محمدرضا عباسیان مستند ساز و تهیه کننده سینما و مدیرعامل سابق موسسه رسانه های تصویری درباره دلایل سفر گروه های فیلمسازی ایران جهت فیلمبرداری پروژه های سینمایی به خارج به خبرنگار سینما پرس گفت: بررسی این موضوع شامل دو بخش است که آیا پروژه سرمایه گذار ایرانی است یا تولید مشترک است و در هر کدام تعریف مجزایی دارد. زمانی تمام سرمایه گذاری پروژه از داخل کشور است اما بر اساس نیاز فیلمنامه و نیاز کارگردان جبر برای سفر به دیگر کشورها ایجاد می شود.مثلاً اینکه قصه در لوکیشنی می گذرد که الزاماتی وجود دارد < آن را در داخل کشور نداریم مانند لوکیشن، فضاهای مختلفی که ما در اختیار نداریم و اختیارت که یکی بحث حجاب است و مجموع این عوامل الزام می کند که شما بخشی از فیلم را خارج از کشور تولید کنید.

وی درباره شبیه سازی صحنه هایی که به لحاظ موضوعی در کشور دیگری می گذرد در ایران تصریح کرد: بحث مدیریت پروژه به لحاظ هزینه است و زمانی که قرار است فیلمی در یک لوکیشن به غیر از موضوع حجاب و بازیگران و غیره در لوکیشنی در اروپا فیلمبرداری شود باید دید امکان این وجود دارد که در تهران بازسازی شود یانه. گاهی باید عوامل پروژه از خارج بیایند و این تخصص تهیه کننده است که بررسی و ارزیابی کند که این هزینه سفر به خارج از کشور و تولید پروژه خارج از کشور بیشتر هست یا این لوکیشن را در کشور بسازد و صحنه ها فضا را در کشور طراحی کند .

وی افزود: در سال های اخیر پروژه های زیادی بوده اند که موضوع فیلم در اروپا می گذشته اما به دلیل گران بودن هزینه ها در اروپا و عدم امکان فیلمبرداری در ایران گروه به لبنان یا ترکیه و در سالهای اخیر به ارمنستان  سفر کرده اند و کار انجام شده است. خب در ارمنستان هزینه تولید کمتر از کشور های اروپایی است که لوکیشن فیلم در آنجا می گذشته و در ایران هم قطعا شدنی نبوده است .

این فیلمساز تصریح کرد: البته پروژه های هم وجود داشته که رفتن خارج از کشور و حتی جایی که رفته اند سوال بوده، فیلمی داریم که قصه فیلم در افغانستان می گذرد، مثل فیلم «فرشتگان قصاب» اما دوستان رفته اند این فیلم را در لبنان فیلمبرداری کرده اند و جای سوال است . زیرا ما امکان شبیه سازی افغانستان را در شرق ایران داریم اگر هم به هر دلیل قابل انجام نبوده باید به افغانستان می رفتند و در آنجا کار را انجام می دادند. لوکیشن لبنان هیچ شباهتی با افغانستان ندارد .

عباسیان ادامه داد: پروژه هایی که تولید مشترک هست بستگی به قرارداد دارد برای مثال بخشی از عوامل غیر ایرانی است و انتقال این عوامل به کشور گران تر از بردن عوامل ایرانی به خارج است و گاهی هم شریک خارجی در فیلم ها وجود دارد که بخشی از هزینه ها را تقبل کرده به شرط حضور در کشور خودش، طبیعتا وقتی سفر کنیم به خارج هزینه های پروژه در مجموع ارزان تر می شود. ضمن اینکه به هر حال تنوع لوکیشن به جذابیت های بصری کمک می کند . مثلا کارهایی را داشتیم که در پاریس می گذشته در لبنان ضبط شده و چند نمای معرف هم در پاریس گرفته اند که درواقع نمای عمومی و المان های اصلی و معرف آن شهر اصلی را بتوانند داخل فیلم داشته باشند و روش های مختلفی وجود دارد.

وی درباره بازسازی صحنه های مربوط ایران در فیلم های خارجی اذعان داشت: غربی ها امکان تولید فیلم در ایران را ندارند که می روند در یک کشور عربی و ایران را بازسازی می کنند و درنهایت مشخص می شود. این تصور که بشود تمام لوکیشن های را به صورت جلوه های ویژه در استدیو انجام داد حتی برای هالیوود وجود ندارد چون خیلی گران تمام می شود و بازهم تکنولوژی هست که در اختیار آن ها است و حداقل ما در کشور خودمان این فناوری را در اختیار نداریم که بتوانیم بازسازی رایانه ای و جلوه های ویژه بصری بتوانیم انجام دهیم.

انتهای پیام /ن/ن.ف