به گزارش خبرنگار سینماپرس حجت الله ایوبی رئیس سازمان سینمایی طی روزهای گذشته و در هیاهوی برگزاری سی و سومین جشنواره فیلم فجر در حالی در نامه انتقاد آمیزی به رئیس شصت و پنجمین جشنواره فیلم برلین از نمایش فیلم غیرقانونی و سیاه «تاکسی» ساخته جعفر پناهی (فیلمسازی که بنا به حکم قضایی حق ساخت فیلم را تا مدتی ندارد ولی همچنان فیلم می سازد!) در این جشنواره اروپایی گله کرد گه گفته میشود نماینده سازمان سینمایی در بازار فیلم برلین از این مکاتبه بی اطلاع بوده است.

یک منبع مطلع از برلین به سینماپرس خبر داد که آرش امینی مدیر کل امور بین الملل سازمان سینمایی که این روزها در برلین آلمان حضور داشته و چتر سینمای ایران و غرفه های عرضه آثار ایرانی در این رویداد اروپایی را مدیریت می کند از نامه گلایه آمیز ایوبی اظهار بی اطلاعی نموده است؛ این در حالیست که با این شرایط می توان در ارسال این نامه از طریق مراجع ذیصلاح و رسمی همچون سفارت ایران در برلین دچار تردید شد و از متولی سینمای ایران پرسید که آیا این نامه نگاری به راستی صورت گرفته و یا نه، تنها مصرف داخلی در رسانه ها و محافل سینمایی وطنی داشته است؟

این برای نخستین بار نیست که جشنواره برلین با فضاسازی های سیاسی و متکی بر نام برخی فیلمسازان حاشیه دار و چه بسا مجرم قضایی  سعی در مخدوش نمودن اعتبار و حیثیت نظام جمهوری اسلامی و جامعه ایران در میان سینماگران کشورهای مختلف داشته و از بستر موج سازی های رسانه ای مقاصد و اهداف غیر سینمایی خود را علیه ایران جستجو می نماید؛ اما آنچه که مهم است نوع واکنش مدیران دولتی حاضر در این جشنواره نسبت به این نوع رفتارهای خصمانه است.

بر اساس این گزارش در سال ۱۳۸۹ که دستگاههای دولتی طبق رویه جاری مبادرت به احداث غرفه در بازار فیلم جشنواره برلین نموده بودند به ناگاه با همین فضاسازی مذکور و باز هم با تکیه بر نام همین فیلمساز روبرو گردیدند، تا جایی که وزیر فرهنگ آلمان در سخنرانی افتتاحیه خود با اشاره به وقایع انتخاباتی سال ۸۸ در ایران، اظهارات بی اساس و کذبی را علیه نظام جمهوری اسلامی ایران بیان داشت که این امر منجر به واکنش بجای مدیران وقت سینمایی و تبع آن تعلیق غرفه های بنیاد سینمایی فارابی، موسسه رسانه های تصویری و حتی سازمان صدا و سیما در این جشنواره به اصطلاح سینمایی گردید.

حال سوال اینجاست با شیطنت اخیر جشنواره دوره شصت و پنجم برلین در نمایش یک فیلم غیر قانونی از یک فیلمسازمسئله دار ایرانی، عکس العمل مدیران اعزامی به جشنواره برلین چه خواهد بود؟ آیا می توان با این رفتار کاملأ سیاسی علیه ایران، همچنان امیدوار بود با حضور امینی مدیر کل بین الملل سازمان سینمایی در برلین اتفاقی در خور و شأن نظام جمهوری اسلامی ایران رخ دهد؟ آیا می شود در برابر انواع رسانه های خارجی و چه بسا معاند که این روزها فیلم سیاه جعفر پناهی را نمادی از به سخره گرفتن احکام قضایی در ایران و در برداشتی فراتر، نمونه ای از حصر و محدودیت هنرمندان در این سرزمین ارزیابی می کنند و زمینه را برای جلب برخی مشتریان اروپایی و آمریکایی برای این فیلم فراهم می‌کنند، سکوت کرد و با لبخند از اینگونه رفتارهای غیرفرهنگی عبور کرد؟