«رسول علیزاده» طراح صحنه سینما در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس ضمن اشاره به افول فیلمنامه در سینمای کوتاه اظهار داشت: در هر پروژه‌ای، برخی از افراد جایگاه بسیار ویژه و تعیین‌کننده‌ای دارند، اما متأسفانه ما معمولاً در انتخاب آن‌ها دقت لازم را به‌خرج نمی‌دهیم و حتی اهمیت واقعی نقششان را، به‌ویژه در سینمای کوتاه، نادیده می‌گیریم. این مسئله بسیار دشوار است، زیرا شخصاً شب و روز برای ارتقای این روند تلاش می‌کنم.

وی افزود: گاهی پیش می‌آید که فردی را به عنوان گریمور معرفی می‌کنند و بعد مشخص می‌شود که اساساً آرایشگر بوده یا صرفاً به‌دلیل آشنایی و دوستی با یکی از عوامل به پروژه راه یافته است. طبیعی است که چنین انتخاب‌هایی به اثر آسیب می‌زند.

او ادامه داد: البته برخی این موضوع را به محدودیت بودجه نسبت می‌دهند و می‌گویند میزان سرمایه‌گذاری در همین حد بوده است. اما از نظر من، اگر لازم باشد، بهتر است پروژه حتی یک ماه به تأخیر بیفتد تا در نهایت اثری کامل و شایسته تولید شود. چراکه هر بخش از تولید، از صدا و گریم گرفته تا صحنه و لباس، جهان خاص خود را دارد و نقش تعیین‌کننده‌ای در کیفیت نهایی اثر ایفا می‌کند.

طراح صحنه فیلم سینمایی «رها» تصریح نمود: از منظر صنف خودم نیز باید بگویم که در فرآیند تولید، زمانی‌که فیلمنامه آماده می‌شود، نخستین گروهی که وارد کار می‌شود، گروه صحنه است. این مرحله درست مانند آغاز ساخت یک خانه است؛ زمینی خریداری شده و حال باید پی‌ریزی آن انجام گیرد. با این حال، متأسفانه چه در سینمای کوتاه و چه در برخی آثار بلند، هنوز به این بخش و دغدغه‌های صنفی آن توجه شایسته‌ای نمی‌شود.

علیزاده همچنین در مورد میزان اشراف فیلم سازان سینمای کوتاه به مسئله نماد شناسی در صحنه بیان کرد: در بسیاری از موارد، کارگردانان چندان به این جنبه نمی‌اندیشند، در حالی‌که تأثیر آن بر ساختار اثر کاملاً ملموس است. به عنوان نمونه، سال گذشته در فیلم کوتاهی همکاری داشتم که ۲۷ روز پیش‌تولید و ۱۵ روز فیلم‌برداری داشت. همان فیلم اکنون در جشنواره «گرندآف» لهستان حضور دارد. اثر کاملاً صامت بود و هیچ دیالوگی نداشت؛ اما همه‌چیز بر پایه‌ی نمادها و زبان بصری شکل گرفته بود.

وی افزود: به باور من، ما به‌عنوان طراح، آموزنده یا حتی مخاطب، باید بیاموزیم که تمامی عوامل تولید را همچون اعضای یک خانواده بدانیم. هر پروژه در واقع همچون فرزندی است که از وجود ما زاده می‌شود و باید با همان عشق و مسئولیت از آن مراقبت کرد. زیرا آن اثر، سال‌ها بعد نیز به نام ما شناخته خواهد شد و به همین دلیل، نباید اجازه داد از مسیر و هویت واقعی خود دور شود.

طراح صحنه فیلم سینمایی «سونسوز» با بیان این مطلب که متأسفانه نگاه درستی به مقوله‌ی صحنه و اولویت‌های آن وجود ندارد؛ متذکر شد: بسیاری از افراد بیش از آنکه دغدغه‌ی ساخت یک فیلم درست و حسابی را داشته باشند، در پی کسب جایزه هستند. در حالی‌که ما در وهله‌ی نخست باید به خود فیلم فکر کنیم؛ به خروجی اثر، نه به جوایز. اگر تمرکز بر کیفیت نهایی اثر باشد، طبیعی است که حضور عوامل حرفه‌ای و یک فیلمنامه‌ی قدرتمند نیز ضرورت پیدا می‌کند.

وی افزود: به اعتقاد من، فیلمنامه‌ی خوب فیلمنامه‌ای است که فیلم‌ساز را به چالش بکشد؛ اثری که او را رها نکند، ذهنش را درگیر کند و تبدیل به بخشی از زندگی‌اش شود. من بارها تجربه کرده‌ام که نیمه‌شب از خواب بیدار شده‌ام و ایده‌ای که در خواب دیده‌ام را فوراً با همکارانم در میان گذاشته‌ام، چون آن فضا چنان در ذهنم زنده بوده که نمی‌توانستم صبر کنم. اما واقعیت این است که در سینمای کوتاه، چنین درگیری خلاقانه‌ای کمتر دیده می‌شود؛ دلیلش هم این است که اهمیت بخش بصری هنوز آن‌طور که باید جدی گرفته نمی‌شود.

او ادامه داد: هر فیلمنامه، جهان بصری خاص خود را دارد و نمی‌توان آن را نادیده گرفت. برخی شاید بگویند بودجه‌ی کافی نداریم، اما به باور من اگر امکانات کافی وجود ندارد، بهتر است پروژه‌ای ساخته نشود. می‌توان یک سال صبر کرد، اما در سال بعد اثری شایسته و ماندگار ساخت. قرار نیست هر سال صرفاً برای حضور در جشنواره، فیلمی تولید شود.

«رسول علیزاده» در پایان این گفت و گو خاطرنشان ساخت: تمام فیلم‌هایی که تاکنون ساخته‌ام، آثاری هستند که فیلمنامه‌شان با دقت انتخاب شده است؛ فیلمنامه‌هایی که حتی اگر بودجه‌ی محدودی داشتیم، باز هم ما را به چالش می‌کشیدند. از همین‌جا از همه‌ی فیلم‌سازان کوتاه خواهش می‌کنم که پیش از هر چیز به فیلمنامه توجه کنند، از روابط دوستانه در انتخاب‌ها بپرهیزند و اگر امسال یا سال گذشته در جشنواره حضور نداشتند، ناامید نشوند. صبر کنند، کار کنند و مطمئن باشند که سال آینده با امید، تلاش و کیفیت بهتر، جشنواره متعلق به آن‌ها خواهد بود.