کارگردان فیلم سینمایی «دریاچه ماهی» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: بنده شخصاً در آثار جشنواره فجر ۳۹ نه نگاه دراماتیک دیدم نه نگرش آکادمیک!؛ در اغلب آثار جشنواره هیچ نگاه ویژه ای وجود نداشت و به نوعی اغلب فیلمسازان تنها فیلم ساخته بودند که بتوانند جایزه بگیرند چرا که امروزه اکثریت افراد سینما به جایزه گرفتن فکر می کنند و اتفاقاً اغلب شان برای جشنواره های جهانی فیلم می سازند و آرزوی شان دیده شدن اثرشان در جشنواره های خارجی است.  

وی ادامه داد: خوشبختانه من همیشه فیلمسازی بوده ام که دنبال شهرت نبوده ام و آرتیست بودن برایم مهمترین هدف بوده است اما اغلب سینماگران این گونه نیتسند و دنبال شهرت هستند و برای رسیدن به این شهرت حاضرند دست به هر کاری حتی برخلاف مصالح عمومی و منافع مردم بزنند.  

دوستی سپس با بیان اینکه مدیران ناآگاه در کنار این سینماگران نابخرد مسبب اصلی این اتفاقات دردناک هستند اظهار داشت: متأسفانه جای «اندیشه» و «امید» در آثار جشنواره خالی بود این در حالی است که وظیفه ما آن است که در تمام شرایط جوری عمل کنیم که حرفی برای گفتن داشته باشیم و برای جامعه امیدبخش باشیم.

این سینماگر تأکید کرد: اگر نگاه فیلمسازان فقط به جایزه نباشد اتفاقات خوبی در سینما رقم خواهد خورد اما همانطور که اشاره کردم الآن همه فیلمسازان به سمت شلوغ بازی و میزانسن های شلوغ و حرکت های عجیب و غریب می روند تا به اصطلاح توی چشم بیایند و دیده شوند! ما در سینمای ایران به سمت ژانری می رویم که تنها مختص سینمای ایران است؛ ژانری که از نشان دادن فلاکت لذت می برد!

وی افزود: جالب آنجا است که بعد از این اتفاق خوشحال هستیم که در پلان ها سیاهی لشگرهای انبوه داریم و فیلم مان را شلوغ کردیم. این ها کار فیلمسازان مستقل دولتی است یعنی فیلمسازانی که دولتی هستند اما ادعای مستقل بودن دارند این ها نگاه سینما را تغییر داده اند و سینما را به سمت ناکجا آباد هدایت می کنند.  

دوستی خاطرنشان کرد: ما حس های زیبای زیادی در اطراف و زندگی های مان داریم که می توانند دستمایه تولید آثار ارزنده شوند. وجود مادر، عشق، تولد و... احساس های زیبای مشترک در تمامی دنیا است اما نمی دانم چرا فیلمسازان در سینمای ایران به این سمت و سو نمی روند؟

وی در پایان این گفتگو متذکر شد: کرونا در یک سال اخیر جهان را دچار تحول و دگرگونی کرد؛ ما در این یک سال طعم تلخ از دست دادن عزیزان مان را چشیدیم. روزگار یک چالش جدیدی را به همه ما نشان داد. شاید این اتفاق برای آن است که ما مسیر اشتباهی که در آن بودیم را عوض کنیم. ای کاش برخی همکاران ما به این مسائل بیندیشند و از دیدگاه ناامیدکننده و مأیوس کننده شان به سمت دیدگاه خوش بینانه و امیدبخش حرکت کنند.