این عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: هر فیلمی در دنیا اگر کیفیت فنی و هنری و شکلی قابل قبولی نداشته باشد هیچ گاه نمی تواند مضمون مورد نظر خود را به مخاطب انتقال دهد. مثلاً اگر فیلم «۳۰۰» را می بینیم و تأثیر خاصی روی ما نمی گذارد به دلیل ضعف های مفرط فیلم در استفاده از دانش سینما است یا بالعکس اگر فیلم مصطفی عقاد ده ها سال دیدنی و تأثیرگذاشتنی است به دلیل کیفیت همزمان شکل ارائه اثر و مضمون آن است بنابراین ما می بینیم که در سینمای ما این دو از هم تفکیک شده اند در نتیجه وقتی به یک فیلمساز ارزشی گفته می شود این فیلم مورد استقبال مردم با وجود مذهبی بودن قرار نمی گیرد او در دفاع به مضمون متعالی فیلمش اشاره می کند در حالی که مسأله ما یا مردم مضمون فیلم نیست بلکه توقع لازم از شکل ارائه فیلم برآورده نمی شود.

وی ادامه داد: انبوه فیلم های ارزشی یا مذهبی یا دفاع مقدس یا اجتماعی و... با حمایت های زیادی روبرو می شوند اما بسیاری از آن ها از سوی نهادهای حمایت کننده حتی ارزش اکران نداشتند به دلیل آنکه صرفاً مضمون گرا هستند در حالی که فیلم هایی که هم ارزشی را منتقل کرده اند و هم جذابیت لازم را داشته اند همواره برای مردم و منتقدان قابل احترام بوده اند.

اکبرلو سپس با بیان اینکه بسیاری از فیلم های به اصطلاح ارزشی فقط بر اساس ارائه یک مضمون ارزشی ساخته می شوند و کیفیت فرم و تکنیک معمولاً یا مورد غفلت قرار می گیرد یا به دلیل دانش کم فیلمساز نتیجه مطلوب به دست نمی آورند اظهار داشت: از سوی دیگر فیلم هایی که با عنوان فیلم کمدی سبک حجم اصلی اکران را به خود اختصاص می دهد برعکس نیاز به داشتن یک مضمون ارزشمند نمی بینند و صرفاً می کوشند با توجه به سلیقه و ذائقه روز مخاطب و نیاز مردم به تفریح فقط یک فیلم سرگرم کننده تولید کنند.

این کارشناس فرهنگی در پایان این گفتگو افزود: کوتاه سخن اینکه فیلم های ارزشی غیر جذاب و فیلم های کمدی سبک در دو سوی پشت بام فیلمسازی و در لبه آن قرار گرفته اند در حالی که فیلم باید به شکل متعادلی از هر دو مقوله فرم و مضمون بهره بگیرد یعنی حمایت کننده هم خواستار انتقال یک مفهوم ارزشی مورد نیاز جامعه باشد و هم حمایت را مشروط کند به تولید اثری که مردم خواهان تماشای آن باشند.