به گزارش سینماپرس، امیر محبی در یادداشتی در انتقاد به توجه بیش از حد به بخش نقدی جوایز جشنواره‌ فیلم فجر نوشت:

امروز در فضای مجازی فیلمی از بازیگر برگزیده جشنواره فیلم فجر دست به دست می‌چرخد که درباره کم و کیف جایزه نقدی جشنواره صحبت می‌کند؛ جایزه‌ای که با لحن نامناسب نسبت به کم بودن آن معترض بود و می‌گفت اگر کسی جواب ما را ندهد، آن را برمی‌گردانیم که با آن ۱۰-۱۲ صندلی سینما برای یکی از سینماهایی که خراب شده بخرند چون در همین حد است!

اما چرا این موضوع مهم است؟ چون صحبت از جایزه مهمترین رویداد هنری ایران است. سیمرغ بلورینی که بزرگان سینما به دریافتش افتخار کردند و کسانی هم که افتخار دریافت آن را نداشته‌اند، افسوس آن را خورده‌اند. سیمرغی که علی نصیریان بعد از دریافتش پس از چند دهه بازیگری درخشان، از حسرت دیر به دست آوردنش سخن گفت و یا بازیگران بزرگی مثل آتیلا پسیانی، حمیده خیرآبادی، فخری خوروش، داود رشیدی و... با وجود سال‌ها بازیگری در سطح یک سینما، در طول حیاتشان موفق به دریافت آن نشدند.

حتی در دوره چهل و دوم نیز که اصحاب رسانه متفق‌القول شانس اول دریافت جایزه بهترین سیمرغ نقش اول جشنواره را برای استاد سعید پورصمیمی برای بازی درخشان در «پرویزخان» می‌دانستند و شانس‌های بعدی را هم سجاد بابایی، جواد عزتی و میلاد کی‌مرام قلمداد می‌کردند، سیمرغ در کمال تعجب به بازیگری رسید که کمتر کسی شانسی برای او قائل بود؛ جایزه‌ای که هنگام اعلامش هم‌همه‌ای در سالن اختتامیه ایجاد کرد و سوالات بزرگی را پیش پای هیات داوران این دوره گذاشت که چطور از بازی‌ درخشان سعید پورصمیمی عبور کردند و به سیمرغ را در اختیار بازیگری گذاشتند که در اولین تجربه حضور در مقابل دوربین، به زعم منتقدان و اصحاب رسانه بازی متوسطی را ارائه داد؛ سیمرغی که قطعا باید بازیگر جوان فیلم «صبح اعدام» آن را به فال نیک بگیرد؛ چرا که فارغ از شکل و شمایل دریافت آن و خوش‌شانسی او از اینکه در چنین دوره‌ی لاغری فیلم داشته است، کمتر بازیگری در سینمای ایران بوده است که در اولین حضور سینمایی خود بتواند سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول را دریافت کند؛ آن‌هم سیمرغی که بزرگان سینمای ایران به آن می‌بالند.

نکته‌ای که بازیگر جوان صبح اعدام باید بداند این است که سیمرغ ارزش بالایی دارد؛ اما علی نصیریان که تا چندسال قبل سیمرغ نداشت، چگونه ماندگار شد؟ او را احترام و منش اخلاقی‌اش در سینما ماندگار کرد!

اما دو سخن با متولیان جشنواره فیلم فجر!

امانت گرانبهای جشنواره فیلم فجر باید قدر دانسته شود و با انتخاب‌های غلط چوب حراج به اعتبار آن نزنید. جشنواره‌ای که بزرگان سینمای ایران با افتخار روی سن آن قدم گذاشته‌اند نباید آنقدر بی‌قدر و قیمت باشد. سیمرغی که با افتخار در دستان علی نصیریان، عزت‌الله انتظامی، پرویز پرستویی، جمشید مشایخی، خسرو شکیبایی و بزرگان سینمای ایران جای گرفته، نباید دست دوم جایزه‌ای نقدی چند ۱۰ میلیونی باشد که اگر اینطور شود، باید فاتحه اهمیت این جشنواره بزرگ سینمای کشور را برای دوره‌های آتی خواند. حرمت امامزاده به متولی آن است؛ وگرنه سیمرغ همان سیمرغی است که در همین دوره چهل و دوم، مجید انتظامی ا افتخار دریافتش کرد و محمود کلاری در زمان اهدای جایزه به کوهیار کلاری، با افتخار از آن سخن می‌گفت.

و اما نکته دوم با متولیان جشنواره و شاید وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی این است که چرا باید تا این حد تفاوت بین برگزیدگان جشنواره فیلم و سایر جشنواره‌های هنری باشد؟ آیا برگزیدگان جشنواره‌های تجسمی، تئاتر و موسیقی فجر نیز صد و اندی میلیون تومان جایزه نقدی دریافت می‌کنند؟ آیا این حد از تفاوت گذاشتن بین برگزیدگان جشنواره‌های هنری باعث ایجاد حس تبعیض به آن‌ها نمی‌شود؟ به ویژه آنکه هنرمندان حوزه سینما، دستمزدهای غیرقابل مقایسه‌ای با دیگر رشته‌های هنری دریافت می‌کنند و معمولا وضعیت مالی به سامان‌تری نسبت به سایر رشته‌ها دارند.