تهیه کننده فیلم های سینمایی «کتاب قانون» و «پاداش سکوت» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس اظهار داشت: آنچه هنرمندان جدای از درخواست های زیادشان که در این ۴۵ سال داشتند و برآورده نشده و بعضاً در شرایط خوب کاری و معیشتی و... نیستند این بوده که سینمای ایران باید در افزایش ظرفیت دیپلماسی فرهنگی و تعامل با جهان کوشا باشد.

وی ادامه داد: متأسفانه مجموعاً دولت ها کمتر به هنرمندان در رشته های مختلف توجه دارند و این در حالی است که دنیا توجه ویژه ای به هنر و هنرمند دارد. سینماگران نیز به جهت اینکه بیشتر دیده می شوند همواره مورد نظر دولت ها هستند و از آن ها در دنیا حمایت های ویژه ای صورت می گیرد اما متأسفانه آنچه من طی ۴۲ سال فعالیتم در سینما شاهد بودم این است که دولت ها هیچ گاه نتوانستند دیپلماسی لازم برای حضور و عرضه آثار سینمای کشور را در جشنواره های دنیا و اکران های بین المللی برقرار کنند!

علی اکبری با تأکید بر اینکه باید ارتباط خوبی از طریق سینما با مردم دنیا برقرار کرد ابراز داشت: مسئولان و مدیران برنامه هرگز در این زمینه برنامه مشخصی نداشتند و به نوعی اصلاً به افزایش ظرفیت دیپلماسی فرهنگی و تعامل با جهان از طریق هنر هفتم فکر نکرده اند.

این سینماگر یادآور شد: علیرغم اینکه تشکیلات شورای عالی سینما سال ها قبل شکل گرفت و پیامدهای خوبی هم به همراه داشت اما با تعویض دولت ها این زحمات از بین رفت و این شورا هم نتوانست تأثیر خود را آنچنان که باید بگذارد.

تهیه کننده فیلم های سینمایی «چشم شیشه ای» و «تلفن همراه رئیس جمهور» خاطرنشان کرد: بحث حضور قوی و منسجم هنرمندان به همراه آثار هنری شان در جشنواره ها از مواردی است که نیاز به قوانین و ارتباطات دیپلماتیک دارد. بخشی از این اتفاق بر عهده وزارت امور خارجه و بخش دیگری بر عهده وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است. این ها می توانند هنرمندان و هنرشان را به سمت آنچه هدف نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران است سوق دهند.

وی متذکر شد: ما نباید فراموش کنیم که جامعه هدف سینمای ایران قطعاً سینمای هالیوود و فرانسه نیست. هر جامعه ای برای خودش یک نمودی دارد که این نمود توسط هنرمندانش اتفاق می افتد. ما باید بیشتر به کشورهای همسایه که از نظر دینی و زبان به ما نزدیک هستند یا از نظر نوع روابط حاکم بر کشورهای شان با ما نزدیک هستند ارتباط بگیریم و سعی کنیم از طریق هنر-صنعت سینما آنچه می خواهیم را به مردم آن کشورها منتقل کنیم.

علی اکبری تأکید کرد: طبیعی است جشنواره های فرانسه و آمریکا و آلمان و... آنطور که باید برای فیلم های ایرانی ارزش قائل نمی شوند و صرفاً به فیلم هایی که نگاه سیاه نمایی دارند توجه می کنند. البته این توجه به آثار سیاه نما و سیاه نما سازان هم مقطع کوچکی است و بعد فیلمساز را رها می کنند و از او حمایتی نمی کنند.

این تهیه کننده در همین راستا افزود: از این رو ما باید هدفی را طرح و برنامه ریزی کنیم که بر اساس آن ها دولت ها بتوانند ارتباطات خوبی را با کشورهای دوست و همسایه و هم دین برقرار کنند. بدیهی است که سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی در این راستا می تواند نقشی کلیدی داشته باشد و اثرگذاری لازم را در این جریان سازی بگذارد. ما می توانیم از طریق سفرا و رایزن های فرهنگی کشورمان در اقصی نقاط دنیا تعامل مان را با دنیا بیشتر و بیشتر کنیم.

وی در همین راستا گفت: ما باید در کشورهای دنیا حضوری فعال و پویا داشته باشیم. ما باید روی کشورهایی مانند ترکیه که از نظر فرهنگی با ما بسیار نزدیک هستند ارتباط ویژه بگیریم. همچنین می توانیم روی کشورهایی مانند عراق، سوریه، هند، چین، مالزی، اندونزی، کشورهای آمریکای لاتین و... نیز تمرکز کنیم و با انبوه مخاطب این کشورها ارتباط بگیریم؛ از نظر اقتصادی و فرهنگی جایگاه سینمای ایران که بهترین جایگاه در ده کشور اول دنیا است می تواند بیشتر جلوه از خود ارائه بدهد و ما نباید اینطور سهل انگارانه از کنار این ظرفیت عبور کنیم.

علی اکبری در خاتمه این گفتگو تصریح کرد: باعث تأسف است که ما این چنین از ظرفیت و پتانسیل سینما غافل هستیم؛ ترکیه در سال ۲۰۰۰ تعداد ۲۰۰ سالن سینما داشت اما الآن ظرف ۲۴ سال ۴۲۰۰ سالن دارد و همین حالا یکی از اصلی ترین درآمدهایش از طریق صادرات فیلم و سریال است. چرا ما نمی توانیم این کار را بکنیم؟ فرهنگ ما که از فرهنگ ترکیه قدمت بیشتری دارد؛ هنرمندان ما که کاربلد تر هستند؛ بدیهی است که همه ضعف های ما به دلیل فقدان دیپلماسی فرهنگی است و دولت جدید باید خلاءهای گذشته را پر کند!