کارگردان مستند «کهریزک» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس اظهار داشت: پدر من یکی از معدود کارگردانان تحصیل کرده و رسمی تلویزیون در دوران پیش از انقلاب اسلامی بود. ایشان همراه با فیلمسازانی همچون پوران درخشنده، فریبرز صالح، رخشان بنی اعتماد، محمد بزرگ نیا و... همکار و هم دوره بودند.

وی یادآور شد: پدر من به کارش علاقه بسیار زیادی داشت به نحوی که اگر خانواده به او کاری نداشتند همه شب و روز و لحظاتش را در تلویزیون یا پشت دوربین سپری می کرد. او از کارش لذت می برد و همین لذت بردن او از کارش باعث شده بود تا من نیز به سمت این کار گرایش پیدا کنم. یادم می آید در آن روزگار که مونتاژ فیلم ها روی میز موویلا انجام می شد من با او می رفتم و از اینکه تکه تکه های فیلم را دور اتاق مونتاژ می دیدم مشعوف می شدم. گاهی کارهای پدر به صورت شبانه روزی طول می کشید و عجیب اینجا است که من هم در این مدت پا به پای او در اتاق مونتاژ می نشستم. من این فضا را دوست داشتم و برای پدر چای آماده می کردم تا خستگی از تنش به در شود هر چند که واقعاً او حین کار خستگی نمی فهمید و آنقدر لذت می برد که حدی بر لذتش نمی توان متصور شد.

جنت خواه دوست ادامه داد: وقتی انقلاب اسلامی به پیروزی رسید پدر من به عنوان کارگردان رسمی تلویزیون همچنان فعالیت خود را ادامه داد. او با آغاز دوران هشت سال دفاع مقدس با شور و اشتیاق زائدالوصفی در میدان حاضر شد و در تمامی این سال ها هیچ گونه حق مأموریتی دریافت نکرد؛ این در حالی بود که همه کارگردانان همه دوره پدر پس از انقلاب شروع به تولید فیلم های سینمایی شان کردند اما پدر خود را هشت سال تمام وقف جنگ کرد.

این مستندساز تأکید کرد: پدر شخصیتی به شدت کاریزماتیک داشت به این نحو که همه را مجذوب خود می کرد و همیشه می توانست از همه موانع و سدهای پیش راهش عبور کند. شاید باور نکنید او مثلاً شب عید نوروز و وسط عملیات خود را به خط مقدم رساند تا شب سال تحویل کنار رزمندگان سفره هفت سین بچیند و از آن ها فیلم بگیرد.

وی در همین راستا با بیان اینکه پدرم را بایکوت کردند تصریح کرد: متأسفانه پدر هیچ وقت به حقی که باید نرسید! اصولاً رسم بر این بود که اشخاصی که با اخلاص کامل کار می کردند را نمی شناختند و حتی اگر می شناختند هم به دلیل باندبازی و... گویا دستوری بود تا چنین آدم هایی به کار گرفته نشوند برای همین هرگز پدر نتوانست برخلاف میلش به صورت جدی وارد سینما شود. حتی فیلمنامه «سفر به سرزمین شعرها» را نوشته بود که ارشاد پروانه ساختش را نمی داد با اینکه فیلمنامه آن در خصوص انقلاب اسلامی بود. یا سناریوی دیگری با عنوان «بوف شوم» را داده بود که در خصوص جاسوسان و... بود اما مسئولان وقت به آن پروانه ساخت نمی دادند اما فیلم های سخیف به راحتی مجوز می گرفتند و تولید می شدند و حالا بنده می خواهم اگر خداوند مدد کند برای شادی روح پدر این فیلمنامه را با حمایت سازمان اوج بسازم.

کارگردان مستند «از کربلا تا کربلا» یادآور شد: زنده یاد غلامرضا جنت خواه دوست ۱۲ هزار دقیقه آرشیو از خود به یادگار گذاشته که رکوردی عجیب محسوب می شود؛ پدر به عنوان سرگروه می رفت و فیلمبرداران قدیمی سازمان را می برد. شهید آوینی هم از دوستان پدر بود ایشان هم تاریخ جنگ را روایت می کرد. کارهای دفاع مقدسی که پدر می رفت روایی نیست همه مستندسازی واقعی است. او از پزشکان در جنگ یا دانش آموزان در جنگ فیلم می گرفت که همه این ها حالا در آرشیو سازمان مانده است.

جنت خواه دوست متذکر شد: یادم می آید در آن ایام همه به پدر می گفتند پول بگیر، امکانات بگیر؛ اما او هرگز دنبال چنین مسائلی نبود و تنها می خواست با جان و دل به وطنش خدمت کند. پدر دغدغه جدی برای حفظ اسلام و انقلاب و دفاع از صیانت و کیان کشور داشت. پدر مستندهایی ساخت تا دنیا متوجه شود که کسی نوجوانان را به زور به جنگ نمی برد. مستند ساخت که در دنیا از حملات شیمیایی به شهرهای ایران صحبت نمی شود، مستندی به نام «دنیا در سکوت» در همین راستا تولید شد که بسیار مهم و اثرگذار است.

وی در خاتمه این گفتگو تأکید کرد: بنده معتقدم باید نسل زد با این قبیل حقایق خالص بدون اگزجره کردن آشنا شود؛ اگر چنین شود آن ها افتخارشان به کشور بیشتر می شود. حب به وطن درون شان بیشتر می شود. امیدوارم مسئولان فرهنگی و هنری تدبیری در خصوص تولید آثار ارزشی و انقلابی برای آگاه سازی نسل جوان داشته باشند و از سوی دیگر فرهنگ سازی در این زمینه نیز شکل بگیرد تا همه جوانان مشتاق دانستن حقایق شوند و فریب رسانه های بیگانه را نخورند.