محمدرضا لطفی کارگردان و منتقد سینما در خصوص اجرای عدالت در سینما به ویژه در حوزه اکران گفت: فیلمسوزی محصول بی توجهی مدیران سینمایی تمامی ادوار به سینما است؛ فیلمسوزی یک ماهیت جداگانه نیست و نتیجه آفتی است که تا آن را درست نکنیم اتفاق مثبتی برای سینما رخ نمی دهد.

کارگردان فیلم های سینمایی «تعارض» و «روایت ناپدید شدن مریم» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: بالاخره بعد از مدت ها در سینما شرایطی پیش آمد که چند فیلم همزمان با هم اکران شدند و شاهد این هستیم که بسته اکران به مفهوم آنچه در گذشته شاهد بودیم را تجربه می کنیم.

وی یادآور شد: بعد از سال ۱۳۹۸ که کرونا باعث تعطیلی سینماها شد و بعد اتفاقات دیگر باعث عدم اکران فیلم ها شد، ما در هیچ دوره ای چند فیلم را به صورت همزمان نداشتیم و الآن بعد از ۴ سال گذشته شاهد دوره اکرانی هستیم که چندین فیلم همزمان اکران می شود.

لطفی با بیان اینکه واژه ای در گذشته وجود داشت به نام «فیلمسوزی» که ما طی این ۴ سال فراموش کرده بودیم متذکر شد: به لطف چینش تعدادی فیلم کنار هم دوباره شاهد این هستیم که این واژه از صندوق واژگان ادبیات سینمایی بیرون کشیده شده و مدام تکرار می شود و فیلمسوزی صورت می گیرد و در حق یک سری فیلم ها بی عدالتی می شود و تعدادی از تهیه کنندگان معترض سانس های اندک شان هستند.

این سینماگر سپس با طرح پرسشی مبنی بر اینکه در ابتدا باید از خودمان سوأل کنیم آیا چیزی به نام فیلمسوزی در نظام پخش سینمایی داریم؟ تصریح کرد: بله فیلمسوزی وجود دارد و به شکل فاجعه انگیزی هم وجود دارد اما یک نکته این وسط شکل می گیرد؛ اینکه ما باید چه کنیم؟ آیا باید همه فیلم ها به صورت نگاه کمونیستی از یک میزان سانس برخوردار باشند تا سیستم بخش نجات پیدا کند و سینما به رونق برسد؟ خیر این گونه نیست و نمی توان به مقوله اکران با دیدگاه کمونیستی نگاه کرد!

وی خاطرنشان کرد: نمی شود کودکانه و ابلهانه به این مسائل نگاه کرد. سینما محصول غافل ماندن از برنامه ریزی هایی است که باید در این سال ها صورت می گرفت اما نگرفت. ما سینمایی داریم که نه نظام اکران درست دارد نه تولیدات متنوع و ژانر داریم نه روانشناسی ترکیب اکران و مخاطب داریم که موضوع بسیار مهمی است که چه فیلمی در چه فصلی باید اکران شود.

لطفی در همین راستا اظهار داشت: در هالیوود که بخش عمده ای از سالن های سینمای جهان را تغذیه می کند به شدت روانشناسی می شود که مثلاً در بهار یا تابستان باید چه فیلم هایی اکران شود؛ وقتی مدارس تعطیل هست چه فیلم هایی باید روی پرده باشد و موقع بازگشایی دانشگاه و یا ژانویه چه فیلم هایی باید نمایش داده شوند. همچنین روانشناسی وجود دارد که باید این فیلم ها کنار چه فیلم دیگری قرار بگیرد.

این عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در پایان این گفتگو افزود: ما در تمامی این سال ها سوار بر موجبا یک فیلم چند متر جلو یا عقب رفتیم. ما روی تخته چوبی در اقیانوس سوار هستیم که یک موج ۱۰ متر ما را جلو و موج دیگر ۱۵ متر عقب می برد. در واقع هیچ کاری نمی کنیم و این قضا و قدر است که سینمای مان را به پیش می برد؛ بی تردید در این اوضاع بحرانی باید در ابتدا زیرساخت ها درست شوند اما اگر همچنان بخواهیم شاهد فقدان مدیریت اصولی در سینمای ایران که از سال های دور تاکنون وجود داشته و دارد باشیم قطعاً اوضاع سینما سامان نخواهد یافت.