بعضی از جشنواره ها فقط برای رقابت برگزار می شوند و در برخی رقابت کنندگان نیز محک زده می شوند اما معدودی از آنان هستند که اهداف مهمتری در انها دنبال می شود که از آن جمله می توان به تشخیص و انتخاب استعدادها و دادن بها و دلگرمی به آنان به عنوان ظرفیتهای بالقوه ای که باید بالفعل شوند اشاره کرد و جشنواره فیلم کوتاه تهران از دسته آخری است.

نیازی نیست سیاهه‌ای از دلایل آشکار لزوم پرداختن و توجه به فیلم کوتاه تهیه کنیم چرا که وجود مراکزی چون انجمن سینمای جوانان ایران که هزینه زیادی از بیت المال صرف آن می شود نشان می دهد که دولت اعتقاد دارد که باید از تولید فیلم کوتاه و آموزش استعدادها در این زمینه حمایت کرد.

یک تفاوت عمده ای که فیلمسازان فیلم کوتاه با سازندگان فیلم بلند دارند این است که آنها در کل کشورند در حالی که سینمای بلند در تهران مترمرکز شده است. این جمعیت پراکنده اما با هدفی واحد هر سال از سراسر کشور و به بهانه جشنواره فیلم کوتاه تهران دور هم جمع نمی شوند مگر به شوق و سروری که دلایل مختلف دارد و مهمترین آنها دلگرمی برای ادامه راه است.

اما این دلگرمی چگونه به دست می آید و توسط چه کسانی ایجاد خواهد شد؟ غیر از این است که توقع دارند سالی یکبار رییس سازمان سینمایی و وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی را ببینند تا مشکلات را ذکر کنند یا حرف دلگرم کننده ای از سوی آنها بشنوند؟

متاسفانه امسال ۶۰ مدیر دفاتر انجمن سینمای جوان که یکسال منتظر دیدارها بودند در کنار فیلمسازان شرکت کننده در جشنواره به دلیل ملاقات با جنتی و ایوبی در ایام جشنواره خستگی یکساله بر تنشان ماند در حالی که رسانه های مختلف انباشته از عکس های یادگاری وزیر ارشاد و رییس سازمان سینمایی در کنار مشاهیر سینما و موسیقی است. این اتفاق البته خیلی هم نادر نیست و خرداد ماه امسال در حالی که بسیاری از هنرمندان تئاتر و تجسمی، شاعران و نویسندگان برگزیده اما غیرچهره جشنواره «طلوع خرداد» در پای پارچه نوشته بزرگی با جمله‌ای مبنی بر «گرامی داشتن مقدم آقای وزیر ...» ایستاده بودند و طبق اطلاع رسانی جشنواره منتظر حضور وی در اختتامیه بودند نیز افتاد و جنتی حتی به دقایقی از این جشنواره پا نگذاشت.

با اشاره به کم لطفی حجت الله ایوبی به جشنواره منطقه ای «تیژ» و عدم حضور در مراسم مربوط به آن بر خلاف اعلام قبلی نیز آز آن جمله است.

مشخص است که آقایان نیز چون عده ای از مردم عادی که شیفته شهرت برخی هنرمندان هستند کیفور عکس انداختن با آنها هستند و این می شود که بودن در میان یک جمع جوان کم تجربه نامعروف برایشان کسالت بار خواهد بود.

پرسشی که اینجا پیش می آید این است که آیا حضوری ولو یکساعته برای جشنواره ای که از یک سال پیش برای برگزاری آن برنامه ریزی شده است امکان نداشت؟ آیا این مشاهیری که شوق عکس انداختن با آنها بر دیدار لازمی با استعدادهای آینده کشور ترجیح دارد روزی خود کم تجربه و نظیر همین جوانان کم سن و سال نامعروف نبوده اند؟

فیلم کوتاه پایه سینمای بدنه است و این بی مهری ها در آینده ای نزدیک تبعاتی خواهد داشت که کمترین آنها ساخت فیلم برای جشنواره های خارجی و آن سوی آب است چرا که آنها برای رسیدن به اهدافشان جوانان ما را خیلی بیشتر از مسئولان مربوطه تحویل می گیرند مگر این که از تکرار اشتباهاتی اینچنین جلوگیری شود.