به گزارش سینماپرس، بازیگری، مانند تمامی رشته‌های هنری دیگرعلاوه بر استعداد ذاتی، به دانش آکادمیک و البته کسب تجربه و آغاز از پایین و پله پله بالا رفتن نیاز دارد.

این الگو اما چنان که باید از سوی جوانان رعایت نمی‌شود و کم نداریم بی ربط‌ترین کسانی را که در این حیطه، می‌کوشند همان گونه که با صرف هزینه‌های جراحی به تغییر شکل ظاهری و کاهش یا افزایش وزن خود دست می‌زنند، با خرج هزینه‌های هنگفت به خرید نقش‌هایی ولو جزیی دست می‌زنند تا دیده شوند.

در بازیگری یادگیری و تمرین حرف اول را می زند

 آقای قطب الدین صادقی از بازیگران و مدرسان بازیگری ایران است که تقریباً در هر سه مدیوم سینما، تئاتر و تلویزیون تجربیات قابل تأملی دارد و علاوه بر همه اینها برخی از مهمترین چهره‌های بازیگری دو دهه اخیر از آقایان فرهاد اصلانی، سعید آقاخانی، مهران مدیری و رضا عطاران تا خانم آزیتا حاجیان از هنرجویان وی بوده‌اند.  صادقی که هنوز هم می‌کوشد با تدریس، بازیگر تربیت کند درباره تب علاقمندی به بازیگری و بهترین راه برای بازیگر شدن به «صبح نو» گفت: دیده شدن، تمنایی است که ریشه در اعصار دارد و بازیگری هم یکی از راه‌های دیده شدن است اما حقیقت آن است برای بازیگر شدن باید نخست بازیگر زاده شد و سپس کوشید با تمرین و تمرین و تمرین رشد کرد.
وی ادامه داد: در بازیگری، آموزش، یادگیری و تمرین حرف اول را می‌زند و مسلماً اگر کسی بخواهد موفق و ماندگار باشد بهتر از هر جای دیگر رفتن به سراغ تئاتر است. کسی که می‌خواهد بازیگر شود بهتر است اول از تئاتر شروع کند چون در کنار تحصیل آکادمیک، بهترین فضا برای آموزش، یادگیری و تمرین، صحنه تئاتر است.
بازیگر آثاری نظیر «آدمکش» و «گزارش یک قتل» با اشاره به موفقیت اغلب بازیگران تئاتر در مدیوم‌های دیگر اظهار داشت: در حال حاضر سینمای ما هر چه در زمینه استاد، پیشکسوت و بازیگر خوب دارد از صحنه تئاتر است. تئاتری‌های اصیل‌اند که باعث ارتقای هنر بازیگری شده‌اند و البته تبدیل شدن به بازیگر تئاتر فقط و فقط با مرارت به دست می‌آید.

آموزشگاه‌هایی که برای کاسبی راه افتاده‌اند

صادقی درباره اینکه آموزش بازیگری در آموزشگاه‌های آزاد چقدر می‌تواند در تربیت بازیگر مؤثر باشد، اظهار داشت: آموزشگاه داریم تا آموزشگاه. مشکل اینجاست که بسیاری از این آموزشگاه‌ها، مغازه‌اند و مدرسان آنها نه فقط استاد نیستند بلکه برخی از آنها خودشان هم به اندازه شاگردانشان کاربلد نیستند.
وی ادامه داد: کم نداریم آموزشگاه‌هایی که حتی مدیران آنها تجربه و سواد آموزشی ندارند و خیلی از آنها این تشکیلات را فقط برای کاسبی راه انداخته‌اند.

اول باید خاک صحنه را خورد

قطب‌الدین صادقی با اشاره به حضور روزافزون بازیگران تئاتر در سینما و تلویزیون به «صبح نو» گفت: به هر حال بازیگری تئاتر کار ساده‌ای نیست. ممکن است یک دهه کارکنی و حتی اسمت را هم کسی نداند اما صبر که داشته باشی یقیناً از سینما و تلویزیون سراغت می‌آیند و آنجاست که می‌توانی بر صحنه مستولی شوی. وی ادامه داد: به نظر من در انتخاب بازیگر برای پروژه‌هایی که نتیجه نهایی کار برایشان مهم است اگر در مرحله اول از بچه‌های تئاتر استفاده شود خیلی بهتر است و یقیناً در این انتخاب، عوامل سازنده فیلم اعم از تهیه‌کننده، کارگردان و غیره ضرر نخواهند کرد زیرا این حقیقت که اول باید خاک صحنه را خورد صحت دارد و حتماً نتیجه کار را بهتر خواهد کرد.

چالش بازیگری از کجاست؟

بازیگر آثاری تاریخی مانند «کلاه پهلوی» و «یتیم خانه ایران» با اشاره به اینکه برای بازیگری نمی‌توان مدیوم قائل شد، اظهار داشت: بازیگری هنر است و همه چیز از صحنه تئاتر شروع می‌شود. تئاتر می‌تواند از لحاظ استعداد یک بازیگر را به چالش بکشد و اگر قرار باشد که بازیگری مدیوم خاص خودش را داشته باشد باز هم سرآغاز آن باید از تئاتر باشد. توانمندی یک بازیگر از آنجایی است که سرفصل زندگی هنری خود را از صحنه تئاتر به دست می‌آورد و در این مسیر بازیگرانی ماندگار و موفق خلق خواهند شد.
وی خاطرنشان ساخت: با این حال متأسفانه این روزها قیافه و تیپ و رنگ چشم و ابرو، مسأله برخی سرمایه‌گذاران فعالیت‌های مقطعی شده است.

جوانان سراغ خرید نقش نروند

قطب الدین صادقی با تأکید دوباره بر اینکه بهترین مجال برای تربیت بازیگر درجه یک همان تئاتر است به «صبح نو» گفت: به جوانان صراحتاً می‌گویم همان قدر که تبدیل شدن به یک نقاش زبردست نیاز دارد به وقت گذاشتن و نه هزینه کردن برای خریدن تابلوی نقاشی، در بازیگری هم به جای اینکه خام ماجراهایی مانند بازیگر-اسپانسر و خرید نقش‌های هنروری شوند بهترین راه آن است که از یک طرف دانش آکادمیک خود را در هنر بازیگری بالا ببرند و از طرف دیگر درگیر کار تئاتر شوند.
این مدرس خاطرنشان ساخت: تئاتر، سازنده است و فقط دو سه ماه زحمت می‌کشید، اتود می‌زنید و تمرین می‌کنید که در روی صحنه بتوانید نقش را در بیاورید آن هم به‌طور زنده و در مقابل تماشاگران و در وضعیتی که کوچکترین اشتباه، قابل بازسازی نیست. در سینما تمرین چندانی وجود ندارد و در لحظه نقش اجرا و جلوی دوربین بازی می‌شود و اگر هم اشتباهی رخ داد، حتی برای چندمین بار، قابل بازسازی است و امکان اجرای دوباره آن وجود دارد ولی تئاتر بی‌رحم است و فرصت اشتباه را از بازیگر می‌گیرد و همین است که تئاتری‌های حرفه‌ای می‌توانند سکانس به سکانس دشوارترین پروژه‌های سینمایی را از آن خود کنند.