مردم، به ستوه آمدن مردم، و این که نزدیک است آستانه تحمل لبریز شود و دیگر کسی نتواند این شرایط را تحمل کند می‌گویند. یعنی کشوری که شرایطی به مراتب بدتر از این را در هشت سال دفاع مقدس با افتخار تحمل کرد و از آن گردنه عبور کرده و با افتخار اجازه نداده ذره‌ای از سرزمین ما در اشغال بیگانگان باقی بماند، حال در شرایطی که با دوران دفاع مقدس قابل مقایسه نیست و قطعاً وضعیت بهتری دارد، سینمایی دارد که مدام ساز ناامیدی کوک می‌کند!

۳- بروز دیدگاه‌های مادی در مدیران در اصالت بخشیدن به گیشه!

یکی از اشکالات مهم در میان مدیران سینمایی، بروز نوعی جوزدگی در مدیریت است که صرفاً با امور کمی، سعی در راضی نگه داشتن حقوق هنرمندان هستند و سالانه به همین گزارشهای فروش مبادرت می‌ورزند و به خیال خودشان گوی رقابت را از دیگران می‌ربایند! این دیدگاه حسی، با حذف معنویت و اخلاق، تکیه را بر ظواهر سرگرمی می‌گذارد و تدریجاً هر نوع باور و اعتقادی را منکر می‌شود و تمام حقانیت خود را نه از محتوا، که از گیشه می‌گیرد. برای مثال می‌توان به تکثیر پدیده کمدی‌های مبتذل بالاخص در عصر مدبران بنفش پوش و طی چند سال اخیر اشاره نمود که از دیدگاه اغلب سازندگانشان، چون در گیشه پول درآوردند، پس حتماً اثرشان صحیح و سالم است!

۴- تقلیل سینما از «ایدئولوژیک» به «پاتولوژیک» و ابزاری برای سیاه نمایی

فارغ از ادعای سینمای ایران در اتخاذ رویکرد پاتولوژیک یا آسیب شناسانه، متاسفانه عملاً شاهد ایدئولوژیک قلمداد کردن آن از سوی سینما هستیم؛ انگار در تعریف آنها، سینما یعنی ابزار آسیب نمائی و سردست گرفتن و تصویری اغراق آمیز از معضلات. برخی اندیشمندان، فرهنگ آسیب شناسی، با تمام وجوه معنایی‌اش را، نشأت گرفته از حاکمیت تفکر مستشرقین در علوم اجتماعی می‌دانند؛ به این معنا که اراده‌های غربی می‌خواهند که شرقی‌ها؛ مخصوصاً ایرانی‌ها به جای تأمل برای بهبود اوضاع و گسترش اقتدار و معنویت و بسط مبانی و ارزشهای خویش، به آسیب شناسی و معضل نمائی در بین خودشان مشغول باشند؛ حال آنکه آسیب و معضل، نسبت به چیزی که باید باشد معنا پیدا می‌کند؛ و اینجا محل تعریف استاندارها و ترازهای غیرالهی است.

۵- اصلی و فرعی نکردن امور فرهنگی توسط مدیران:

در شرایط تهاجم و نفوذ نرم دشمن، غفلت مسئولان و «اصلی - فرعی نکردن امور» و عدم شناخت درست از اولویت‌ها برای اقدام، مایهٔ آسیب‌های گسترده در ابعاد ملی است. این عدم تشخیص صحیح در شرایطی که «دستگاه محاسباتی مسئولان نظام اسلامی» دچار اختلال می‌شود، ابعاد و عمق گسترده‌تری می‌یابد و هزینه‌های فراوانی را بر انقلاب و کشور تحمیل می‌کند. وقتی افسر جوان جنگ بخواهد در عرصه‌های مختلف به‌صورت «آتش به اختیار» عمل کند، برای انتخاب تاکتیک مناسب باید اولویت عملیات خود را بشناسد و مسائل اصلی و فرعی محور خود را به‌درستی شناسایی کند؛ زیرا از زمینه‌های صدور فرمان «آتش به اختیار» اساساً همین جابه‌جایی اصلی‌ها و فرعی‌ها است.

۶- نادیده گرفتن حقایق سفید جامعه:

ندیدن حقایق سفید جامعه گاهی باعث می‌شود عده‌ای خیانت را خدمت تلقی کنند؛ آنجاست که جای نیروهای خودی، با غیر خودی عوض می‌شود. سبقت گرفتن کارگردان ها برای هرچه غلیظ نشان دادن ناهنجاری های جامعه، به استانداردی غیر رحمانی و آسیب زا رسیده است. حمله به احکام دینی و حدود الهی نظیر قصاص، ترویج سبک زندگی کلب مسلکی، بروز دیدگاه‌های عافیت طلبانه و التقاطی، انگاره‌های فمینیستی و مفلوک نمایی انسان ایرانی، ناموس‌فروشی و نژادپرستی، فحاشی و جسارت و تهور و ...

۷- ولنگاری فرهنگی

گلایه امام امت از بسیاری از دستگاه‌های رسمی فرهنگی، گلایه از اختلال درونی است؛ زیرا به فرموده ایشان دستگاه‌های رسمی فرهنگی کشور بایستی وظایف خودشان را در مقابل اینها انجام بدهند. البته بعضی از وظایف، وظایف ایجابی است، بعضی از وظایف هم وظایف دفاعی است؛ هر دوی اینها باید انجام بگیرد؛ هم وظایف ایجابی، هم وظایف دفاعی. دستگاه‌های تبلیغاتی کشور ما؛ چه آنهایی که مستقیماً مربوط به دولتند، چه آنهایی که مستقیم مربوط به دولت نیستند؛ از هوچی‌گری رسانه‌های بیگانه یا رسانه‌هایی که زبان بیگانه را در کام خودشان دارند، نباید بهراسند، رفتارشان را با آنها تنظیم نباید بکنند؛ این مربوط به دستگاه‌های رسمی فرهنگی. (امام خامنه ای ۱ فروردین ماه ۱۳۹۳ هجری شمسی)

رهبران نظام جمهوری اسلامی، به دفعات بر باورها و به بروز برخی گرایش های غلط و عافیت طلبی و رفاه زدگی و اصالت لذت ولنگاری فرهنگی هم ایراد وارد نموده و بارها به صراحت فرموده اند که ما نمی‌توانیم از لحاظ ارزشی، یکسان بدانیم آن جوانی را که جوانی‌اش را، توانش را، نیرویش را، انگیزه‌اش را صرف اهداف عالیه کشور می‌کند، با آن جوانی که دنبال شهوت‌رانی و اشرافی‌گری و مانند اینها است. بله، از لحاظ حقوق اجتماعی همه‌شان یکسانند امّا از لحاظ ارزشی به‌هیچ‌وجه یکسان نیستند؛ آن جوانی که کار می‌کند، تلاش می‌کند، وقت خودش را، نیروی خودش را، گاهی اوقات پول ناچیز خودش را؛ که این را هم سراغ داریم؛ صرف هدف‌ها می‌کند، صرف مجاهدت می‌کند، خب معلوم است اینها یک‌جور نیستند. بنده از آنها همیشه حمایت کرده‌ام، بعد از این هم حمایت خواهم کرد...(امام خامنه ای ۲۵ خرداد ماه ۱۳۹۳ هجری شمسی)