به گزارش سینماپرس، این تهیه‌کننده، سینمادار و پخش‌کننده سینما در گفت‌وگویی با ایسنا درباره یکی از محورهای اعلام شده برای ساخت فیلم در سال جدید که «حل مسائل اجتماعی و معضلات فرهنگی جامعه» است، بیان کرد:‌ به نظرم در تعریف فیلم‌های اجتماعی اختلاف نظر وجود دارد، چرا که حاکمیت فیلم‌های اجتماعی را از منظر خود به یک شکل تعریف می‌کند و اهالی سینما به شکلی دیگر، به همین دلیل با هم تعارض دارند و نگاهشان به هم نزدیک نیست. آنچه مردم از فیلم‌های اجتماعی انتظار دارند طرح معضلاتی است که مثلا در سیستم مدیریتی یا اداری کشور وجود دارد. آن‌ها دوست دارند این معضلات در قالب قصه در فیلم‌ها مطرح شود در حالی که ممکن است طرح این مسائل را در یک فیلم سینمایی سیاه‌نمایی بداند.

او ادامه داد: این مسئله در گذشته هم وجود داشت و به محض اینکه می‌خواستید یک معضل اجتماعی را در یک فیلم کالبدشکافی کنید، فیلم به سیاه‌نمایی متهم می‌شد یعنی حتی آن زمان که دولت اصلاحات بر سر کار بود و ادعا می‌شد آدم‌هایی بر سر کار هستند که دوست دارند تنوع ژانر و موضوع وجود داشته باشد، این اتهام بر سر سینما وجود داشت. الان هم که تقریباً دولت یکدست شده و خیلی اجازه طرح این موضوع‌ها را نمی‌دهند؛ بنابراین با وجود اینکه چنین اولویتی برای ساخت فیلم در ۱۴۰۳ اعلام شده، باید ببینیم در عمل چه اتفاقی رخ می‌دهد.

وی افزود:‌ اگر قرار است امسال در کنار فیلم‌های کمدی، فیلم‌های اجتماعی هم ساخته شوند، باید ابتدا ببینیم فیلم اجتماعی از منظر دولت چطور تعریف می‌شود. «حل مسائل اجتماعی و معضلات فرهنگی جامعه» یک حرف کلی است. باید یک مسئله ابتدا طرح شود، کالبدشکافی شود تا بعد سراغ راه حل آن رفت. اگر فیلم اجتماعی به این شکل ساخته نشود به سرنوشت فیلم‌های دفاع مقدسی دچار می‌شود که به ضرب و زور پول‌های کلان یکسری فیلم ساخته می‌شود ولی مخاطب از آن‌ها استقبال نمی‌کند. البته با وجود اینکه می‌بینیم این فیلم‌ها خروجی ویژه‌ای در جذب مخاطب ندارند اما همچنان بر تولید آن‌ها اصرار وجود دارد.

ساداتیان در این زمینه بیان کرد: در میان مردمی که به سینما می‌آیند مشخص است که فیلم‌های ارگانی با نوعی گارد مخاطب مواجه هستند و البته جدا از ارگانی بودن، یک دلیل مهم این است که بسیاری از این فیلم‌ها از جنس سینما نیستند تا برای تماشاگر جذاب باشند. سینما یک مرکز گردشگری است و مردم دوست دارند به بهانه دیدن یک فیلم از خانه بیرون آیند اما این جنس فیلم‌ها کشش لازم را برای مخاطب ایجاد نمی‌کند. فیلم‌های کمدی چنین قابلیتی دارند و فیلم‌های اجتماعی هم اگر نقدهای اجتماعی خوبی داشته باشند تا سخنگوی مطالبات مردم باشند، قطعا آن‌ها نیز مخاطب خود را به سینما می‌کشانند.