بازیگر فیلم های سینمایی «تنوره دیو» و «دیگه چه خبر؟» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: این باعث شرمساری است که پس از گذشت بیش از ۴ دهه از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی ما هنوز استراتژی و هدف گذاری مشخصی برای سینما نداریم و همین باعث شده تا همچنان ابتذال در سینما جولان بدهد و سطح سلیقه مخاطب به پست ترین و پایین ترین درجه ممکن برسد. قریب به بیش از سه دهه است که مراجع مختلف فرهنگی هرزگاهی اعلام می کنند که ما باید مختصات آرمان های ملی را با توجه به اهداف انقلاب اسلامی در حوزه تولیدات فرهنگی صوتی و تصویری به صورت شفاف اعلام کنیم اما هرگز این اتفاق رخ نداده است.

وی ادامه داد: متأسفانه ما در تمام این سال ها به آنچه مورد اقبال اکابر فرهنگی و صاحب نظران، فارق از خطوط سیاسی و جناحی است نرسیدیم. اهل نظر و سوته دلان که از جان گذشتگی های شان به پیروزی انقلاب انجامید در سیاست گذاری های فرهنگی نقشی نداشتند. آرمان مقدسی که مردم یک کشور، یعنی حداقل بیش از ۹۵ درصد مردم با هم به صورت یکپارچه و یک دست اعتقاد داشتند و می خواستند که در رأس آن عدالت، شرافت، اخلاق و پاکدامنی بود در سینما اتفاق نیفتاد!

این سینماگر با بیان اینکه دلایل مختلفی باعث شده به این مهم نرسیم متذکر شد: بعد از گذشت این همه سال هنوز تصویر مشخصی از اینکه ایده آل ما در حوزه فرهنگ چیست وجود ندارد. البته علی الظاهر هرزگاهی برنامه های چند ساله توسط برخی مدیران بیرون می آید و در قالب آیین نامه مطالبی منتشر می شود و برخی نهادها در ظاهر تلاش می کنند اما این ها در بادهای بهاری و تابستانی یا در خزان و زمستان به فراموشی سپرده می شود.

کارگردان فیلم سینمایی «رنج و سرمستی» تأکید کرد: متأسفانه همچنان تصویر روشنی نسبت به اینکه کجا می خواهیم برویم وجود ندارد. هیچ کاری بر اساس قانون مشخص و مدون صورت نمی گیرد و همه چیز در سینما سلیقه ای است! بعد از گذشت این همه سال از پیروزی انقلاب اسلامی هنوز مختصات جدی فرهنگی ترسیم نشده و این اتفاق بسیار تلخ و متأثرکننده است.

الماسی در همین راستا اظهار داشت: بنده معتقدم حوزه فرهنگ مدیریت پذیر نیست اما مهندسی پذیر است و می توان به آن جهات مختلف داد. ما باید حداقل اصول را بدانیم. در تمامی این سال ها تضاد در کلام و رفتار مدیران بیداد می کرد که این اتفاق نیاز به کنکاش جدی و آسیب شناسی دارد.

وی با اشاره به اکران دو فیلم کم مایه و نازل در اکران نوروزی ۱۴۰۲ تصریح کرد: پرسش بنده از مدیران سینمایی این است که چرا دو فیلم سطحی و سخیف باید اکران شده و پرفروش شوند؟ چرا باید این فیلم ها بیشترین مخاطب را داشته باشند؟ چرا مدیران سینمایی از فروش این فیلم های نازل خرسند هستند و تمامی دغدغه شان معطوف به سودهای کلان در سینما و مسائل اقتصادی شده است؟

بازیگر فیلم های سینمایی «خروج» و «صنوبر» خاطرنشان کرد: آقایان مدیر شما چرا راجع به فیلم های ارزشمند صحبت نمی کنید؟ چرا سلیقه مردم را عوض کردید؟ این باعث تأسف است که برخی می خواهند سطح مخاطب را در نازل ترین حالت ممکن نگه دارند و فقط فروش را مورد توجه قرار دهند!

الماسی در همین راستا یادآور شد: البته همه ما از سال ها قبل می دانیم که دیگر فروش را فیلم ها تعیین نمی کنند؛ فروش را تبلیغات و کارکرد پشت پرده برخی نهادهای تصمیم گیر تعیین می کنند. دیگر فروش فیلم ها به بازیگر و کارگردان ها ربطی ندارد و این تبلیغات پنهان است که میزان فروش هر اثری را مشخص می کند. البته بنده منکر کارکرد اقتصادی سینما نیستم و اتفاقاً معتقدم اقتصاد حوزه فرهنگ و هنر خیلی مهم است، درآمد در سینما بسیار مهم است اما به چه بهایی؟ به بهای اینکه ارزش های انقلابی و دینی و ملی را نادیده بگیریم و زیر پا بگذاریم و در عوض آن ابتذال را ترویج کنیم؟

وی در پایان این گفتگو افزود: ما نظام قانونی در سینما نداریم که منافع ملی عطف به آرمان های انقلابی در آن مدنظر باشد. ما برای فرهنگ و هنر و سینما هنوز تعریف نداریم. اصلاً نمی دانیم چرا فیلم می سازیم؟ این معضلی است که باید هرچه سریع تر برای آن تدبیری عاجل اندیشه کرد. ما باید فرهنگ دینی و اخلاقی و اجتماعی را در سینما بسط و گسترش دهیم. باید معرفت انسانی را در حوزه فرهنگ و هنر مدنظر داشته باشیم نه اینکه فرهنگ منحط غرب و ابتذال را در آثار سینمایی رواج دهیم و در نقطه مقابل داعیه دار حمایت از سینمای ارزشی و انقلابی باشیم.