به گزارش سینماپرس در فرهنگ شکوهمند ایرانی- اسلامی «پدر» از شأنی مهم و والا برخوردار است و در بینش اسلامی به امانت داری تلقی می شود که در حفظ و شکوفایی فرزندان خود به عنوان هدیه و امانت الهی می کوشد و با تلاش و مجاهدت های بی دریغ، مانند باغبانی پر مهر و عطوفت به پرورش گلهای هستی اش می پردازد؛ اما متأسفانه سینمای ایران همواره از ترسیم جایگاه و نقش پدر عاجز مانده و به خصوص طی سال های اخیر ما پدر ماندگار و اثرگذاری را در سینمای کشور سراغ نداریم!

مردان در اغلب فیلم های سینمایی خموده و پریشانند! یا خائنند یا معتاد! یا کلاهبردارند یا دزد! یا بی غیرتند یا در پی شکستن ارزش های ملی و دینی! و این اتفاق یک فاجعه تمام عیار برای سینمای ما است! در همین راستا با ۶ تن از سینماگران و کارشناسان فرهنگی کشور آقایان: جبار آذین، حسین سلطان محمدی، دکتر شهرام خرازی ها، نوید اسماعیلی، دکتر امان الله قرایی مقدم و آرش فهیم گفتگو کردیم که ماحصل نظرات ایشان برای اطلاع بیشتر مخاطبان گرامی در ذیل نقل شده است.

جبار آذین منتقد سینما در آستانه میلاد باسعادت امیرالمومنین حضرت علی (ع) و روز پدر گفت: تهاجم فرهنگی و تبلیغ سبک زندگی غربی سبب شده به عنصر مهم خانواده و جایگاه ارزشمند «پدر» در سینما و تلویزیون بی توجهی شود؛ در واقع ورود و نفوذ فرهنگ بیگانه در قالب انواع تهاجم های فرهنگی و تبلیغ زندگی غربی سبب شده قشرهایی از افراد جامعه ما به مناسبات سالم و سازنده و شایسته با مفاهیم و آموزه های دینی و ملی دسترسی نداشته باشند، اگر این ارتباط به درستی برقرار شود و مدیران با دعوت از هنرمندان متعهد و متخصص و کاربلد تولید آثار شاخصی را در این عرصه رقم بزنند بدیهی است که می شود در مسیر فرهنگ سازی توسط هنرمندان که پیشتازان فرهنگ کشور هستند گام های موثری برداشت. کوتاهی و کم کاری و غفلت در فرهنگ سازی توسط برخی از مسئولان ما در بروز این مشکلات نقش اساسی دارند. بنده فکر می کنم دلیل کم توجهی و نبود آثار قابل توجه در عرصه های مختلف هنر در ارتباط با خانواده و پدر غرق شدن برخی مسئولان در یک سری مسائلی که در حیطه های سیاسی و اقتصادی می گنجند. این ها باعث می شود که مسئولان نتوانند همگام با مردم و باورهای ملی و مردمی و اسلامی به مسائل لازم و ضروری در ارتباط با خانواده و آن چیزهایی که به عنوان خانواده های ایرانی و اسلامی در فرهنگ ایران و دین مبین اسلام وجود دارد برسند و آن را پیاده سازی کنند.

حسین سلطان محمدی منتقد سینما نیز در این باره اظهار داشت: متأسفانه شأن، جایگاه و منزلت «پدر» در آثار سینمایی و تلویزیونی نادیده گرفته می شود و نیاز ضروری است که مدیران فرهنگی هرچه سریع تر نسبت به این مسأله مهم ورود کرده و تلاش کنند تا جایگاه پدر، همسر و مرد خانواده همانطور که در فرهنگ ملی و دین مبین اسلام جایگاهی والا و ارزشمند است در آثار سینمایی و تلویزیونی نیز این چنین به تصویر کشیده شود. سینماگران ما اغلب متأثر از فرهنگ و تفکرات غرب گرایانه هستند و به همین علت هم ما در آثارمان کمتر شاهد به تصویر کشیده شدن مردهایی هستیم که بر اساس فرهنگ بومی و ملی خودمان و آموزه های دین مبین اسلام می شناسیم.

دکتر شهرام خرازی ها منتقد سینما نیز با انتقاد از وضعیت تأسف بار تولیدات سینمایی و تلویزیونی در گفتگو با سینماپرس متذکر شد: متأسفانه در سینمای ایران از آغاز دهه شصت تا پایان دهه نود، پدرها عمدتاً با شخصیتی تصنعی، تک بعدی، اندرزگو، گاه حتی بداخلاق و عبوس و از همه مهم تر بدون پایگاه و خاستگاه اجتماعی جلوه داده شده اند و این در حالی است که سینماروی ایرانی این شمایل بدلی پدر را نمی پذیرد و با وی همذات پنداری نمی کند. برای ترسیم چهره باورپذیر از پدر راهکارهای مختلفی وجود دارد که متأسفانه نادیده گرفته شده اند. این راهکارها عبارتند از: پژوهش محور کردن فیلمنامه نویسی، مشاوره فیلمنامه نویسان با روانشناس ها، جامعه شناس ها و روحانیون، لحاظ کردن آموزه های دین مبین اسلام در شخصیت پردازی، نگاه کیفیت محور به فیلمنامه های در انتظار تصویب، برگزاری همایش های نقد فیلم، ارتقای سواد رسانه ای و...

نوید اسماعیلی کارگردان سینما در آستانه میلاد باسعادت امیرالمومنین حضرت علی (ع) و روز پدر گفت: مدیران دست روی دست گذاشته و شعار می دهند و از سوی دیگر فیلم های سینمایی سرشار از خیانت، ازدواج سفید، خشونت زوجین و بی احترامی به جایگاه والدین شده است و این اتفاق ضمن ایجاد بحران در سینمای کشور باعث شده تا نسل جوان جامعه از روی کاراکترهای مشمئزکننده و شنیعی که در فیلم های سینمایی به تصویر کشیده می شوند الگوبرداری کنند. این فاجعه بار است که در بسیاری فیلم های سینمایی و سریال های شبکه نمایش خانگی ما شاهد خیانت زوجین به یکدیگر به ویژه خیانت مردها نسبت به زن ها هستیم؛ متأسفانه گویا سینمای ایران رسماً مقلد و دنباله روی سریال های مشمئزکننده و زننده ترکیه ای شده است و همین باعث شده تا حجب و حیا و غیرت روز به روز در فیلم های ما کمرنگ و کمرنگ تر شود. این بسیار تلخ است که مردها در فیلم های ما اغلب کلاهبردار، خائن، معتاد و... به تصویر کشیده می شوند. ما سال ها است در سینمای ایران از جایگاه پدر مخصوصاً در دهه اخیر هیچ دشتی نکردیم. چرا باید فرهنگ منحط شوگرددی و شوگرمامی رواج پیدا کند؟ بی تردید دلیل اصلی این اتفاق مدیران فرهنگی منفعلی هستند که فقط ادعا داشتند و هیچ گونه تلاشی برای فرهنگ سازی نکردند.

دکتر امان الله قرایی مقدم جامعه شناس و استاد دانشگاه خاطرنشان کرد: ما در فیلم های سینمایی و سریال های مان به جایگاه پدر و به طور کل اهمیت خانواده کاملاً بی توجهی می کنیم در حالی که در جوامع غربی توجه زیادی به این مسائل می شود؛ باعث تأسف است که فیلم های غربی و آمریکایی در راستای تحکیم بنیان خانواده ساخته می شوند اما ما در آثارمان ارزش های خانوادگی، احترام به والدین و... را ترویج نمی کنیم در حالی که آموزه های دینی و فرهنگ ملی مان همواره به اهمیت جایگاه پدر و مادر توجه ویژه ای قائل بوده و هستند. واقعاً من نمی دانم چطور در فیلم ها و سریال های غربی به ویژه آثار آمریکایی اینطور جایگاه خانواده را تقویت می کنند اما ما به این مقوله به شدت بی توجه هستیم و نه تنها اهمیتی به جایگاه خانواده و پدر و مادر قائل نمی شویم بلکه درصدد تخریب آن ها نیز بر می آییم.

آرش فهیم روزنامه نگار سینما اظهار داشت: در آمریکا سال هاست که به این نتیجه رسیده‌اند که باید از طریق سینما، قدرت خانواده را تقویت کنند و ارزش های خانوادگی را جلا بدهند. به همین دلیل هم هر سال شاهد ده ها فیلم و سریال هالیوودی هستیم که در آن ها خانواده مأمن و پناهگاه افراد معرفی می شود و پدر معمولا قهرمان است. اما سینمای ایران –حداقل در ۱۰، ۱۵ سال اخیر- مسیری معکوس را در پیش گرفته است و اولا، غیر از برخی فیلم ها، عموما خانواده جایگاه متناسبی ندارد و ثانیا، گویی سازندگان این فیلم ها با پدرها پدرکشتگی دارند. این درحالی است که سینمای بعد از انقلاب ما در اوج دوران شکوفایی و رونقش یعنی اواخر دهه ۶۰ و اوائل دهه ۷۰ به موضوعات خانوادگی بیشتر می پرداخت و نتیجه اش را هم در استقبال نسبتا خوب خانواده ها می دیدیم و هم روابط خانوادگی درمقایسه با زمانه ما، بهتر بود که قطعا سینما نیز در فرهنگ زیست خانوادگی و احترام به پدر و مادرها، موثر بود. یکی از شاخص های اغلب فیلم های اجتماعی در سینمای سال های اخیر ایران، کژتابی در ترسیم خانواده و کمبود خانواده الگو و تراز است. به ندرت فیلمی را می بینیم که در آن ها خانواده کامل، مقتدر و مستحکم با روابط عاطفی و گرم بین پدر و مادر و فرزندانشان حضور داشته باشد. در اغلب خانواده های فیلم های ما، پدر یا مادر حضور ندارند و یا اگر هم خانواده ای کامل هست، روابط در آن از هم گسیخته است و در این میان پدر، معمولا تصویری منفی و ترسناک دارد!