جشنواره فیلم فجر  سی و دومین در حالی برگزار شد که شاهد حضور نام های بزرگ سینمای ایران و فیلم های آنها هستیم و در کنار این نام های بزرگ، جوانانی هم با فیلم های خود، به امید درخشش در این ضیافت شرکت داشتند. مسئولین برگزاری ، سیاست این دوره از جشنواره را «امید» اعلام کردند و با این استدلال بعضی از فیلم ها نتوانستند به جشنواره راه یابند .

خیلی از فیلم ها و فیلمسازان نتوانستند انتظارات را برآورده کنند و تا امروز شاید مهمترین و تاثیر گزار ترین  فیلم ها را که خود را به عنوان بخت های اصلی کسب سیمرغ سی و دوم مطرح کرده اند «چ» از ابراهیم حاتمی کیا،«میهمان داریم» از محمد مهدی عسگرپور و «رستاخیز» احمد رضا درویش ، و به جرات تاثیرگزار ترین فیلم این دوره را می توان «شیار143» از نرگس آبیار به عنوان دومین اثر سینمایی وی نام برد.

حکایت «شیار143» از نرگس آبیار کمی با  فیلم های دیگر متفاوت است.اگر قرار بود سیمرغ تاثیر گزارترین فیلم را به فیلمی اهدا کنند مطمئنا آبیار بدون رقیب این جایزه را دریافت می کرد اما در جشنواره فیلم فجر فیلم نه فقط به عنوان هنر و تاثیرگزاری که به مثابه هنر- صنعت و جنبه بیانگری آن نیز مورد توجه است. «شیار143»  پروداکشن کوچکتری نسبت به سه فیلم دیگر دارد و در نسبت با  «چ» و ،«میهمان داریم» کم بازیگر تراست و به واقع در اشل کوچکتری ساخته شده است،اما حقیقت این است که تجربه نرگس آبیار در «شیار143»  بی بدیل و شاخص، بین دیگر فیلم های این دوره از جشنواره فجر است که لیاقت بردن جایزه را دارد.

شاید به لحاظ شخصیت پردازی و قهرمان سازی حاتمی کیا نتوانسته است انتظارات همه را برآورده کند اما او در «چ» نوعی دیگر از قهرمانی را در سینما به تصویر می کشد و تلاش حاتمی کیا برای نشان دادن شخصیت و جنبه جدیدی از شخصیت پردازی در سینما است که به راستی یک کارکتر ایرانی واقعی را برای اولین بار در سینما می بینیم.مهمترین دستاورد حاتمی کیا در «چ» مربوط به خلق تصاویر استثنایی و ماندگاری برای سینمای ایران است که در گونه سینمای جنگی جای می گیرد. سکانس سقوط هلیکوپتر شانه به شانه نمونه های هالیودی توانسته است سهمگینی اتفاقات جنگ را در نمایشی چشمگیر عرضه کند. سینمای تکنیکال یکی از بزرگترین ضعف های سینمای ایران بوده است در «چ» حاتمی کیا بواقع تکنیکی ترین تصاویر را به مخاطب ارائه می دهد که می تواند فرصت پلک زدن را بگیرد.

«میهمان داریم» از محمد مهدی عسگرپور با مضمون و محتوا و ادای دین به خانواده شهدا ساخته شده است و کارگردان موفق می شود در این فیلم ترکیبی از فضای واقعی و تخیلی را در کنار هم نشان دهد. حاج ابراهیم منتی بر سر کسی نمی گزارد و دعوت عسگرپور از مخاطبان به عنوان مهمان حاج ابراهیم،دعوت به نمایش صبوری خانواده ای است که در آستانه فراموشی و فروپاشی است.

«رستاخیز» احمد رضا درویش هم  سعی می کند از داستانی حاشیه ای در حادثه عاشورا به متن عاشورا بپردازد. «رستاخیز» با اینکه در شرایط تولیدی خوبی که مناسب ساخت فیلم های تاریخی است ساخته شده است اما به واقع فیلم تازه ای نیست و یا روایت جدیدی از داستان عاشورا ندارد.کارگردانی درویش هم در این فیلم  فرم و ایده های خاصی را دنبال نمی کند با این همه «رستاخیز» احمد رضا درویش یکی از آثار خوش ساخت این دوره است.

به نظر می رسد بعد از هیاهوی فراوان برای حضور کارگردانان بزرگ سینمای ایران مانند مهرجویی ،کیمیایی،جیرانی حالا وقت آن است که با چشمانی باز به فیلم ها نگاه شود و اگر مصفانه نگاهی به ویترین سالانه سینمای ایران داشته باشیم در خواهیم یافت کارگردان جوان و با استعداد سینمای ایران نرگس آبیار با ساختن «شیار143» در فرمی جدید و نو هم در مضمون و هم در فرم فیلمی تازه به سینمای ایران عرضه می کنند که همه را با خود همراه می کند و در پروداکشن کوچک خود موفق می شود مادری را نشان دهد که همه ملت ایران وی را دوست دارند و با او همراه هستند. طراحی دقیق در یک ریتم مناسب و معماری فضا این نمایش صبورانه در «شیار143» را با یک کارگردانی هوشمندانه،مستند و داستان را در پیوند با هم هنرمندانه نشان می دهد.آبیار تاریخ صبوری مادرانی را نشان می دهد که مردم ایران آن را با تمام وجودشان دیده و فهمیده اند به همین سبب احنمالا سیمرغ ایران بر شانه های «شیار 143» نشسته است.