کارگردان فیلم های سینمایی «شهر گربه ها» و «آهوی پیشونی سفید» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: بنده همواره طی سال هایی که وارد عرصه سینما شدم این نکته را عنوان کرده ام که در کشور ما جشنواره ها کانالیزه نیستند؛ بدیهی است که متولی برگزاری جشنواره های سینمایی باید نهایتاً یکی دو مرکز باشند و نباید هر سازمان وزارتخانه و نهاد و دستگاهی برای خود یک جشنواره سینمایی راه اندازی کند.

وی سپس با بیان اینکه انتهای مسیر برگزاری جشنواره های ریز و درشت به ناکجاآباد ختم می شود تأکید کرد: برگزاری این قبیل جشنواره ها نه تخصصی است و نه منطقی! اصلاً اساساً فراوانی جشنواره ها با این میزان تولیدات اندک سینمایی نادرست است. من اصلاً متوجه نمی شوم که چطور ده ها جشنواره برگزار می شوند و در همه آن ها فیلم های مشترک حضور دارند و بعضاً هم همان فیلم ها جایزه می گیرند!

این سینماگر متذکر شد: این روش بسیار نادرست است؛ بنده معتقدم توجه مسئولان به مقوله کمیت گرایی باعث ازدیاد جشنواره های ریز و درشت سینمایی شده است. من نمی خواهم منکر این بشوم که وجود جشنواره های تخصصی سینمایی می تواند انگیزه و شوق را در دل تولیدکنندگان ایجاد کند اما اینکه این همه جشنواره داشته باشیم و بیش از کیفیت به مقوله کمیت توجه کنیم کاری عبث و بیهوده است و تنها باعث می شود بودجه های فرهنگی هدر رود.

بازیگر فیلم های سینمایی «فسیل» و «اخراجی ها» خاطرنشان کرد: مسئولان باید بدانند که یک روستای آباد بهتر از ده شهر خراب است! ما همواره حجم زیادی از جشنواره ها را در ستادها و سازمان ها و نهادها شاهد هستیم که رسماً هیچ خاصیتی ندارند.

هاشمی در پاسخ به این پرسش که به عقیده شما آیا بهتر نیست بودجه های هنگفتی که صرف برگزاری این جشنواره ها می شود به مقوله معیشت و رفاه هنرمندان نیازمند اختصاص پیدا کند اظهار داشت: مبحث بیکاری و شرایط سخت هنرمندان بحثی جدا است. بنده معتقدم مشکلات ما فراتر از این ها است! گویا عده ای دوست ندارند سینمای خصوصی در کشور وجود داشته باشد. ما روند و پروسه ناامیدکننده ای را در طول تاریخ ۲ دهه گذشته دیدیم و لمس کردیم و تجربه کردیم که سینمای خصوصی به سمت نابودی و سقوط رفته؛ دلیل این اتفاق هم فقط پول نیست! هزاران مسأله است، ممیزی و سخت گیری و... همه باعث این اتفاق شده است.

وی تصریح کرد: وقتی برای نظارت بر پلتفرم ها نهادی مانند ساترا به وجود می آید و یا ارشاد برای سانسور و مراقبت از سینما شوراهای متعددی را تأسیس کرده که هر یک بر اساس سلیقه خود عمل می کنند مشخص است که تولید دچار خدشه می شود و بخشی از هنرمندان بیکار می مانند. وقتی با فیلم های اجتماعی، سیاسی و... مخالفت می شود سینمای خصوصی بیشتر به سمت نابودی می رود.

این هنرمند ادامه داد: گویا شرایط تنها برای عده ای افراد خاص تسهیل می شود که بتوانند مدام کار کنند یا جشنواره برگزار کنند! شاید دلیل این اتفاق این است که این افراد بله قربان گو هستند! یا کمدی هایی می سازند که به جایی برنخورد در هر صورت با دست فرمان فعلی مسئولان اضمحلال سینما در آینده دور از ذهن نیست! این اتفاق صحیح نیست که سینما تنها برای خودی ها باشد و ناخودی ها از سینما بروند. سینما باید متعلق به یکایک هنرمندان باشد و همه باید بتوانند در شرایط یکسان و عادلانه مبادرت به تولید فیلم کنند.