تهیه کننده فیلم های سینمایی «مصائب چارلی» و «زمانی برای دوست داشتن» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: ما در شرایطی قرار گرفته ایم که مسئولان مان فکر می کنند باید فقط فرهنگ دفاع مقدس را با فیلم های ارزشی تقویت کنند و از این رو همه تولیدات را به سمت نهادهای نظامی-دولتی-حاکمیتی می برند که این ژانر تقویت شود چرا که پول دست این نهادها است! از سوی دیگر بخشی از سینماگران هم تنها به فکر ساخت آثار کمدی هستند تا بتوانند در این شرایط بحرانی پول بیشتری را کاسب شوند! سینما و تلویزیون هر دو به عنوان رسانه هایی مهم و اثرگذار با مخاطبان شان زنده هستند. این دو رسانه اگر مخاطب داشته باشند باید ادامه حیات دهند در غیر این صورت فعالیت شان هیچ معنایی ندارد. از این رو نیاز است که ویترین اکران فیلم ها در سینماها و آنتن صدا و سیما به گونه ای رنگ آمیزی شود که تمامی سلایق را دربر گیرد؛ این دو رسانه اگر تنوع سلایق را در نظر نگیرند بدل می شوند به جایگاهی برای ارائه آثار هنری سفارشی!

وی ادامه داد: شاید عده ای بر این باور باشند که چیدمان اکران امروزه بر اساس ذائقه مخاطب صورت می گیرد در صورتی که چنین نیست! معضل اساسی ما این است که چیدمان اکران بر اساس سلیقه مردم نیست و بر اساس سلیقه سفارش دهنده ها است! ما موقعی می توانیم مدعی چینش درست در اکران باشیم که هر نوع فیلمی اعم از اجتماعی، ترسناک، دفاع مقدس، اکشن، تخلی، سیاسی و... را در کنار هم ببینیم.

سبط احمدی سپس با بیان اینکه اختصاص سینما به چند ژانر معدود سینمادار را نجات می دهد نه سینما را تصریح کرد: ما کدام فیلمنامه نویس را سراغ داریم که فیلمنامه ای بر اساس معضلات امروز جامعه را دستش گرفته باشد و بتواند برای ساخت فیلمنامه اش سرمایه گذار پیدا کند؟ اغلب فیلمنامه نویسان ما بیکار شدند و یا ناچار به سمت ژانرهای خاصی رفتند که مورد حمایت سینماداران و مدیران فرهنگی است!

این سینماگر متذکر شد: معضلات اصلی سینما مسلماً از طرف سیاست گذاران فرهنگی است! ما در شرایطی قرار گرفته ایم که مسئولان مان فکر می کنند باید فقط فرهنگ دفاع مقدس را با فیلم های ارزشی تقویت کنند و از این رو همه تولیدات را به سمت نهادهای نظامی-دولتی-حاکمیتی می برند که این ژانر تقویت شود چرا که پول دست این نهادها است! از سوی دیگر بخشی از سینماگران هم تنها به فکر ساخت آثار کمدی هستند تا بتوانند در این شرایط بحرانی پول بیشتری را کاسب شوند!

تهیه کننده فیلم های سینمایی «شیر تو شیر» و «سنگ اول» خاطرنشان کرد: اگر توزیع ثروت در ژانرهای مختلف سینما بود ما با اتفاقی عالی در هنرهفتم روبرو می شدیم اما نکته تأسف بار اینجا است که بخش کثیری از ژانرها رسماً نادیده گرفته می شوند و اصلاً کسی نمی خواهد این ژانرها در سینما وجود داشته باشند و تقویت شوند. اتفاقی که در سینمای کشور ما می افتد واقعاً عجیب است چرا که ما در اغلب کشورهای صاحب صنعت سینما شاهد این هستیم که روی فیلم هایی با ژانرهای مختلف سرمایه گذاری می کنند.

وی تأکید کرد: البته شاید بخشی از این معضل به این باز می گردد که کل بودجه سینمای کشور ما اندازه ساخت یک فیلم لوباجت در سینمای هالیوود هم نیست! بی تردید اگر بودجه سینما بیش از این بود مدیران هم تلاش شان بیشتر می شد تا ژانرهای مختلف را تقویت کنند و تنها به یکی دو ژانر بسنده نکنند.

سبط احمدی یادآور شد: ما نباید بیش از این خود را فریب دهیم و فکر کنیم اوضاع سینمای مان بسیار خوب است! سینمای ایران نسبت به ۲۰-۳۰ سال قبل عقبگرد وحشتناک در تعداد مخاطب داشته؛ در آن زمان جمعیت کمتر بود و حجم مخاطب زیادتر. این نکته بر هیچ کس پوشیده نیست که این آمار و ارقام تنها اذهان را از آنچه در حال وقوع است دور می کند. قیمت بلیت سینماها از حدود ۲۰-۳۰ سال قبل تاکنون ده ها برابر شده و ما زمانی می توانستیم بگوییم سینمای ایران سینمایی موفق است که حجم مخاطب آن هم ده ها برابر می شد!

این تهیه کننده در پایان این گفتگو با بیان اینکه همین فیلم های جشنواره فجر چهل و دوم اغلب شان در یک ژانر هستند اظهار داشت: اینکه فیلم ها در سینما به یکدیگر شبیه شده اند اصلاً اتفاق خوبی نیست و تبعات منفی این اتفاق سال ها بعد بیش از پیش روشن خواهد شد. این بسیار تلخ است که برای بسیاری از فیلمنامه ها هیچ سرمایه گذرای وجود ندارد اما ارگان ها از یک سری فیلمنامه های سفارشی شبیه به هم استقبال می کنند. با این وضعیت آینده فیلمنامه نویسی و به طور کل سینمای ایران آینده ای نامشخص و پر ابهام است!