«امیرمهدی پوروزیری» که امسال با کارگردانی فیلم سینمایی «۱۹۶۸» در «چهل و سومین دوره جشنواره فیلم فجر» حضور داشت؛ در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس به موضوع محدودیت در ژانر و موضوع سینمای کشور پرداخت و در این خصوص تصریح کرد: چشم‌انداز سینمای ما همواره به سه جریان اصلی محدود شده: کمدی، اجتماعی و فیلم‌های ارگانی یا ایدئولوژیک. این تقسیم‌بندی باعث شده که فضای جدیدی برای تجربه‌های متفاوت وجود نداشته باشد.

وی افزود: درحالی‌که حتی انیمیشن‌ها هم ژانرهای مختلفی را در کنار خود توسعه داده‌اند. اصولا در ایران، ژانرهایی مثل فانتزی جایگاه چندانی ندارند. البته، خوشبختانه امسال چند فیلم در این حوزه ساخته شده‌اند، اما همچنان جریان قالب همان الگوهای تکراری است.

پوروزیری با بیان این مطلب که مشکل اصلی این است که فیلم‌های کمدی، اجتماعی و حتی آثار ارگانی، همگی انگار از روی یکدیگر کپی شده‌اند. اظهار داشت: این یعنی سینمای ما دچار یک بحران خلاقیت است. از نظر فرم هم همین مشکل وجود دارد؛ فیلم‌هایی که قرار است ایدئولوژیک یا استراتژیک باشند، همگی شبیه هم هستند و تفاوت چندانی در اجرا ندارند. شخصاً در فیلم ۱۹۶۸ سعی کردم از این مسیر فاصله بگیرم و حداقل از نظر فرمیک، اثری متفاوت ارائه کنم.

کارگردان فیلم۱۹۶۸ در خصوص محدودیت های موجود در سینمای ایران برای تولید آثار باکیفیت تصریح کرد: البته نباید فراموش کرد که از نظر فنی، سینمای ما در سطح بالایی قرار دارد. تعداد روزهای فیلم‌برداری در ایران نسبتاً زیاد است و کیفیت صحنه‌آرایی، فیلم‌برداری و گریم در سطح جهانی قرار دارد. بنابراین، مشکل اصلی کمبود بودجه یا زمان فیلم‌برداری نیست، بلکه مسئله‌ای عمیق‌تر در میان است.

وی همچنین مشکل اصلی سینمای ایران را بی توجهی به مخاطب عنوان کرد و اظهار داشت: در واقع، حلقه مفقوده سینمای ما مخاطب است. ما دو نوع فیلم می‌سازیم، یکی برای جشنواره‌های خارجی و دیگری برای پروپاگاندای داخلی. در این میان، آثار دولتی نگران بازگشت سرمایه خود نیستند، چون سود در خود تولید است و دسته دوم هم از طریق جشنواره‌های خارجی یا حمایت‌های خاص تأمین می‌شود. به همین دلیل، حضور مخاطب در سینما اهمیت چندانی پیدا نمی‌کند.

«امیرمهدی پوروزیری» در پایان این گفت و گو خاطر نشان ساخت: سینما یک موجود زنده است؛ زمانی که از مسیر طبیعی خود تغذیه کند، خودش را بازتولید می‌کند. اما سینمای ما بیمار است، چون سرمایه‌اش از منابعی مثل پول نفت یا حمایت‌های خارجی تأمین می‌شود. در چنین شرایطی، مخاطب دیگر نقش تعیین‌کننده‌ای ندارد و فیلم‌سازان هم کمتر به سلیقه و نیاز واقعی مردم توجه می‌کنند. این همان مشکلی است که سینمای ایران را به وضعیت فعلی رسانده است.