این جامعه شناس و استاد دانشگاه در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: وظیفه اصلی و اساسی سینما و همه رسانه های دیگر همانطور که مارشال مک لوهان اندیشمند کانادایی می گوید بالا بردن درک و بینش و خرد و فراست مردم است. در واقع رسانه وظیفه اصلی اش این است که با استراتژی مشخص مسیر زندگی را برای مردم معین کند.

وی ادامه داد: اصولاً وظیفه هنر و هنرمند بالا بردن بینش و میزان درک و فهم و عقل است. اینکه برخی افراد در کشور ما عنوان می کنند سینما صرفاً وسیله ای برای سرگرمی است نگاهی به شدت نادرست است. یکی از وظایف کوچک سینما پر کردن اوقات فراغت است اما از منظر جامعه شناختی پر کردن اوقات فراغت هم باید غنی و پربار باشد نه اینکه با سطحی نگری و ترویج ابتذال سعی در پر کردن اوقات فراغت مردم داشته باشیم.

دکتر قرایی مقدم سپس با تأکید بر اینکه در تمام دنیا به خصوص آمریکا سینما بر اساس استراتژی حکومت ها پیش می رود اما در کشور ما سینما به حال خود رها شده و ابتذال در فیلم ها ترویج می شود تصریح کرد: به عنوان مثال فیلم قدیمی «تنها در خانه» که در تمام دنیا پخش شد نشان دهنده ترویج اتحاد و همبستگی اعضای خانواده است. در واقع مبحث مهم خانواده به عنوان جامعه ای کوچک خودش یک استراتژی بزرگ در سینمای دنیا است.

وی متذکر شد: متأسفانه در آثار سینمایی ما اصلاً اقدامی برای تولید فیلم هایی که باعث همبستگی اعضای خانواده ها شود صورت نمی گیرد. ما این روزها عموماً در سینما لوده گری و مسخره بازی می بینیم! حقیقتاً در سینمای کشور ما نباید فیلم هایی مانند «نارگیل» و «هتل» و «فسیل» و... اکران شوند. ما باید در پی ترویج خرد و اندیشه ورزی باشیم. این فیلم ها و کسانی که در ورای تولید این آثار بوده اند قطعاً درک هنری ندارند و برای همین هم است که هنر را به تمسخر می گیرند.

این جامعه شناس در پاسخ به این پرسش که به عقیده شما چرا مدیران فرهنگی از این قبیل آثار حمایت می کنند اظهار داشت: من معتقدم آن ها از هنر اصیل می ترسند و برای همین است که ابتذال را به این شیوه رواج می دهند.

دکتر قرایی مقدم در خاتمه این گفتگو خاطرنشان کرد: ما موظفیم در سینما استراتژی مشخص داشته باشیم. این سینمایی که این روزها در کشورمان شاهد هستیم سینمایی استراتژیک نیست. سینمای استراتژیک سینمایی است که بتواند مردم را به ازدواج و فرزندآوری تشویق کند اما هیچ یک از آثار سینمایی ما چنین نیست! رسالت سینما این است که بر اساس ارزش و هنجار و معیارها مردم را بار آورد اما این رسالت در سینمای کنونی ما گم شده است.